سعید فایقی

 

در مقاله قبلی به استحضار رساندیم که رئیس‌جمهوری اَشبهُ الناس به کوچ می‌باشد و فرآیند قهرمانی می‌تواند الگوی مناسبی برای تهیه مدل توسعه و پیشرفت باشد. جالب اینکه اوج دستیابی به قهرمانی چهارساله است و به دوره‌های کوتاه‌مدت یکساله تحت عنوان قهرمانی قاره‌ای یا جهانی تقسیم‌بندی شده است. اولین تمرین در ورزش، احترام به حریف است؛ چه ورزش‌های انفرادی و چه تیمی.

درست است که کری‌خوانی هم در ورزش وجود دارد اما کری‌خوانی ورزش در جهت حذف حریف نیست، بلکه تحریکی است تا حریف بتواند نقاط ضعف خود را جبران نماید. تجربه نشان داده هرگاه قهرمانی به‌لحاظ جسمی و روحی از آمادگی لازم برخوردار نبود در حفظ حرمت و احترام به حریف، دچار اشتباه و خطا می‌شود. اگر بسیار ساده موضوع را تحلیل کنیم بدن ناآماده سریع عصبی می‌شود، چرا؟ چون با کمترین فشار وارده، ضربان بالا می‌رود. با بالا رفتن ضربان، اکسیژن‌گیری کم می‌شود. کمبود اکسیژن بدن را لاکتیکی می‌کند. بدن اسیدی به عبارتی مسموم است. بدن مسموم تاب تحمل ناملایمات را ندارد و همین عصبیت را به‌وجود می‌آورد.

عصبیت، تصمیم‌گیری عاقلانه را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و انسان دچار اشتباه می‌گردد. در چنین شرایطی در مسابقات ورزشی، کوچ وارد می‌شود و با ترفند و تاکتیک روند بازی را تغییر می‌دهد. اگر مربی دیر متوجه شود بازیکن خطاکار با دریافت کارت قرمز اخراج می‌شود. یک چنین حالتی را در مناظره کاندیداها شاهد بودیم.

عدم آمادگی جسمانی، روحانی و عقلانی برخی از آقایان را به سمت عصبیت سوق داد و مرتکب خطا شدند. ای کاش داوری بود و با کارت قرمز، نامزد خطاکار را اخراج می‌کرد که متأسفانه نبود. البته بهترین داور در این خصوص مردم عزیز و شریف ایران هستند که مو را از ماست بیرون می‌کشند اما برای ریاست محترم جمهوری آینده داشتن آمادگی جسمی، شرط اساسی است و در کنار آن آمادگی روحی و روانی که در شرایط حساس و سخت بتواند با هماهنگی روح و جسم و خرد به مدیریت بحران دست یازد.

برگردیم به مدل‌سازی بر اساس روند قهرمانی یک فرد یا یک تیم با یک برنامه حساب‌شده که حتی رشد روزانه هم در آن دیده شده و خود را برای مبارزه آماده می‌کند. طبیعی است هرچه حریف قوی‌تر باشد، برنامه آمادگی غنی‌تر و قوی‌تر خواهد بود. ضمناً در ورزش، اصلی وجود دارد به نام Fair Play که ما آن را بازی جوانمردانه معنی کرده‌ایم، البته بیشتر معنی بازی منصفانه را دارد. ای کاش این روزها در مبارزه انتخاباتی، کاندیداها Fair Play را رعایت می‌کردند. گرچه با توجه به فرهنگ پهلوانی و عمیق ایرانی ما توقع برخورد پوریای ولی‌گونه داریم. تصور بفرمایید هر هفت نفر این عزیزان آنقدر به درجه کمال انسانی اعتقاد داشتند که از بین خودشان، فرد شایسته را انتخاب می‌کردند و شش نفر دیگر دست در دست هم به نفع منتخب خود کنار می‌رفتند و در ترم دموکراسی دنیا جوانمردی ایرانی را به ثبت می‌رساندند.

البته بعید است یک چنین حالتی اتفاق بیفتد و تصور یک چنین رویدادی فقط در ورزش نمود دارد. اما بازی منصفانه که از آقایان برمی‌آید؛ آقایان می‌توانند در کمال انصاف با هم برخورد نمایند. در مناظره اول متأسفانه Fair Play رعایت نشد. امیدواریم در برنامه‌های بعدی کاندیداهای عزیز به‌حدی آمادگی جسمی، روحی و عقلی خود را ارتقا دهند که در جهت حذف همدیگر حرکت نکنند و ان‌شاءالله بازی جوانمردانه را در دستور خود قرار دهند و با تکریم حریف، ثابت نمایند یک رئیس‌جمهوری اول باید اسوه اخلاق باشد که رسول خدا برای کرامت اخلاقی مبعوث گردیدند.