مازیار گیلکان

 

استقلال روزهایی را می‌گذراند که از عملکرد مدیران باشگاه می‌توانید حیرت کنید. 

گله‌های سرمربی و بازیکنان از شرایط مالی باشگاه، پرداخت پاداش توسط سرمربی و مشکلاتی که استقلال حتی در برگزاری تمریناتش با آنها مواجه است، با پاسخ‌هایی از سوی مدیرعامل مواجه می‌شود که انگار مدیر در دنیای دیگری سیر می‌کند.

بحران‌های مالی قابل درک است. اینکه باشگاه در یک مقطع نتواند به تعهدات مالی خود پایبند باشد، قابل فهم است اما بازیکنان استقلال از احترام حرف می‌زنند. باشگاه استقلال وقتی نمی‌تواند به تعهدات مالی عمل کند، دست‌کم باید رفتاری محترمانه داشته باشد و با بازیکنانش صادقانه رفتار کند. وعده‌ها را دقیق به زبان بیاورد و با وعده‌های بیهوده بازیکنانش را از شنیدن حرف‌های تکراری خسته نکند.

باشگاه استقلال برای گفت‌و‌گوی شفاف و صادقانه با بازیکنان و مربیان خود تبحر ندارد. این موضوع آسیب‌های بزرگی به استقلال زده و روابط را در باشگاه تیره و تار کرده 

است. 

با این روش مدیریت و با این میزان از رواج اختلافات در باشگاه نمی‌توان به آینده خوشبینانه نگاه کرد.

احمد مددی در پاسخ به تمام انتقادات می‌گوید سوءتفاهم‌ها برطرف شده‌اند اما بر خلاف آنچه مدیرعامل می‌گوید سوءتفاهم‌ها هر روز بیشتر می‌شوند.

در باشگاه استقلال شفافیت و صداقت چاره کار است. گفت‌وگویی از سر صداقت و با شفافیت می‌تواند مشکلات را برطرف کند، وگرنه آتش این اختلافات هر روز شعله‌ور می‌شود و آینده را می‌سوزاند.

باشگاه را نمی‌توان با انبوهی از اختلاف اداره کرد. این نوع اداره باشگاه نه هوادار را خوشحال می‌کند و نه به نتیجه‌ای در خور جایگاه و هزینه‌ها می‌رسد.

این یک سرمایه‌سوزی بزرگ است که به جای اهداف بلندپروازانه، یکسره شاهد اختلافات خانمانسوز باشیم. باشگاه استقلال وقت و انرژی و دارایی مالی و انسانی خود را صرف کار بیهوده‌ای به نام اختلاف درونی می‌کند. این تا کی و کجا می‌تواند ادامه داشته باشد؟

جوان‌ترین هواداران استقلال با درک دقیق از آثار این اختلافات حرف می‌زنند اما باشگاه که باید به دست مردان و زنانی باتجربه اداره شود، انگار به همه دلسوزی‌ها بی‌توجه است.