کلودیو رانیری سرمربی 69 ساله ایتالیایی که در فصل 16-2015 و با قهرمان کردن لسترسیتی در لیگ برتر یکی از افسانه‌های دنیای فوتبال را نوشت، این ‌بار با قبول هدایت واتفورد و جانشینی ژیسکو مونیوز دوباره به لیگ برتر بازگشته است.

رانیری پس از اخراج از لستر در فوریه 2017 (9 ماه پس از قهرمانی در لیگ برتر) 4 تیم دیگر را هدایت کرده که در این میان، تجربه ناکام حضور در فولام نیز به چشم می‌خورد. رانیری در حالی به ویکرج‌رود می‌آید که ژیسکو مونیوز، سیزدهمین سرمربی اخراجی واتفورد از زمان مالکیت خانواده پوتزو بر این باشگاه (2012) لقب گرفته است. خانواده‌ای که در دوران حضور در انگلیس (و البته دوران مالکیت بر اودینزه و گرانادا) نشان داده نمی‌تواند در قبال مربیان خود صبوری کند!

با در نظر گرفتن این موارد، آیا رانیری قادر است دوران موفقی را در واتفورد پشت سر گذاشته و تا پایان مدت قرارداد دو ساله خود، در کنار «زنبورهای سرخ» بماند؟

 

عملکرد رانیری در سال‌های اخیر

در دورانی که حدوداً 35 ساله شده، واتفورد بیستمین تیم کلودیو رانیری در عرصه مربیگری به شمار می‌آید؛ کارنامه‌ای که نام تیم‌های بزرگی نظیر چلسی، ناپولی، فیورنتینا، والنسیا، اتلتیکومادرید، یوونتوس، رم، اینترمیلان و موناکو نیز در آن دیده می‌شود. اما به جز قهرمانی افسانه‌ای فصل 16-2015 لیگ برتر با لستر، نقاط روشن کمی از نظر کسب جام در کارنامه رانیری دیده می‌شود. او با موناکو و فیورنتینا در سطوح دوم فوتبال فرانسه و اسپانیا به قهرمانی رسیده و با فیورنتینا و والنسیا، قهرمانی در کوپا ایتالیا و کوپا دل‌ری را تجربه کرده است. رانیری البته در مقطع دوم حضور خود در والنسیا قهرمان سوپرجام اروپا نیز شد؛ مسابقه‌ای که والنسیا به لطف قهرمانی در جام یوفا 2004 با رافا بنیتس مجوز حضور در آن را کسب کرده بود.

دوران حرفه‌ای رانیری پس از تجربه نقطه اوج خود، به فاصله تنها چند ماه وارد تونلی تاریک شد. رانیری تنها 9 ماه پس از قهرمانی لستر و در حالی که تیمش در فاصله 13 هفته تا پایان فصل در فاصله یک امتیازی منطقه خطر بود، از کار برکنار شد. او چند ماه بعد هدایت نانت فرانسه را به عهده گرفت و در پایان فصل این تیم را در جایگاه هفتم جدول (تنها یک رده فاصله با سهمیه اروپایی) تحویل داد؛ هرچند دلیل جدایی او از نانت مشکلات او با کادر مدیریتی باشگاه و والدمار کیتا (مالک تیم) عنوان شده بود.

 دوری رانیری از این حرفه اما بیش از 5 ماه طول نکشید و او در نوامبر 2018 در تیم قعر جدولی فولام جانشین اسلاویشا یوکانوویچ شد. حضور رانیری در کریون‌کاتج به تنها 106 روز محدود شد و او پس از کسب فقط 3 برد در 17 مسابقه و قرار گرفتن تیمش در جایگاه نوزدهم جدول، از فولام رفت. شاید در آن مقطع کمتر کسی تصور می‌کرد رانیری دوباره به لیگ برتر بازگردد اما در اتفاقی غیرمنتظره، او فقط 8 روز بعد به عنوان سرمربی جدید رم منصوب شد!

جالوروسی که بعد از حذف از لیگ قهرمانان توسط پورتو، اوزه‌بیو دی‌فرانچسکو را از کار برکنار کرده بود، در حالی رانیری را به عنوان سرمربی جدید برگزید که در فاصله 12 هفته تا پایان فصل در جایگاه پنجم و کورس سهمیه لیگ قهرمانان حضور داشت. رم با رانیری در 6 بازی از این 12 بازی به برد رسید اما به رده ششم رفت تا مدیران بند تمدید قرارداد «تینکرمن» را فعال نکنند.

