لیگ برتر فوتبال ایران در بیست و یکمین سال حیات خود قرار دارد و این میزان از برگزاری باید به ترقی هرچه بیشتر شیوه اجرای رقابت‌ها بینجامد اما با وجود گذشت سال‌های قابل توجه از شروع لیگ حرفه‌ای، همچنان شاهد دایره‌ای از مشکلات در نحوه برگزاری لیگ برتر هستیم.

طی روزهای گذشته خبرهای متعددی درباره محل برگزاری بازی پیکان و استقلال دست به دست شد که در واقع تأییدی بود بر این ناهماهنگی‌ها. ابتدا با برگزاری این بازی در ورزشگاه شهید دستگردی تهران به دلیل برگزاری یک بازی از لیگ یک، در فاصله 24 ساعت قبل از بازی هفته نهم لیگ برتر، مخالفت و اعلام شد استقلال و پیکان باید در ورزشگاه انقلاب کرج به مصاف هم بروند اما این تصمیم آنقدر خلق‌الساعه بود که در نهایت مقرر گردید دو تیم در همان ورزشگاه شهید دستگردی رخ در رخ هم قرار بگیرند.

ماجراهای دیگری هم لیگ برتر را تحت‌الشعاع قرار داده که نشان می‌دهد متر و معیار صحیحی برای حضور تیم‌ها در لیگ برتر در نظر گرفته نشده است. در جریان بازی استقلال و فجر شهید‌سپاسی اعتراض‌های بسیاری به کیفیت زمین حافظیه شد و دیگر تیم‌ها نیز که در این ورزشگاه به میدان رفتند، با نظر بازیکنان استقلال موافق و بر این باور بودند که زمین چمن ورزشگاه حافظیه فاقد حداقل‌ استانداردهای لازم برای برگزاری یک بازی فوتبال است. این اعتراض بیانگر آن است که متولیان برگزاری فوتبال توجه آنچنانی به امکانات تیم‌هایی که از لیگ یک به لیگ برتر صعود می‌کنند ندارند و استانداردی برای شرکت در این رقابت در نظر نمی‌گیرند.

موضوع تازه‌ای که نظم در برگزاری لیگ برتر را عمیقاً زیر سؤال برده، به حضور تماشاگران در ورزشگاه‌ها مربوط می‌شود. تا کنون در دو بازی اجازه حضور تماشاگر در ورزشگاه داده شده است اما نحوه بلیت فروشی به حدی پر ایراد بوده که بسیاری از تماشاگران به رغم پرداخت پول از طریق درگاه‌های خرید بلیت به هنگام ورود به ورزشگاه با مشکل مواجه شده و متصدی تأیید بلیت‌ها به آنها اعلام کرده‌اند که در سامانه، بلیتی به نام آن شخص ثبت نشده است.

در سال‌های قبل نیز دسترسی به برخی شهر‌ها برای انجام رقابت‌های لیگ برتر بسیار دشوار می‌نمود و به یاد داریم که حضور در شهر دورود به جهت برگزاری بازی با تیم گهر در فصل دوازدهم که از لیگ یک به لیگ برتر صعود کرده بود، چه دشواری‌هایی را برای تیم‌های میهمان ایجاد کرد.

 نه فقط گهر بلکه حضور در شهر جم به جهت تقابل با تیم پارس جم نیز برای دیگر تیم‌های لیگ برتر مصائب کمی به همراه نداشت و تیم‌ها ناچار بودند در استان‌های همجوار اسکان یافته و با صرف زمان قابل توجه خود را به محل برگزاری بازی برسانند. سازمان لیگ به عنوان متولی برگزاری لیگ برتر پیش از آنکه تیمی راهی لیگ حرفه‌ای شود به واقع باید تمام امکانات تیم‌های صعود کننده به لیگ حرفه‌ای را مورد کنکاش و ارزیابی قرار دهد اما در فوتبال ایران توجهی به این مسائل زیرساختی نمی‌شود و تیم‌ها بدون برخورداری از زیرساخت‌های حرفه‌ای اجازه حضور در عالی‌ترین سطح فوتبال را خواهند یافت.

اگر اعتراض‌های اخیر به سبک داور و فقدان کمک‌داور ویدئویی در لیگ برتر را به دایره مشکلات حل نشده در لیگ برتر فوتبال ایران اضافه کنیم به این نتیجه می‌رسیم که فوتبال ایران در عالی‌ترین سطح خود، فاقد هماهنگی‌ها و سخت‌افزار مناسب است و چسباندن برچسب حرفه‌ای که از بیست و یک سال قبل باب شد، تنها یک تصویرسازی ظاهری برای فوتبال ایران بوده و در واقع فوتبال ایران همان است که در سال‌های قبل از حرفه‌ای شدن بود و نیاز به یک تحول اساسی در شکل برگزاری دارد.

اختلاف‌ها بر سر اجرای تبلیغات محیطی را نیز باید به دایره مشکلات کلان حاکم بر فوتبال ایران افزود اما فارغ از این مسائل، اتفاقاتی گاهاً در برگزاری لیگ برتر رخ می‌دهد که بیننده را به شگفتی وامی‌دارد. در جریان دربی 97 لیگ برتر متأسفانه دیده شد که حتی تابلوی داور چهارم با مشکل مواجه است و برای اعلان تعویض‌ها اعداد به درستی به نمایش درنمی‌آید که چنین اتفاقی برای یکی از مهم‌ترین بازی‌های فوتبال در قاره آسیا که بیننده‌های بسیاری هم دارد، بسیار تأسفبار است و به واقع می‌طلبد که متولیان برگزاری به جای هیاهو به فکر ترمیم نقاط ضعف باشند و قوانینی را به تصویب برسانند که مانع بروز چالش‌های اینچنینی شود.