سامان موحدی راد

 

اگر همه فیلم درباره الی را با دیالوگ معروف «یه پایان تلخ بهتر از یه تلخی بی‌پایانه» می‌شناسند احتمالاً رقابت‌های جهانی اسلو را با این شعار بشناسند: یک پایان طلایی بهتر از هر پایانی است. این دقیقاً کاری است که تیم کشتی فرنگی ایران انجام داد. چهار طلا و دو برنز ثبت بهترین نتیجه فرنگی‌کاران ایران در رقابت‌های جهانی است. گروهی از جوانان جویای نام ایرانی در کنار یک نام بزرگ به اسم محمد بنا یکی از بهترین نتایج تاریخ کشتی ایران را رقم زدند. هفت سال بود که ایران در فرنگی با طلا بیگانه بود و محمد بنا این بیگانگی را به پایان برد. شاید اینجا فرصتی باشد که کمی درباره محمد بنا حرف بزنیم؛ آقای خاص کشتی فرنگی ایران که بی‌شک تاریخ این ورزش را برای ایرانی‌ها به قبل و بعد از مربیگری خودش تقسیم می‌کند. ایران با همه ادعایی که در کشتی دارد سال‌ها در کشتی فرنگی از مدال دور بود و جدول مدال‌های ایران در این رشته در بسیاری از سال‌ها خالی بود. با آمدن محمد بنا به ایران به یکباره این رشته به یکی از بزرگترین شانس‌های ایران تبدیل شد. المپیک لندن و سه مدال طلای فرنگی بزرگترین شاهکار او بود. کما اینکه دیدیم در المپیک توکیو هم وقتی تیم ملی آزاد از مدال دور بود این محمد بنا بود که یک طلای دیگر برای ایران به ارمغان آورد. او در همه این سال‌ها نماد تخصص و سختکوشی بود. نمادی از اینکه اگر یک آدم متخصص را در جای درستش به کار بگیریم با چه نتایج درخشانی مواجه می‌شویم. محمد بنا استعداد عجیبی در یافتن نخبه‌ها دارد. این روش خاص او همیشه مورد انتقاد هم بوده، چرا که در چارچوب‌های معقول قرار نمی‌گرفت و برای همین کار کردن را برای او سخت می‌کرد. نگاهی به همین قهرمان فوق سنگین‌مان بیندازید. هیچ وقت ما در تاریخ کشتی فرنگی قهرمان فوق سنگین جهان نداشتیم. حالا یک قهرمان فوق سنگین داریم که از قضا نفر اول وزنش نبود و بعد از ابتلای شانس اول پوشیدن دوبنده تیم ملی به کرونا جایگزین او شد و مدال طلا را گرفت. چه کسی غیر از بنا می‌توانست این استعداد را در یوسفی ببیند و او را آقای کشتی فرنگی جهان کند. کار کردن با بنا سخت است اما همه سختی‌هایش را شیرینی مدال‌هایش می‌ارزد. او بار دیگر یک نسل طلایی را به کشتی ایران معرفی کرد. نسلی که حالا امیدواریم طلاهای المپیک پاریس را درو کنند. جوانانی که در کارگاه جواهرسازی محمد بنا آب‌دیده شدند.