احسان در اوج جوانی به المپیک رفته و حالا در 37سالگی و در اوج پختگی قرار است در المپیک مسابقه بدهد. احسان تفاوت این دو حضور را اینطور توصیف می‌کند: «در المپیک لندن که مدال گرفتم، تقریباً 27 سالم بود و  حالا که قرار است به توکیو بروم، باتجربه‌ام. این روزها که در کمپ آمریکا حضور دارم، گاهی فرصتی فراهم می‌شود که با قهرمانان دیگر نشست‌هایی می‌گذاریم و درباره تجربیات‌مان از حضور در المپیک و رقابت‌های مهم جهانی حرف می‌زنیم. 95 درصد ورزشکارها می‌گویند بهترین رکوردهای‌شان را زمانی زده‌اند که نمی‌فهمیدند چه کرده اند؛ یعنی در موقعیتی بوده‌اند که به هیچ چیزی فکر نکرده‌اند؛ اینکه چه می‌شود و در نهایت قرار است چه اتفاقی برای‌شان بیفتد. من هم بعد از سال‌ها حضور در ورزش قهرمانی با اطمینان می‌گویم که ندانستن در ورزش گاهی خیلی خوب است.»

احسان با این دیدگاه نمی‌داند چند روز آینده در المپیک توکیو برایش چه اتفاقی می‌افتد: «آلکنا که برای تبریک روز تولدم با من تماس گرفت، گفت فقط کاری کن که سالم به المپیک برسی. چون برای ورزشکاری در این سن و سال، نداشتن مصدومیت مهم‌ترین مسأله است. آلکنا در 37سالگی در پکن مدال برنز گرفت و در لندن مصدوم بود اما با این حال چهارم شد. حالا هم نمی‌دانم برای من چه شرایطی پیش می‌آید. مصدومیتم موضوع تازه‌ای نیست اما همیشه مراقبش بودم. به هر حال ورزش حرفه‌ای این آسیب‌ها را دارد اما همیشه تمرینات مختص کمر را زیاد انجام می‌دادم تا کمرم آسیب نبیند اما سال گذشته و بعد از یک ماهی که به‌خاطر کرونا مجبور به استراحت شدم، درد سراغم آمد. در این مدت خیلی‌ها درباره‌ام حرف زدند اما ناراحت نیستم. ترجیح دادم سکوت کنم و کارم را ادامه بدهم. فیزیوتراپی کردم. همه سعی‌ام این بود که در توکیو یک پرتاب خوب داشته باشم. حالا اینکه در ادامه چه اتفاقی می‌افتد را نمی‌دانم. حتی به نرفتن فکر کردم چون برای من دیگر صرفاً حضور اهمیت ندارد. تلاش کردم شرایط بهتر شود و در نهایت تصمیم به حضور گرفتم.»

با وجود تمام این مسائل احسان این المپیک را آخرین المپیک‌اش نمی‌داند و می‌گوید: «به قول صمد نیکخواه‌بهرامی، مگر زمانی که آمدیم سلام کرده‌ایم که حالا بخواهیم خداحافظی کنیم. نمی‌دانم در این المپیک چه شرایطی رقم می‌خورد. شاید آخرین المپیکم باشد، شاید هم نباشد. شاید نتیجه خوبی بگیرم و وسوسه شوم که بمانم.»