دوچرخه‌سواری در مواد و بخش‌های مختلف همواره جزو یکی از رشته‌های ورزشی پرطرفدار در دنیا به شمار می‌رود. رشته‌ای  که در ورزش ایران مدت‌ها است دیده نمی‌شود. درست مثل شرایط نابسامان این روزهای دوچرخه‌سواری در مسیر آماده‌سازی و حضور در بازی‌های المپیک 2021 توکیو. در شرایطی که این رشته ورزشی موفق شده است تنها صاحب یک سهمیه در ماده جاده شود اما انگار فدراسیون توانایی برنامه‌ریزی برای همین سهمیه را هم ندارد تا جایی که صدای اغلب چهره‌های شاخص و ملی‌پوشان پرامید این رشته ورزشی مثل «محمد گنج‌خانلو» درآمده است. این درحالی‌ است که رقبای خارجی رکابزنان ملی‌پوش کشورمان برعکس ما با داشتن برنامه‌ای دقیق و حساب شده، مدت‌ها است با حضور پررنگ خود در تورهای مختلف و معتبر بین‌المللی مسیر موفقیت ودرخشش در جاده توکیو را به درستی و با رعایت استانداردهای جهانی طی می‌کنند.

تک سهمیه ایران برای حضور در المپیک در شرایطی به دست آمده که ایران در رتبه سی‌ و نهم رنکینگ جهانی قرار گرفته و به همراه کشورهایی که در رده‌های سی دو تا پنجاه این رتبه‌بندی قرار دارند به این تک سهمیه در بازی‌های المپیک تابستانی بسنده کرده؛ در حالی که در دوره‌های قبل ایران سهمیه بیشتری داشته است. با این حال فدراسیون طوری قدم برداشته که گویا برنامه مشخصی برای هدایت رکابزنان و در نهایت فردی که قرار است نماینده ایران در المپیک باشد، ندارد. بی‌برنامگی فدراسیون، بی‌توجهی مجموعه ورزش کشور به این رشته و کمبودهای سخت‌افزاری و نرم‌افزاری موجود در این مجموعه را اگر به اعتراض بحق رکابزنان ملی‌پوش در مسیر رسیدن به المپیک توکیو اضافه کنیم، متوجه می شویم که نباید خیلی انتظار زیادی از این رشته حتی به جهت حضور خوب بین آسیایی‌ها داشته باشیم. وقتی رقبای ما مدت‌ها است حتی با وجود پاندمی کرونا در دنیا تورهای مجهز و استاندارد بین‌المللی را برای ورزشکاران خود تدارک می‌بینند، اما ما برای رکابزنان خود «تور سرخه حصار» نوردی را طراحی کردیم، دیگر چه توقع و انتظاری می‌توان از رکابزنان برای عملکرد قابل قبول در بازی‌های المپیک توکیو داشت؟ قطعاً حال و روز دوچرخه‌سواری مثل خیلی از رشته‌های ورزشی فعال در ورزش ایران خصوصاً این روزها و در مسیر توکیو خوب نیست. اتفاقی تلخ و هشداری جدی برای مسئولین کاروان المپیکی ورزش که برای درخشش در توکیو آرزو و برنامه دارند.