علی مغانی

 

در چند سال اخیر بارها درباره استقلال گفته شده که اغلب بازیکنانش «متوسط» هستند و تیمی که متوسط‌های پرشماری دارد، طبعاً بخت چندانی برای قهرمانی ندارد.

تعریف بازیکن «متوسط» در فوتبال کار چندان ساده‌ای نیست. متوسط‌ها گاهی مایه امیدواری می‌شوند ولی معمولاً در عملکرد کلی، جایی در میان بهترین‌های فصل ندارند و درخشش آنها صرفاً به چند جرقه در طول فصل محدود می‌شود. اما اگر معیار «باکیفیت بودن» و «متوسط نبودن» را دعوت شدن به تیم ملی در نظر بگیریم، با اندکی اغماض می‌توان درستی این گزاره را تأیید کرد که استقلال بیش از هر مدعی دیگری در لیگ، بازیکن متوسط دارد.

استقلال امروز روی کاغذ چهار ملی‌پوش دارد اما سه نفر از آنها یعنی عارف آقاسی، زبیر نیک‌نفس و جعفر سلمانی هنوز حتی یک دقیقه با پیراهن آبی در زمین حاضر نشده‌اند و تازه از این جمع، فقط سلمانی بوده که 45 دقیقه فرصت بازی کردن داشته. ملی‌پوش دیگر یعنی سیاوش یزدانی هم در آخرین بازی‌های ملی موقعیتی شبیه به آقاسی و نیک‌نفس داشت و ثانیه‌ای در ترکیب اصلی حاضر نشد.

اگر بخواهیم فصل گذشته را ملاک قرار دهیم، از بازیکنان استقلال فقط مهدی قایدی بوده که چند ثانیه مقابل عراق فرصت حضور در زمین داشته است. این فاکتور را با پرسپولیس در فصل گذشته مقایسه کنید که پنج ملی‌پوش در دو بازی اخیر داشت که چهار نفر آنها یعنی کنعانی‌زادگان، احمد نوراللهی، وحید امیری و میلاد سرلک در ترکیب اصلی تیم ملی حضور داشتند و مهدی ترابی هم برای دقایقی به کار گرفته شد.

در واقع استقلال بعد از جام‌جهانی 2018 سهم زیادی در تیم ملی نداشته. در جام‌جهانی روسیه، پژمان منتظری، مجید حسینی، روزبه چشمی و امید ابراهیمی چهار استقلالی تیم ملی بودند، ضمن اینکه وریا غفوری و سیدحسین حسینی هم در آخرین مرحله از فهرست نهایی تیم ملی کنار رفتند تا خانزاده و امیر عابدزاده در فهرست نهایی تیم ملی قرار بگیرند. در همان مقطع، پرسپولیس فقط علیرضا بیرانوند و وحید امیری را در لیست نهایی تیم ملی داشت.

بدون در نظر گرفتن سلیقه مربیان تیم ملی در سه سال گذشته، باید بپذیریم استقلال به‌جز همین نفراتی که به تیم ملی دعوت شده‌اند، مهره‌های چندانی نداشته که مورد توجه مارک ویلموتس و دراگان اسکوچیچ قرار بگیرند. در مینی‌کمپی که پیش از بازی با سوریه تشکیل شد، سیدحسین حسینی، مرادمند، فرشید اسماعیلی و ارسلان مطهری از جمله نفراتی بودند که به تمرینات ابتدایی تیم ملی فراخوانده شدند اما واقعیت آن است که با حضور لژیونرها به‌سختی می‌توان جایی برای آنها در فهرست نهایی تیم ملی پیدا کرد و هیچ‌کدام لااقل در لیگ گذشته آنقدر درخشان نبوده‌اند که پیراهن ملی را تصاحب کنند.

استقلال در تمام طول تاریخ یکی از بزرگترین تغذیه‌کننده‌های تیم ملی بوده و کمتر سابقه داشته تا این حد سهم ناچیزی در تیم ملی داشته باشد. روزی که آبی‌ها در تیم ملی نفرات اصلی بیشتری داشته باشند، همان روزی است که می‌توان به قهرمانی این تیم در لیگ برتر بیش از پیش امیدوار بود.