کرنر

مازیار گیلکان   

 

آنچه بر تکواندوی ایران در المپیک توکیو گذشت، فقط شکست ورزشکاران نبود، بلکه نمایشی از نتیجه روندی بود که در فدراسیون تکواندوی ایران گذشته است و نمی‌توانست پایانی جز این در المپیک داشته باشد.

ما به جای آنکه جریان رشد تکواندو داشته باشیم، خاطراتی درباره تکواندو داریم. ۴ تکواندوکاری که در المپیک‌ها از ۲۰۰۰ سیدنی تا امروز مدال گرفته‌اند، خاطرات تکواندو هستند و آنچه در المپیک توکیو برای تکواندوی ایران رقم خورد، واقعیت‌های تکواندو است. فدراسیون تکواندو چندان عادت به شنیدن انتقادات ندارد اما آنچه درباره نتیجه عملکرد تکواندو پیش‌بینی می‌شد، همین بود که در توکیو تماشا کردیم، شکست و ناکامی که توجیه آن مسأله‌ای را حل نمی‌کند. تکواندوی ایران می‌تواند همیشه رشته‌ای مدال‌آور در المپیک‌ها باشد. این پتانسیل وجود دارد که تکواندو نسل به نسل مدال‌آور بسازد اما کیفیت تربیت ورزشکار در این رشته باید همان کیفیتی باشد که امثال هادی ساعی از آن بیرون آمدند و آنچنان درخشیدند که در تکرارش وامانده‌ایم. تکواندو در ایران رشته‌ای مورد علاقه بسیاری از کودکان و نوجوانان دختر و پسر است. سرمایه‌گذاری و ارتقای کیفیت مربیگری برای المپیک‌ها مدال‌آورانی بزرگ را می‌سازد اما فدراسیون باید به جای هر جنگ و جدل دیگری، متمرکز به همین امور فنی باشد و بر آموزش و تربیت نیروی انسانی نظارت کند.

المپیک توکیو به تکواندوی ایران یادآوری کرد که با از دست دادن ستاره‌ها و تربیت نکردن ورزشکاران نخبه، آن تکواندوی مدال‌آور به ورزشی بی‌مدال تبدیل می‌شود و این سقوط آسان اتفاق می‌افتد. اگر به سهل‌انگاری ادامه دهیم، چه بسا در آینده نیز همین اتفاق ناگوار برای تکواندوی ایران تکرار شود. تنها فرصت باقی‌مانده برای تکواندوی ایران رقابت‌های تیمی است اما این رقابت‌ها به صورت آزمایشی در المپیک برگزار می‌شود و مدال این بخش تکواندو در جدول توزیع مدال‌ها محاسبه نمی‌شود.

این نمی‌تواند برای دوستداران تکواندو خوشایند باشد و بعد از المپیک باید تغییر نگاه و روند فدراسیون را برای جبران این ناکامی ببینیم.