گفت و گو

جعفر برزگر   

 

امیرحاج رضایی کارشناس فوتبال کشورمان بر این باور است که دربی 79 به لحاظ فنی چیزی برای گفتن نداشت.البته او انتقادهایی هم به زمان برگزاری آن مطرح می کند.حاج رضایی درباره لیگ،تیم ملی و زیرساخت های فوتبال مسائلی را بازگو می کند که مثل همیشه جای تامل دارد.

هشت هفته لیگ را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

لیگ فعلی به دلیل تداخل پیدا نکردن با بازی‌های تیم ملی به صورت فشرده برگزار می‌شود که اکثر بازیکنان لیگ ما آمادگی این شرایط را ندارند و کار برای‌شان دشوار می‌شود. و به همین دلیل هم حرکت سینوسی تیم‌ها را در جدول شاهد هستیم. در لیگ بیست و یکم هم مثل ادوار گذشته، چند تیم برای قهرمانی و کسب سهمیه تلاش می‌کنند و تعدادی هم برای بقا می‌جنگند که البته مثل همیشه سایه سنگین حواشی به لیگ ما لطمه می‌زند. همه اینها از جذابیت مسابقات کم می‌کند. شاید در پایان فصل اتفاقاتی رخ دهد که تیم‌های همیشه کاندید قهرمانی، این عنوان را به دست نیاورند و تیم دیگری جام را بالای سر ببرد.

چطور؟

برای اینکه تیم‌های پرسپولیس و استقلال آنقدر درگیر حواشی و تنش هستند که شانس قهرمانی را در این فضا برای‌شان کم می‌کند. در همین هشت هفته دیدیم که چقدر بیانیه صادر کردند و درگیر حاشیه بودند.

شاید به همین دلیل یکی از مهم‌ترین بازی‌های لیگ (دربی تهران) کیفیت لازم را نداشت.

این بازی که به لحاظ فنی در سطح خیلی پایینی بود اما موضوعی که دوست دارم به آن اشاره کنم زمان برگزاری دربی بود. روز شنبه، نخستین روز کاری، آن هم در ساعت 16 و در استادیوم خالی. به معنای واقعی این بازی روح نداشت. متأسفانه این تفکر ایجاد شده که مسئولان لیگ تعمدی این روز و ساعت را انتخاب کرده‌اند. انگار تلاش می‌کنیم تا جاذبه‌ها را از لیگ بگیریم. باور کنید خیلی دوست داشتم به جای دربی بازی وستهم با چلسی را ببینم. چرا باید دوساعت برای دربی وقت بگذارم که هیچ چیزی نداشت. ما، شما و خیلی از رسانه‌ها و کارشناسان سال‌های سال درباره این مسائل صحبت کرده‌ایم اما گوش شنوایی وجود نداشته است.

در همین دربی اعتراض زیادی به داوری شد.

من درباره داوری خیلی اظهارنظر نمی‌کنم چون صلاحیتش را ندارم اما اگر داور دربی اقتدار داشت اجازه نمی‌داد نیمکت دو تیم تا این حد به کنار زمین بیایند و اعتراض کنند. در حالی که داور حامل و مجری قانون است و می‌تواند از ابزارش استفاده کند اما دیدیم که فشارهای بیرون زمین اجازه تصمیم‌های صحیح را بعضاً از داور گرفته بود. من یک مثال می‌زنم در حالی که به هیچ وجه قصد قیاس ندارم.

بفرمایید.

 برای مثال؛ آقای فغانی همواره از ابزارش به بهترین شکل و با قدرت استفاده کرده است. در بازی آلمان و مکزیک در جام جهانی دیدیم که با اقتدار تونی کروس، بازیکن آلمانی را پس زد اما در دربی روز جمعه این نوع اقتدار را از داور ندیدیم.

شما به فشردگی لیگ و تیم ملی اشاره کردید در حالی که می‌بینیم لیگ را در حالی برای تیم ملی تعطیل می‌کنند که فقط یک وحید امیری‌اش جزو نفرات اصلی‌اش است.

من می‌خواهم بگویم خیلی خوش شانس هستیم که این تعداد لژیونر داریم. روزی که پرسپولیس با الهلال بازی کرد آنها در کوران مسابقات‌شان بودند و لیگ‌ ما اگر اشتباه نکنم، شروع نشده بود. از طرفی هم به خاطر کرونا و واکسیناسیون لیگ ما به تعویق افتاد و به همین دلیل بازیکنان داخلی ما از شرایط مسابقه دور بودند چون می‌دانیم که شرایط تمرین با مسابقه خیلی فرق دارد. یادم هست تیم آرسنال دروازه‌بان ملی‌پوشی داشت که آرسن ونگر از او استفاده می‌کرد و مربی تیم ملی این بازیکن هم پیغام داده بود که شرط دعوت شدن، بازی کردن برای تیمت است نه نیمکت‌نشینی. البته به اعتقاد من در لیگ ما یکی دو بازیکن دیگر غیر از وحید امیری هم می‌توانند در ترکیب اصلی تیم ملی باشند.

بیست و یک دوره از لیگ گذشته اما می‌بینیم که تیم‌های نساجی، مس رفسنجان، گل‌گهر در تهران تمرین می‌کنند، نساجی، هوادار و پیکان زمین اختصاصی برای بازی ندارند و انگار در همه سال‌های گذشته هر مسئولی که هدایت این تیم‌ها را برعهده داشته، توجهی اساسی به زیرساخت‌ها نداشته است.

من با این موضوع کاملاً موافقم. فدراسیون‌های گذشته تمام کمبودها و کم‌کاری‌های‌شان را زیر سایه حضور در جام جهانی پنهان کرده‌اند و با شعار اینکه صعود به جام جهانی مردم را خوشحال می‌کند که همینطور است، بهره‌برداری‌های‌شان را از این مهم داشتند. متأسفانه برخی به مبانی اخلاقی و صریح فوتبال پشت کرده و به جای منافع ملی به فکر منافع شخصی بودند. وقتی هدف پول باشد نتیجه‌اش همین می‌شود که امروز در فوتبال‌مان می‌بینیم.

البته تا همه باشگاه‌ها خصوصی نشود، همین مشکلات وجود خواهد داشت.

تا زمانی که تیم‌ها خودشان درآمدزایی نداشته باشند و به جیب دولت، کارخانه‌های صنعتی و وزارت ورزش نگاه کنند، شرایط همین است. هر سال هم می‌گویند خصوصی شدن باشگاه‌ها جدی‌تر از قبل اجرایی می‌شود ‌اما در عمل اراده‌ای وجود ندارد.