دیروز بازی اول نیمه نهایی کوپا آمه‌ریکا بین برزیل و پرو برگزار شد و در یک برهه به نظر می‌رسید یک بازی تمرینی یک‌طرفه است. این بازی اما به سرعت به یک مسابقه پرتنش تبدیل شد که در پایان آن برزیل از شنیدن سوت پایان مسابقه که پیروزی یک بر صفرش را رقم زد خوشحال شد. این بار خوشحالی برزیلی‌ها به این دلیل نبود که با یک اخراجی بازی می‌کردند و مجبور بودند 10 نفره به دفاع بپردازند؛ چیزی که در مرحله یک‌چهارم نهایی مقابل شیلی اتفاق افتاد. بازی تا آخر 11 به 11 بود اما پرو که به نظر می‌رسید در نیمه اول با هشت مدافع بازی می‌کند در نیمه دوم پوست انداخت و جان برزیل را به لب رساند.

بنابراین، این یک بازی بود که مربیان دو تیم را با کلی دغدغه و مشغله ذهنی برای آینده تیم‌شان تنها گذاشت. سرمربی برزیل تیته سه دلیل برای جشن گرفتن دارد. تیم او در فینال روز شنبه است، آنها دیگر مجبور به بازی در زمین وحشتناک در ورزشگاه نیلتون سانتوس نخواهند بود و عملکرد تیمش در نیمه اول بهترین نمایشی بود که در این مسابقات انجام داده‌اند.

 او بعد از عملکرد ناامیدکننده تیمش مقابل شیلی، تغییراتی که انتظار می‌رفت را ایجاد کرد ؛ لوکاس پاکتا را در خط میانی گذاشت تا یک بازیکن اضافی در خط هافبک تیمش داشته باشد. در نیمه اول لحظاتی وجود داشت که برزیل را به روزهای باشکوهش در سال 17-2016 شبیه می‌کرد؛ 18 ماه نخست توأم با پیروزی تیته، یعنی وقتی رناتو آگوستو با ظرافت و هوشمندی خط میانی را اداره می‌کرد. پاکتا شبیه‌ترین بازیکن به رناتو آگوستو در ترکیب فعلی برزیل است و همکاری او با نیمار بسیار برجسته بود.

برزیل به نیمار اجازه داد تا آزادانه پرسه بزند، ریچارلیسون در بعضی مواقع به مرکز خط حمله می‌رسد اما او از سمت چپ هم در دفاع شرکت می‌کند. اورتون سوارس در جناح راست بازی می‌‌کند. دانیلو، دفاع راست تیم، با احتیاط بازی می‌کرد در حالی که رنان لودی، دفاع چپ برای حضور در حملات تشویق می‌شد. با پیوستن کاسمیرو و فرد به حمله نیز پرو تقریباً شانسی برای نفوذناپذیر نگه داشتن خط دفاعیش نداشت. فقط دروازه‌بان این تیم پدرو گایسه بود که آنها را در بازی نگه داشت اما او هم 10 دقیقه قبل از پایان نیمه اول تسلیم شد. ریچارلیسون، نیمار را از سمت چپ راه انداخت، او دو مدافع را از پیش رو برداشت و توپ را رو به عقب به پاکتا داد تا او گلزنی کند.

این گل پرو را مجبور کرد تمرین محدود کردن آسیب را انجام دهد. آنها سه مدافع میانی و یک خط میانی چهار نفره را تشکیل دادند اما ریکاردو گارکا مربی پرو چه کار دیگری می‌‌توانست انجام دهد؟ با محرومیت ستاره تیمش آندره کاریو، پیش‌بینی اینکه او چگونه می‌تواند به دفاع فشرده برزیل آسیب برساند سخت بود. گارکا اما برای خودش متأسف نبود. او بین دو نیمه تغییراتی را در بازی تیمش ایجاد کرد که بیش از پیش گواه کارهای باشکوهش در تیم ملی پرو با وجود منابع انسانی محدودی است که در اختیارش قرار داده شده.

 تیم گارکا همیشه سازمان‌یافته به نظر می‌رسید. آنها متخصص ارائه بازی مرکب از پاس‌های کوتاه، به سمت خود کشیدن حریف و سپس تعویض بازی به جناح دیگر هستند. آنها می‌دانند که می‌خواهند چه کاری انجام دهند و با یک تغییر خوب در اینجا و یک تغییر خوب در آنجا، گارکا موفق شد تیمی را به میدان بفرستد که در نیمه دوم به طور حیرت‌انگیزی بهتر از نیمه اول بود. او فهمیده بود که دیگر نیازی به سه مدافع میانی نیست. مشکل یک خط جلوتر بود. بنابراین او یک مدافع را از زمین خارج کرد و تمرکز خود را در قطع ارتباط میان نیمار و پاکتا متمرکز کرد. به این ترتیب ناگهان برزیل مجبور به عقب‌نشینی شد.

در این نیمه رازیل گارسیا وارد زمین شد و در سمت چپ خط میانی تأثیرگذار بود. او با یک پاس خوب به لاپادولا این فرصت را برای او فراهم کرد که ادرسون را در دروازه برزیل به دردسر بیندازد. این همان لحظه نگران کننده برای تیته بود. حالا او باید قبل از فینال شنبه تصمیم بگیرد. برنامه همیشگی او برای طولانی‌مدت این بوده است که ادر میلیتائو در قلب دفاع در جام جهانی سال آینده زوج مارکوینوس باشد و فرم اخیر میلیتائو برای رئال مادرید این روند را تسریع کرده است اما آیا میلیتائو می‌تواند برای فینال آماده شود؟ تیاگو سیلوا مدافع میانی برزیلی‌ها در تقابل با لاپادولا خیلی راحت جا می‌ماند و هر بار که او در این تورنمنت بازی کرده برزیل قادر به اجرای پرس همیشگی روی رقبا نبوده است. برزیل اگرچه پرو را شکست داد و فینالیست شد اما ضعف‌هایی را در بازی خود به نمایش گذاشت که ممکن است این تیم را در تقابل با دیگر فینالیست کوپا آمه‌ریکا به دردسر بیندازد.

منبع: ESPN