به قیافه جذاب و تیپ و شخصیتش که نگاه می‌کنی پنداری دلت می‌خواهد همه سوت‌های عالم را به گردنش بیاویزی و میدان به میدان از صوت دلنواز سوت‌هایش لذت ببری. مردی دوست داشتنی و شخصیتی کاریزماتیک که دوباره در میدان وطن رخ نمود و همچنان که باید دلنشین به دل‌ها نشست ... صد البته در روزگاری که دراین فوتبال شعارزده کم شعور... در فوتبالی پر از سلطان و ژنرال وسردار و امپراتور ووووو دریغ و درد که تو درهمین میدانش با ده‌ها اهن و تلپ و تبختر و تفخرش چهار تا پاس و دوتا شوت به هزینه میلیارد‌ها ندیدی ... در فوتبالی که یقه‌گیری‌ها و نسق گیری‌ها در چاله چوله میدان‌هایش نماد و نمود قدرت نمایی‌های تاکتیکی بسیاری از مربیانش است و سوتی دادن به سوت اغلب داورهایش هوش ازسرها می‌پراند... در فوتبالی که بیشتر تیمدارانش به مثابه اذناب الناس میزهایش را سلسله وار مصادره کرده‌اند... حالا تو بگو چرا نباید در چنین بلبشوی غوغاسالارانه دلخوش به حضور شخصیت‌هایی چون فغانی‌ها باشیم؟

انسانی جویا و پویا و خود ساخته در عرصه داوری جهان که مقام و ارزش والایش می‌طلبد وی را همسنگ نام‌آورانی چون علی دایی‌ها بدانیم... همانقدر محترم و افتخارآفرین و همانقدر درس خوانده و کاریزماتیک و متفکر و روشنفکر... اعتباری که باید به آن ببالیم و قدردانش باشیم ...هیهات نه آنکه با همین فغانی‌ها به مثابه علی دایی‌ها آنچنان رفتار کنیم که در بازارمکاره این فوتبال چنانچه می‌رود با زیر سؤال بردن اعتبار و شخصیت والایشان، حرف‌های بی‌مقدارارج و قرب یابند و بر صدر نشینند و از سویی چنین، صدف‌ها که بر چشم جهانیان نشسته‌اند در حضیض بی‌توجهی‌ها به فراموشخانه فوتبال روانه شوند!

دریغ و درد که در این روزگار وانفسا فوتبال دیگر چه انتظار که در مبارزه میان، سوات و سواد، این جناب سوات عالیجاه همچنان در لابلای میزهای قدرت طلب پیروز نباشد !