رانیری یک بار دیگر و در اکتبر 2019، این‌بار در سمپدوریا جانشین دی‌فرانچسکو شد و تیم قعر جدولی او را در پایان فصل در جایگاه پانزدهم نگه داشت. او برای فصل بعد هم نیمکت را حفظ کرد و با رساندن این تیم به رده نهم، تحسین بسیاری را برانگیخت.

جیمز هورن‌کاسل، مفسر فوتبال ایتالیا در خصوص عملکرد او در سمپدوریا می‌گوید او توانست تیم را چند هفته قبل از پایان فصل در لیگ حفظ کند و در فصل دوم، با تیمی بی‌پول که بازیکنان خود را نیز از دست داده، در نیمه بالایی جدول قرار گیرد. پس نباید توانایی‌های رانیری را در فاصله دو هفته تا تولد 70 سالگی‌اش دست کم گرفت. هورن‌کاسل عقیده دارد رانیری می‌توانست در اوج بازنشسته شود و بابت آن قهرمانی تاریخی همه‌جا سخنرانی کند اما او تنها می‌خواهد مربیگری کند، چرا که به آن معتاد است.

جیکوب کولشاو بنیانگذار کانال هواداری واتفورد نیز معتقد است سیستم 2-4-4 رانیری (که با آن لستر را قهرمان کرد) کاملاً متناسب با بازیکنان کنونی هورنتس بوده و رویکرد تهاجمی این مربی، مورد قبول هواداران خواهد بود.

 

واتفورد و سیستم مربیگری معیوب

از زمان حضور خانواده پوتزو بر منصب مالکیت واتفورد (و با احتساب رانیری) 14 سرمربی دائمی به این باشگاه آمده و هایدن مالینز هم در دو مقطع دیگر، به شکل موقت باشگاه را هدایت کرده است. در هر باشگاه دیگری، مقطع 10 ماهه ژیسکو با 36 مسابقه (که با صعود به لیگ برتر نیز همراه بود) مقطعی کوتاه برای مربی محسوب می‌شود اما جالب است بدانید از میان همه سرمربیان عصر پوتزو، تنها 4 سرمربی توانسته بودند بیش از ژیسکو روی نیمکت ویکرج رود دوام بیاورند (جیان‌فرانکو زولا، کیکه سانچس فلورس، والتر ماتزاری و خاوی گراسیا)!

از آغاز فصل 20-2019 لیگ برتر، 12 تغییر مربی در این لیگ رخ داده و یک سوم این تغییرات به تنهایی سهم واتفورد بوده، آن هم در حالی که این باشگاه کلاً در فصل 21-2020 لیگ برتر حضور نداشت! ژیسکو در حالی اخراج شد که تیمش از 7 بازی نخست 2 بازی را برده و 7 امتیاز اندوخته بود؛ کارنامه‌ای که برای تیمی تازه صعود کرده ابداً کارنامه بدی نیست.

البته از منظر برخی، منافع این رژیم خانواده پوتزو برای واتفورد بیش از ضرر آن بوده است. واتفورد که از دهه 1980 میلادی هرگز برای دو فصل پیاپی در بالاترین سطح حضور نداشت، در این دوران 5 فصل حضور پیاپی در لیگ برتر را تجربه کرد و در فصل 19-2018 به فینال جام حذفی انگلیس رسید. جف دویل یکی از سردبیران ورزشی BBC نیز اگرچه اخراج ژیسکو را سختگیرانه دانسته، اما عدم تجربه و بینش تاکتیکی او را یک خطر برای حضور واتفورد در لیگ برتر در نظر گرفته است؛ کما اینکه نمایش‌های واتفورد در این 7 مسابقه نیز فاصله زیادی با ایده‌آل‌ها داشت.

اسلاویشا یوکانوویچ پس از رساندن واتفورد به لیگ برتر از این تیم جدا شد، کیکه فلورس با وجود نگه داشتن تیم در لیگ و صعود به نیمه‌نهایی جام حذفی نتوانست نظر مالکان را جلب کند و خاوی گراسیا نیز فقط چند ماه بعد از حضور در فینال ویمبلی، تاوان شروعی ضعیف را با اخراج پرداخت کرد. شاید اکنون نتوان به شکل دقیق گفت رانیری با چه عملکردی، رضایت سران واتفورد را فراهم می‌کند؛ اما پیشنهاد قراردادی دو ساله به مردی که فاصله چندانی با 70 سالگی ندارد، شاید نشان از در پیش بودن یک آزمون جدید برای مالکان کم‌صبر واتفورد داشته باشد.

(این مطلب پیش‌تر به نقل از بی‌بی‌سی در سایت فوتبال ۳۶۰ منتشر شده بود.)