بارنی رونای  

 

35 دقیقه از بازی در ورزشگاه آلفردو دی‌استفانو می‌گذشت ولی تونی کروس حتی یک پاس اشتباه هم نداده بود. او سرحال به نظر می‌رسید و آشفته و سرآسیمه هم نبود. به نظر می‌رسید او زمین چمن خودش را به همراه آورده و پیرامونش قرار داده است.

در دقیقه 36، سرانجام او یک پاس اشتباه داد اما متأسفانه برای لیورپول، این بار پاس قطری او با ضربه سر فاجعه‌بار ترنت الکساندر-آرنولد همراه شد و توپ مستقیم به مارکو آسنسیو رسید. او هم آن را از آلیسون عبور داد و به گل دوم تیمش تبدیل کرد.

لیورپول در نیمه اول انگار کروس را دعوت کرده بود که با خط دفاعی تیمش بازی کند؛ حتی بدتر، آنها انگار به کروس التماس می‌کردند که به آنها ضربه بزند.

کروس در نیمه اول هیچ کاری نکرد به جز پاس دادن. نه تکلی زد، نه دریبلی زد، نه ضربه سری. او فقط بازی را گرداند و با هوش عجیب و غریبش، توپی که همه با آن بازی می‌کنند را تبدیل به شیئی خطرناک ساخت.

بله، کروس این کار را انجام می‌دهد. این چیزی نیست که پوشیده باشد. نه دقیقه پیش از گل آسنسیو، او یک پاس بلند زیرکانه داد تا گل اول بازی را برای وینیسیوس جونیور بسازد. این پاس او بیش از حد سینمایی بود. او به پایش زاویه داد و در حالی که هیچ فشاری بر رویش نبود، به توپ ضربه‌ای زد که به وینیسیوس برسد. کروس آنقدر بر سر این پاس فرصت داشت که ممکن بود از خود بپرسد آیا بازی متوقف شده است؟ شاید هم به سمت داور می‌رفت و از او می‌پرسید که آیا بازی در جریان است یا نه. وینیسیوس هم فراری آزادانه داشت. او منتظر شد توپ به زمین بخورد و سپس آن را به گوشه دورتر دروازه زد. لیورپول البته در نیمه دوم بیدار شد. یورگن کلوپ تیمش را به هیجان آورده بود. آنها پرتلاش‌تر ظاهر شدند و در کار با توپ راحت‌تر بودند. لیورپول تبدیل به تیمی شده بود که همه می‌شناسیم؛ تیمی که رقیبی خوب برای مادرید بود، البته به شرط آنکه اضطراب نداشت. محمد صلاح یک گل مهم در خانه رئال زد که از سرعت بالایش در آن بهره گرفته بود اما در هر حال، نتیجه به شکل دیگری رقم خورد.

روی صحنه گل لیورپول، مشخص بود که قدرت واقعی این تیم به حدی است که تیم پابه‌سن‌گذاشته مادرید را به زانو درآورد. صحبت‌ها پیرامون لیورپول بعد از بازی با آرسنال هم خوشبینانه بود. لیورپول مقابل خط میانی‌ای به میدان رفت که لوکا مودریچ و کروس، که سنشان بالا رفته، در آن حضور داشتند. آنها اجازه می‌دهند توپ حرکت کند تا اینکه خودشان حرکت کنند، ولی مسأله این بود که رئال، آرسنال نبود.

خط دفاعی لیورپول از همان دقیقه نخست به شکلی فاجعه‌بار باز بود. زین‌الدین زیدان را بیشتر «مدیر» می‌دانند تا «تاکتیسین» اما او به اندازه کافی تاکتیک بلد بود تا بتواند مقابل تیم لیورپول که اصرار به اجرای تاکتیک‌های همیشگی‌اش داشت، تیمش را پیروز کند. هافبک‌های او بارها و بارها به دنبال ارسال توپ به فضای پشت سر مدافعان کناری بودند. اندی رابرتسون و الکساندر-آرنولد از همان ابتدا دست به حمله زدند اما خط میانی‌ای که باید آنها را پوشش می‌داد کجا بود؟ جینی واینالدوم در نیمه اول بی‌هدف می‌دوید. نبی کیتا هم گردشگری بود که از دیدن ستاره‌های فوتبال هیجان‌زده است.

زمانی که لیورپول به این شکل بازی می‌کند، هیچ بازیکنی برایشان بدتر از کروس نمی‌شود. او استاد استفاده از فضاها است، به‌ویژه فضای پشت سر مدافعان کناری. این فضاها محل قدرت‌نمایی او است. استعداد او در همین کار است. او فقط در نیمه اول پنج پاس قطری بلند دقیق داد و سه سانتر انجام داد. کافی است به او فرصت و اجازه بدهید سرش را بالا بگیرد و مختصاتش را تنظیم کند، تا کشتی شما را غرق کند. سؤالات به شکلی مداوم به ذهن خطور می‌کردند. آیا کلوپ به مردانش درباره فضای پشت سرشان هشدار نداده بود؟ یا اینکه فقط به فکر فضاهای جلو بود؟ چطور یک تیم که کیفیت دفاعی‌اش تا این حد خوب بوده، ناگهان تبدیل به چنین تیم تنبلی می‌شود؟ چطور تیمی با انرژی فوق‌العاده مقابل تیمی سفیدپوش در زمین تمرینی‌اش اینطور تسلیم می‌شود؟ لیورپول بدون جوردن هندرسون و ویرجیل فن‌دایک، انگار هیچ بازیکن بزرگسالی در زمین نداشت. وینیسیوس در دقیقه 65 نتیجه را سه بر یک کرد. این گل روی اشتباه آلیسون به ثمر رسید. بازی سپس متعادل‌تر شد، هرچند که مادرید انگار کنترل بازی را در دست داشت. بازی برگشت هم در راه است و لیورپول کاملاً می‌تواند نتیجه را برگرداند اما هر چه باشد، لیورپول در این بازی بیش از حد به رئال فضا و زمان داد و به آنها این امکان را داد که با پاس‌های سر فرصت، بازی را ببرند. این فرصتی بود که لیورپول از دست داد.

وقتی رافائل واران و سرخیو راموس نباشند، مشخص است که خط دفاعی رئال آسیب‌پذیر می‌شود اما به هر حال شما باید به خط دفاعی آنها برسید تا بتوانید از ضعفشان استفاده کنید. لیورپول از همان ابتدا نمی‌توانست راهی به سمت دروازه رئال پیدا کند. آنها هیچ فضا و فرصتی نداشتند. مادرید پرس سنگینی روی جینی واینالدوم و فابینیو انجام می‌داد. گاهی مدافعان کناری لیورپول فقط پاس‌های بلند عجولانه می‌دادند تا فضایی برای تنفس پیدا کنند. رئال بی‌ترس بازی می‌کرد و لیورپول شتاب‌زده. لیورپول هنوز فرصت آن را دارد که نتیجه را برگرداند اما در این بازی درس سختی از کروس گرفت.

منبع: گاردین