ولادیمیر آلکنو در نخستین کنفرانس خبری خود تقریباً سؤالی را بی‌پاسخ نگذاشت و البته در خلال صحبت‌هایش از ماجرای جالبی که درباره اولین سفرش به ایران رخ داد، صحبت کرد. آلکنو گفت که اولین سفرش به ایران را در سال 68 انجام داده و در روزی به ایران آمده بوده که به دلیل ارتحال امام خمینی(ره)، شرایط مساعدی در کشور حاکم نبوده. طوری که بازی تدارکاتی برنامه‌ریزی شده روس‌ها در ایران نیز لغو می‌شود و آنها بدون انجام بازی به کشور خود باز می‌گردند.

بر طبق گفته‌های آلکنو، قطعاً خرداد ماه بوده که تیم روسی در ایران حضور داشته و خب همانطور که گفته شد بدون انجام مسابقه ایران را ترک کرده است. با این حال شاید جالب باشد که بدانید این تیم دو ماه بعد یک بار دیگر به ایران سفر می‌کند و این بار در مازندران و شهر ساری به مصاف منتخب مازندران می‌رود. رقابتی که از قضا در آن بازنده هم می‌شود.

 

مرداد 68 – سالن سید رسول حسینی ساری

برای بررسی این مسابقه، گزارش مفصل یکی از روزنامه‌های آن زمان را بررسی می‌کنیم که خیلی دقیق به توصیف آن بازی پرداخته است. تاریخ بازی 26 مرداد 68 اعلام شده. تاریخی که به وضوح نشان می‌دهد ساری در گرم‌ترین و شرجی‌ترین حالت خود بوده و کار برای مردان سرزمین یخ و سرما چقدر دشوار بوده است. هزاران تماشاگر پرشور مازنی هم که تیم خود را حمایت می‌کردند، مزید بر علت شدند تا تیم اسم و رسم‌داری مانند روسیه که البته تحت عنوان «ارتش مینسک» به ایران آمده بود، در سه ست پیاپی و با امتیازهای 15 بر 13، 15 بر 5 و 15 بر 10 شکست بخورد. بازی والیبال در آن زمان 15 امتیاز در هر ست داشت و البته تعویض سرویس، امتیازی را برای تیم‌ها به همراه نداشت. ولادیمیر آلکنو یکی از بهترین بازیکنان آن تیم و شماره هفت بود و به عنوان اولین نفر هم در لیست تیم روسی آورده شده است.

 

آزمون‌ها، دوجی، کوزه لی و مظلوم

در تیم ایران هم نفرات برجسته‌ای چون خلیل آزمون حضور داشتند که طبق گزارش آن زمان بهترین بازیکن و ستاره میدان بود. گنبد و استان گلستان در آن زمان زیرمجموعه استان مازندران بود و بازیکنان مطرح گنبدی همچون خلیل و طاهر آزمون و حبیب کوزه لی و ابراهیم سن سبیلی نفرات برجسته گنبدی بودند که در ترکیب مازندران بازی می‌کردند. بای محمد دوجی هم از دیگر بازیکنان برجسته این رقابت بود که به همراه مصطفی مظلوم نقش پررنگی در این پیروزی ایفا کردند و این برد بزرگ را در تاریخ ثبت کردند. داوران این مسابقه هم دو تن از چهره‌های ماندگار و برجسته داوری والیبال ایران بودند. کاوه سرحدی و عباس جلایر، دو داور این مسابقه بودند که هر دو جزو چهره‌های ماندگار والیبال ایران و داوری آن به حساب می‌آیند. تعداد تماشاگران این مسابقه که 32 سال پیش برگزار شده، 4500 نفر گزارش شده. تعداد قابل توجهی که قطعاً روی زمین و کناره‌های مستطیل زمین والیبال سالن سید رسول حسینی ساری نشسته‌اند تا این مسابقه را از نزدیک ببینند. رقمی که شاید همین امروز هم با حداقل دو برابر شدن جمعیت ایران و صد البته جهانی شدن این رشته، برای یک مسابقه اینچنینی زیاد و دست نیافتنی باشد! آلکنو طی سال‌های اخیر برای حضور در لیگ جهانی سابق چند باری به ایران رفت و آمد کرده اما سفر اخیرش با همه آنها متفاوت است. سفرش این بار بیش از یک ماه به طول انجامیده و البته یک مأموریت بزرگ دارد. او قرار است تیم ایران را در بزرگترین رویداد سال‌های اخیر در توکیو هدایت کند. مأموریتی که از او خواسته شده تا تمام توانش را برای کسب یک نتیجه خوب و نه معمولی به کار بگیرد و ایران را به جمع چهار تیم برتر ببرد. رویای بزرگی که خودش گفت هیچ قولی بابت آن نمی‌دهد اما تمام تلاشش را خواهد کرد.

امیدواریم این بار که 26 مرداد از راه رسید، در گرمای شدید تابستان، خبر خوشی را از توکیو بشنویم و به جای 4500 تماشاگر سید رسول حسینی ساری، 80 میلیون ایرانی جشن پیروزی را بگیرند.