سامان موحدی راد

 

صبح جمعه برای بسیاری از ایرانی‌ها با خبری بهت‌آور شروع شد. حمیدرضا صدر در آمریکا و در اثر ابتلا به سرطان از دنیا رفت. او چند سالی بود که با این بیماری دست و پنجه نرم می‌کرد و عجیب اینکه از پیش، حتی قبل از ابتلایش به این بیماری هم انتظار آن را داشت. مرگی شایع در خانواده صدرها که آنچنان که خودش می‌گفت خیلی زودتر از این‌ها منتظرش بود. مرگ حمیدرضا صدر از این جهت بسیاری را در شوک فرو برد که او سال‌ها یکی از چهره‌های ثبات برنامه فوتبالی تلویزیون بود. یک عشق سینما و عشق فوتبال درجه یک که سال‌ها یک چهره متفاوت در تلویزیون تکراری ایران بود. الان که به آن جام‌ جهانی‌ها و جام ملت‌هایی که با حضور حمیدرضا صدر و عادل فردوسی‌پور پخش می‌شد فکر می‌کنم، می‌بینم که چقدر از آن روزگار دور هستیم. قاب تلویزیون خالی از این چهره‌هاست و برنامه‌ها روز به روز بی‌مایه‌تر می‌شوند. حمیدرضا صدر را اما من اولین بار نه با فوتبال که با سینما شناختم. او یکی از نویسندگان مجله تأثیرگذار فیلم در دهه 70 بود و مقاله‌هایش و نقدهایش برایم بسیار خواندنی بود. به ویژه اینکه خیلی اهل سفر بود و اغلب گزارش‌های مجله فیلم از جشنواره‌های خارجی را او می‌نوشت اما دیری نپایید که استاد عاشق سینما از سینما دل کند و به سراغ عشق ازلی و ابدی‌اش فوتبال رفت. نگاه صدر به فوتبال اما از جنس همان نگاهش به سینما بود. شاید همین مسأله هم موجب شده بود که حرف‌هایش در صداوسیمای ایران متفاوت به حساب بیایید. او فوتبال را مثل یک فیلم سینمایی می‌دید. پر از فراز و فرود، پر از نقاط عطف و پر از درام. همیشه در آن به دنبال قهرمان و ضدقهرمان بود. حتی حرف زدنش درباره فوتبال هم سینمایی بود. با تغییر صدا و نمایش عجیب دست‌هایش. عشق او به فوتبال اما چیزی نبود که بتوان آن را پنهان کرد. کسی که از اولین تجربه‌های حضورش در ورزشگاه تا آخرین آنها را ثبت کرده و حداقل چهار دهه حضورش در ورزشگاه‌ها را در قالب کتابی منتشر کرده بود. که این هم تنها کتابش نبود و بخش مهمی از تألیف‌ها و ترجمه‌های خوب و مهم درباره فوتبال که به فارسی منتشر شده کار اوست. آدم پرکار و با انرژی‌ای که پر از شور زندگی بود.

دوستانش در این روزها از رفاقت صادقانه و پر شور و حرارتش بسیار نوشته‌اند و خبرنگاران زیادی از تجربه‌های دیدارشان با صدر به نیکویی یاد کردند. مرد بزرگی بود که اسمش جز به نیکویی برده نشد. یک عاشق فوتبال که طرفدار تیم‌های ضعیف بود و حالا تیم‌های ضعیف یک هوادار پر و پا قرص را از دست داده‌اند. یادش گرامی باد.