حالا که هرویه میلیچ در تکمیل روند کم لطفی‌های سران استقلال به این مدافع چپ کروات یک بار دیگر و ظاهراً برای همیشه جمع آبی‌ها را ترک گفته و به کشورش بازگشته، باید دار و ندار آنها را در دو سمت میدان و در منطقه پیستون‌ها و بال‌ها نظاره و بررسی کرد و به این نتیجه رسید که آیا رفتن میلیچ خسرانی را به تیم وارد خواهد کرد که غیر قابل جبران باشد یا خیر. 

آنچه تقریباً قطعی می‌نماید، این است که استقلال با داشتن محمد نادری در سمت چپ و با فعال‌تر کردن بابک مرادی در همین منطقه به سطحی خواهد رسید که از غیبت میلیچ دائماً احساس ضررهای انبوه نکند و در سمت راست هم با اینکه ‌وریا غفوری بیش از گذشته آسیب می‌بیند و تا حدی کم فروغ شده اما تجربه و کارآیی و قدرت بدنی‌اش هنوز به درد تیم می‌خورد و احمد موسوی هم هست تا در روزهای نیاز در این منطقه عرض‌اندام کند. تیم فرهاد مجیدی افراد دیگری هم دارد که قادر به حضور موقتی و اضطراری در پیستون‌ها و بال‌های راست و چپ هستند و حتی از محمد دانشگر هم که یک دفاع وسط تخصصی است، دقایقی در دفاع راست استفاده شده و بازیکنی مثل مسعود ریگی به درد چند پست می‌خورد و اینها ناظران را به این باور می‌رساند که اگرچه ناامید شدن کامل میلیچ از مدیران آبی‌ها و رجعت مجدد او به زاگرب قطعاً یک نقطه منفی در کارنامه عملیاتی و در ترسیم سیاست‌های فنی باشگاه است اما شاید بتوان آن را به‌گونه‌ای رفع و جبران کرد که استقلال بابت آن ضربه عاجلی نخورد و واپسین روزهای فصل به شدت طولانی شده 1400-1399 را با ضررهایی اندک و با کسب سودها و پیروزی‌های مورد نظرش سپری کند.

در عین حال این ‌یک سؤال اساسی و مهم از سران «آبی» است که آیا نحوه برخورد و در نهایت دفع میلیچ از باشگاه‌شان درست بود و اگر نیاز فنی به این مدافع چپ نفوذی و گلساز و گلزن بارها سبب تقاضای استقلال برای بازگشت او به تهران و اجابت این خواسته از سوی میلیچ به‌رغم تأخیرهای مکرر مدیران باشگاه در پرداخت دیون او بود، چرا وی را دست‌کم تا پایان فصل جاری حفظ نکردند تا میلیچ هم یاور استقلال در بازی‌های حساس باقی‌مانده جام حذفی باشد و هم در شروع مرحله حذفی لیگ قهرمانان آسیا 2021 هم دست این تیم را بگیرد و از معبر سخت الهلال عربستان در مرحله یک‌هشتم نهایی و شاید هم دیدارهای دشوار بعدی عبور بدهد. 

اگر هم سران و مربیان استقلال بر این باور بوده و هستند که بدون میلیچ هم کار و بارشان می‌گذرد و ضررهای فنی غیبت او زیاد نیست، چرا وی را که بارها تهران را به حالت قهر ترک کرد و رفت، از نو به جمع خود بازگرداندند. 

استفاده‌های مقطعی از میلیچ و پرهیز از ثبات بخشیدن به شرایط و جایگاه او هم انگیزه‌ها و کیفیت‌ کار وی را پایین آورد و هم سایر بازیکنان پست بال چپ استقلال را از ارائه همه توان‌شان بازداشت زیرا آنها هم حس می‌کردند که شاید حضور در ترکیب ثابت تیم و تبدیل شدن به پیستون چپ آبی‌ها واقعه‌ای ماندگار برای آنها نیست و هر چیزی در این ارتباط امکانپذیر است.

البته در این نوع نگرش در سه ماه اخیر که غیبت‌های میلیچ بیشتر و محمد نادری در بال چپ ثابت و ثابت‌تر شد، تغییراتی صورت پذیرفت و این امر به شکوفایی و درخشش بیشتر نادری منجر گشت و او سرانجام شروع به ارائه همان بازی‌هایی برای استقلال کرد که در دوره عضویت دو ساله‌اش برای قرمز‌های تهرانی آنها را عرضه می‌داشت. 

بابک مرادی هم که گهگاه در طول فصل جرقه‌هایی برای استقلال در پیستون چپ زده بود، با رفتن قطعی میلیچ میدان باز و مجال بیشتری برای ارائه توانایی‌هایش یافته و به ‌نظر می‌رسد که این دو نفر می‌توانند آبی‌ها را در اواخر فصل جاری به‌گونه‌ای همراهی کنند که غیبت میلیچ آنها را متضرر نکند و این بخصوص برای نادری صدق می‌کند که طی حضورهای مؤثر و چشم‌نواز اخیرش برای استقلال گلزنی هم کرده و تمام طول سمت چپ زمین را با انرژی فراوان پوشش داده و از این همه عقب و جلو رفتن‌ها هم به‌گونه‌ای متأثر و تضعیف نشده که کاملاً به چشم بخورد.