کد خبر: 232518تاریخ: 1400/4/26 00:00
روزی که احتیاط شرط حذف بود
مـــزد تــــرس
سام ستارزاده
نود و ششمین پرده از تاریخ شهرآوردها چهره متفاوت و آرامی از مچ‌اندازی فرهاد مجیدی و یحیی گل‌محمدی را به تصویر کشید؛ شبیه به دربی نسبتاً بی‌روح قبلی که با پیروزی ملایم طرف سرخ‌پوش پایان یافت و در تضاد با نبرد سرخآبی‌ها در نیمه‌نهایی جام حذفی سال گذشته که در انتهای آن استقلالی‌ها جشن صعود به فینال را گرفتند ولی قرمزهای پایتخت سرافرازانه زمین را ترک کردند. گل‌محمدی و مجیدی هر دو جزو آن دسته از مربیان داخلی هستند که هجومی‌ترین تفکرات را دارند. با این حال، روند بازی پنجشنبه عصر دو تیم نخست پایتخت گویای آن بود که هر دو طرف راضی به کشیده‌شدن بازی به ضربات پنالتی برای تعیین صعود‌کننده بودند.
آن‌گونه که آمار و ارقام شهرآورد ۹۶ را حکایت می‌کنند، حاصل ۱۲۰ دقیقه رویارویی شاگردان مجیدی و گل‌محمدی، ۲۸ ضربه به سوی قفس‌های توری ورزشگاه آزادی بوده که در میان آنان، تنها دو شوت از سوی پسران آبی در چارچوب بود و یک ضربه سر توسط عیسی آل‌کثیر به تیرک دروازه سیدحسین حسینی کوبیده شد. از حیث مالکیت توپ و تعداد پاس، آبی‌پوشان از رقیب خود با اختلاف اندکی سرتر بودند. با این حال، امید گلزنی هیچ‌یک از دو تیم به عدد ۱ گل هم نرسید. به عبارتی دیگر، درگیری دو تیم بر سر توپ بیشتر در یک‌سوم میانی میدان در جریان بود و سیر موقعیت‌های خلق شده به گونه‌ای نبود که تساوی صفر-صفر را حتی برای ۱۲۰ دقیقه نتیجه ناعادلانه‌ای بدانیم.
هرچند در وقت‌های اضافه نخست هیجان تقابل سرخآبی‌ها به اوج خود رسید اما آنچه در بیشتر طول بازی در هر دو تیم به چشم می‌خورد و عامل آرام سپری‌شدن دربی اخیر بود، کارهای ترکیبی بود که به‌ویژه در کناره‌های زمین از هر دو سو انتظار می‌رفت اما از هیچ‌یک دیده نمی‌شد. تنها چند حرکت تیمی در سمت راست خط دفاع پرسپولیس با حضور مهدی قایدی و محمد نادری (و سپس بابک مرادی) بود که اندکی زوج سیامک نعمتی و احسان پهلوان را آزار داد. وجه مشترک هر دو تیم، دفاع منطقه‌ای و منظم با تمام نفرات و آغاز پرس تیمی از میانه میدان و از سویی دیگر، حمله به‌سوی زمین دیگری با حداقل نفرات بود.
استرس همیشگی شهرآوردها؛ حفظ قوای بدنی برای سه دیدار نهایی لیگ، ترس از تخریب روحیه بازیکنان و ترس از حذف به دست رقیب سنتی. این دست بهانه‌ها برای رضایت زودهنگام فرهاد و یحیی به ضیافت پنالتی‌ها، ریشه در همان کلیدواژه‌ای دارد که در بهانه آخر برق می‌زند؛ ترس. این کلمه را شاید «احتیاط» بنامند تا ماهیت تاریک آن در قبال استقلال و پرسپولیس به چشم نیاید اما حقیقت آن است که برای رقم‌خوردن چنین بازی‌ای گام نخست نادیده‌گرفتن فلسفه هجومی منحصربه‌فرد سرخآبی‌هاست که پی یکی را برانکو ریخته و دیگری را شفر و استراماچونی بنا کرده‌اند.
ما در دربی ۹۶ بیش از هر چیزی دلمان برای پرسپولیسی که با حوصله توپ را در عرض زمین می‌گرداند تا منتظر موقعیت مناسب برای یورش به حریف باشد و برای استقلالی که به سریع‌ترین و چشم‌نوازترین حالت‌ها به قلب دفاع رقیبش می‌زد تنگ شده. مجیدی و گل‌محمدی هیچ‌کدام نباید نتیجه یک بازی بزرگ را فدای میراث فنی‌ای کنند که حاصل آن ارتقای جایگاه هر دو باشگاه در سطح اول فوتبال آسیا بوده. امیدواریم در مصاف سرخآبی‌ها با الهلال و النصر در لیگ قهرمانان آسیا، دلمان برای این نمایش‌های فنی تنگ نگردد.