سامان موحدی راد

 

استقلال بازی بزرگ را باخت. از آن شکست‌های دردآور. از آنهایی که حسرتش را می‌خوری. چرا که اگر به پیروزی تبدیل می‌شد، تبدیل به یکی از فراموش نشدنی‌ترین‌ها می‌شد. از قضا می‌توانست هم به پیروزی تبدیل شود. استقلال موقعیت‌های قابل توجهی داشت اما بهترین بازیکن زمین یعنی سنگربان الهلال مانع گلزنی‌های استقلال شد. زعبیل یک شب تلخ و درس آموز برای استقلالی‌ها بود. آنها یکبار دیگر رؤیای لیگ قهرمانان آسیا را از دست دادند و حالا باید از نو خودشان را برای لیگ برتر آماده کنند. مسأله مهم در بازی استقلال و الهلال شجاعت فرهاد مجیدی در به کار گرفتن جوانان بود. اینکه سبحان خاقانی و امیرحسین حسین‌زاده از ابتدا در ترکیب استقلال بودند، هم شجاعت و هم ریسک‌پذیری بالای مجیدی را نشان می‌دهد. آن هم در دیدار که در طرف مقابل موسی مارگا و گومیس و پریرا حضور دارند اما می‌دانیم که همیشه شجاعت و ریسک پذیری قرار نیست به نتیجه خوب منتهی شود. به ویژه وقتی که در برابر تیمی با چنین ترکیب و آمادگی‌ای بازی می‌کنید.

به نظر این بازی اختلاف سطح بالای دو باشگاه را نشان می‌دهد. شاید همان ابتدای کار و وقتی ترکیب دو تیم اعلام شد، این تفاوت به‌شدت مشهود بود. تفاوتی در سطح دو باشگاه و صد البته در سطح زیرساخت‌های فوتبالی دو کشور. گزارشگر بازی از ابتدا روی هزینه سنگین الهلال برای این بازی تأکید می‌کرد و اینکه دلارهای نفتی خرج این تیم شده است. یک فرافکنی کلاسیک برای فرار از واقعیت فوتبال ما. آنچه ما در زمین دیدیم یک تیم منسجم، آماده و دارای بازیکنانی شاخص بود که از سطح لیگ عربستان هم فراتر بود. همین که تیمی در حال حاضر امکانات و زیرساخت‌هایی دارد که می‌تواند موسی مارگا را مستقیم از پورتو به باشگاهش بیاورد و امکانات لازم را در اختیارش قرار دهد، به تنهایی نشان می‌دهد که این باشگاه از نظر زیرساختی در حد باشگاه‌‎های تراز اول اروپاست.

در مقابل به یاد بیاورید زمانی که همین استقلال یک مربی ایتالیایی را استخدام کرده بود و حتی از تأمین زمین تمرین آن هم عاجز بود و سرانجام هم او را فراری داد. اصلاً همین که موسی مارگا یا پریرا قبول می‌کنند در الهلال بازی کنند و در این تیم هم خوش می‌درخشند و در مقابل در ایران مربی سطح چندمی در ایتالیا مثل استراماچونی نمی‌تواند تحمل کند، خودش به تنهایی بیانگر وضعیت دو تیم و دو فوتبال است. دیگر نیاز با مثال و شواهد دیگری نیست.

تأکید بیش از حد بر پول و سرمایه‌گذاری عربستانی‌ها هم بی‌مورد است. تیم‌های ایرانی از محل جریمه‌هایی که تا‌کنون در پی بی‌مبالاتی و بی‌مسئولیتی‌شان در دادگاه‌های فیفا پرداخته‌اند، می‌توانستند چندین و چند زمین تمرین مناسب و بازیکنانی با کیفیت و امکاناتی بهتر برای خود تأمین کنند اما مدیریت فوتبالی در ایران چنین پیش نرفت و نمی‌رود. برای همین است که از دیدن بازی خوب استقلال در برابر الهلال و علیرغم شکست در این بازی دل‌مان بیشتر از هر کسی برای امیرحسین حسین‌زاده می‌سوزد. ستاره جوانی که نمایش خیره‌کننده‌ای از خودش نشان داد و هواداران استقلال را امیدوار کرد اما می‌دانیم که در این بستر نمی‌‎تواند کمکی به استقلال بکند.