مقاله

 

اسکوچیچ بعد از قطعی شدن برد تیم ملی مقابل هنگ‌کنگ ترکیب‌های مختلفی را در فاز حمله محک زد. دقایقی از نیمه دوم این بازی او 2-4-4 لوزی را امتحان کرد که نسبت به سایر چینش‌ها روان‌تر بازی می‌کرد. در آن دقایق کوتاه چهار ضلع این لوزی را نوراللهی، قلی‌زاده، ترابی و قدوس تشکیل می‌دادند.

اسکوچیچ احتمالاً با در نظر گرفتن همان دقایق و تجربه‌ای که از بازی‌های تدارکاتی داشت، تصمیم گرفت مقابل بحرین هم با چیدمان 2-4-4 لوزی بازی کند، ولی چهار هافبک شروع‌ کننده انتخاب‌های مناسبی نبودند. نوراللهی و قلی‌زاده در جای قبلی بازی می‌کردند، ولی استفاده از حاجی‌صفی و امیری به عنوان هافبک چپ و رأس بالا که اجازه داشتند جا به جا شوند در عمل کارآیی نداشت. حاجی‌صفی در خط میانی چهار نفره به اندازه سیستم 3-3-4 مؤثر نیست و از طرف دیگر فضای حرکت این دو بازیکن با یکدیگر تداخل داشت.

اسکوچیچ در شروع نیمه دوم با اضافه کردن قدوس به جای حاجی‌صفی و انتقال کاپیتان تیمش به دفاع چپ توانست توازن را به خط میانی برگرداند. قدوس با سرعت، تکنیک و قدرت پاس بیشتر گزینه بهتری برای بازی پشت مهاجمان بود و امیری در پست تخصصی‌اش در هافبک چپ کارآیی بیشتری داشت. سامان هنرش را با پاس توی در کلاس بالایش به طارمی نشان داد که متأسفانه گل نشد. با همین لوزی متوازن بود که حملات سرعت گرفت و تیم ملی توانست به گل برسد.

تحول مهم‌تر تیم ملی نسبت به بازی هنگ‌کنگ هماهنگی فوق‌العاده مهاجمان بود. آزمون و طارمی در بازی قبلی در حرکات ترکیبی موفق نبودند و حملات تیم ملی تا زمان حضور آنها در زمین ناقص می‌ماند. دیشب اما این دو مهاجم چشم بسته یکدیگر را 

پیدا می‌کردند. 

حتی در نیمه اول که سرعت حملات تیم پایین بود، همکاری آنها چند بار به موقعیت گل ختم شد. این همکاری سرانجام در نیمه دوم نتیجه داد و آزمون با دو پاس طلایی طارمی توانست دو بار دروازه میزبان را باز کند. هماهنگی این دو مهاجم آماده که فصل گذشته در فوتبال اروپا 42 گل زدند، بزرگترین آرزویی است که مربی تیم ملی می‌تواند داشته باشد و با راه افتادن آنها باز کردن دروازه هیچکدام از حریفان کار سختی نیست.

بعد از این دو گل خیال اسکوچیچ از برد راحت شد و تعویض‌هایی برای کنترل بازی داشت که چیدمان تیم ملی را تغییر داد، ولی پیش از آن همان لوزی هماهنگ و زوج طلایی خط حمله برد را تضمین کرده بود.