نگاه

وصال روحانی  

 

هیجان و اتفاقات جالبی که در دیدار روز دوشنبه (16 فروردین) تیم‌های شهرداری گرگان و شیمیدر قم در اولین رویارویی آنها در مرحله نیمه نهایی لیگ برتر بسکتبال کشور شکل گرفت و هیجانات دیگری که در دوئل مهرام تهران با حریف خوزستانی‌اش در نخستین دیدار آنها در همین مرحله در روز سه‌شنبه تحقق یافت، این نوید نسبی را داد که تیم ملی بسکتبال ایران با اندوخته‌های بیشتر و انرژی فزون‌تری راهی المپیک توکیو شود. بازی با امثال آمریکا در آن آوردگاه که به سبب معضلات کرونایی با یک سال تأخیر و از ابتدای مردادماه در خاک ژاپن آغاز می‌شود، سخت‌تر از آن است که فقط با پشتوانه‌های یک لیگ داخلی بالنسبه پویا آسان‌تر شود اما انرژی و روحیه‌ای که دیدارهای مرحله نیمه نهایی در این روزهای سخت اما پرجاذبه فصل بهار به بسکتبال ما تزریق کرده و پیش‌تر در مرحله یک‌چهارم نهایی هم رؤیت شده بود، به گونه‌ای است که می‌تواند مردان مهران شاهین‌طبع را در شرایط روحی و جسمی بهتری وارد آوردگاه المپیک سی و دوم کند که حالا نه «المپیک 2020» بلکه به سبب تأخیرهای کرونایی «المپیک 2021» نامیده می‌شود و بی‌بهره از حضور تماشاگرانی است که همیشه روح و جان اصلی هر ورزشی بوده‌اند. حتی اگر اجازه ورود را به تماشاگران می‌دادند و سالن محل برپایی مسابقات تیم ایران سرشار از هواداران ما می‌شد، به چیزی بسیار بیشتر از روحیه برای عبور از مرحله گروهی بسکتبال المپیک نیاز داشتیم. بجز المپیک 1948 لندن که به اولین حضور ایران در رشته بسکتبال این بازی‌ها مربوط می‌شود و خاطره‌ای در دوردست است، تنها مرتبه قبلی حضور بسکتبال ما در المپیک به سال 2008 در پکن ارتباط می‌یابد که تیم ایران هر پنج بازی‌اش را در مرحله گروهی باخت و حذف شد. اگر آن بار با یک مربی خارجی پای در عرصه نهادیم، این بار یک ایرانی سکاندار است و از آنجا که همان سکاندار (شاهین‌طبع) هدایت تیم باشگاهی شهرداری گرگان را هم در دست دارد، توقع این است که بیشترین و بهترین بهره را از دیدارهای مراحل نهایی لیگ داخلی بگیرد و آماده‌ترین‌ها و برترین‌ها را برای اعزام به توکیو برگزیند. او چون اکثر قریب به اتفاق بازی‌ها را می‌بیند، به خوبی متوجه می‌شود که کدام نفرات در چهار تیم مرحله نیمه پایانی آماده‌تر و در سطح حضوری موفق در المپیک هستند و این را هم می‌داند که کدام تک نفرات شاخص را می‌تواند از تیم‌های حذف شده در مراحل قبلی برچیند و به ترکیب تیم مورد نظرش بیفزاید. هیچ‌کس توقع ندارد بسکتبال ایران در «توکیو 2021» کاری عظیم صورت دهد اما بر پایه شور و اشتیاق و انرژی و عزم نفرات منتخب می‌توان نتایجی آبرومندانه گرفت و تیمی را ساخت که بتواند در مسابقات قهرمانی جهان 2022 هم آبروداری کند. حسن لیگ بسکتبال و روزهای پرهیجان پایانی آن متحول ساختن ملی‌پوشان و رساندن آنها به مرحله‌ای از آمادگی جسمانی و روحی است که پس از آن فقط به ایجاد هماهنگی بین آنان و انجام دیدارهای تدارکاتی مفید مقابل برخی تیم‌های قوی دنیا نیاز باشد. انتظار می‌رود از اواسط اردیبهشت ماه و اندک مدتی پس از اتمام لیگ داخلی، به رسم معمول سفر به چند کشور عمدتاً اروپای شرقی و انجام مسابقاتی تدارکاتی در آنجا در دستور کار قرار گیرد و مسأله حضور در پنجره سوم مسابقه‌های فیبا کاپ آسیا و بهتر بگوییم «کاپ بسکتبال آسیا» هم که قرار بود اسفند 1399 برگزار شود (اما به تأخیر افتاد) احتمالاً در دستور کار قرار گیرد و اگر مشکلات کرونایی اجازه بدهد و این مسابقات و سفرها شکل گیرد، منتخبین شاهین‌طبع با روح و جوششی به المپیک توکیو گام خواهند گذاشت که بدون آن هیچ تیمی در آنجا در حاشیه امنیت نخواهد بود. دو دیدار نخست مرحله نیمه نهایی لیگ بسکتبال ایران نشان از آمادگی نسبی برخی ملی‌پوشان و آمادگی بالای شماری دیگر از آنها داشت و شرایط گواهی داد که شاهین‌طبع می‌تواند تیم را برگزیند که اگر از المپیک 2008 بهتر نتیجه نمی‌گیرد قطعاً در «توکیو 2021» برخی تحسین‌ها را نسبت به خود موجب خواهد شد. درست است که تک خارجی‌های حاضر در ترکیب شهرداری گرگان و شیمیدر قم در دیدار نخست دو تیم امتیازات قابل قبولی گرفتند اما این ایرانی‌های دو تیم و به‌ ویژه محمد جمشیدی، ارسلان کاظمی و مایک رستم‌پور بودند که استمرار بیشتری در کار خود نشان دادند و پای ثابت اکثر اتفاقات مثبت بودند و این سناریو روز سه‌شنبه در دیدار نخست مهرام با حریف جنوبی‌اش تکرار شد و از آنجا که مسابقات مرحله نیمه نهایی «3 از 5» است، می‌توان امیدوار بود که آمادگی نفرات شاخص دو تیم بیشتر و بیشتر و صیقل خوردن آنها فزون‌تر و مؤثرتر و دست‌های شاهین‌طبع برای اصلی‌ترین گزینش جهت حضوری قابل ذکر در المپیک بازتر شود و طبعاً سری دیدارهای فینال چنین وجهی را محتمل‌تر خواهد کرد. ایران به عنوان نایب قهرمان آخرین دوره مسابقه‌های بسکتبال قهرمانی آسیا (2018) و تیمی که در آن میدانگاه فقط به استرالیای کوچ کرده از قاره اقیانوسیه در دیدار نهایی باخت، آرزوها و اهداف فراوانی برای المپیک توکیو دارد و  می‌توان از هیچ حریفی نترسید و شجاعانه مبارزه کرد. بخصوص که آمریکا هم بدون اکثر سوپراستارهای خود که در «NBA» حاضرند (ولی به سبب خستگی و مسائل دیگر تمایلی به سفر به توکیو ندارند) یک تیم «از پیش قهرمان» در توکیو نخواهد بود.