رقابت‌های نیمه نهایی لیگ برتر بسکتبال در حالی امروز دومین دور خود را پشت سر می‌گذارد که در رقابت‌های گذشته، نقش بازیکن‌های خارجی تیم‌ها به طور محسوسی در نتایج دیده شد.

به عنوان مثال در بازی اول نیمه نهایی که از یک طرف شهرداری گرگان شیمیدر را شکست داد و از طرف دیگر مهرام بر نفت آبادان غلبه کرد، بازیکنان خارجی یکی از ارکان اصلی پیروزی تیم‌شان بودند و شاید اگر نمایش دیگری داشتند، نتیجه دیگری در میدان رقم می‌خورد.

در رقابت مهرام و نفت آبادان، سامرز در شرایطی بهترین بازیکن میدان و تیمش شد که در بازی‌های قبلی به دلیل مصدومیت یا غایب بود و یا چیز خاصی از خود نشان نداد. با این حال او با حضور مؤثر در بازی مقابل نفت با 25 امتیاز و 10 ریباند، دبل دبل کرد و یکی از دلایل اصلی پیروزی تیمش مقابل نفتی بود که در کوارتر سوم نمایش فوق‌العاده‌ای داشت اما نتوانست به مهرام برسد.

در این میان نفتی‌ها تنها تیم نیمه نهایی هستند که بازیکن خارجی ندارند و شاید برای بردن مهرام به یک سامرز نیاز داشتند. داورپناه، سهراب نژاد، داودی و حتی حسن‌زاده تمام تلاشش‌شان را کردند و واقعاً هم عملکرد قابل قبولی داشتند اما نتوانستند بازیکنی باشند که نتیجه را برای تیم‌شان تغییر دهند.

در طرف دیگر مرحله نیمه نهایی هم دو تیمی روبه‌روی هم قرار گرفتند که از دو بازیکن خارجی استفاده می‌کنند. در آن مسابقه هم ستاره بی چون و چرای میدان یکی از خارجی‌های گرگان یعنی آلاده امینو بود. بازیکنی که با 24 امتیاز و 20 ریباند، در هر دو بخش ستون اصلی تیمش بود و شاید یک تنه شیمیدر را مغلوب کرد. دومین امتیازآور گرگان هم در این مسابقه بازیکن خارجی نام آشنای این تیم یعنی پری پتی بود که 14 امتیاز گرفت و یکی از خوب‌های میدان شد.

در طرف مقابل اما خارجی‌های مصطفی هاشمی عملکرد قابل قبولی نداشتند و رولند با کسب تنها 11 امتیاز نتوانست آنقدری مؤثر باشد که تیمش با حدود 30 اختلاف بازنده نشود. البته که شیمیدر در این مسابقه به طور کلی در بخش امتیازگیری از روی پرتاب‌های دو و سه امتیازی ضعیف‌تر عمل کرد و داشتن 6 پرتاب موفق سه امتیازی کمتر با وجود اقدام‌های برابر، نشان از روز بدی برای شاگردان مصطفی هاشمی بوده است.

خارجی‌ها برنده را تعیین می‌کنند؟

پاسخ به این سؤال شاید خیلی هم دشوار نباشد. به طور کلی واضح است که شرط پرداخت هزینه بیشتر و آوردن بازیکن خارجی، داشتن کیفیتی ورای بازیکنان داخلی و در پست‌هایی است که بازیکنان ایرانی نمی‌توانند کیفیت لازم را داشته باشند و یا بهترین‌های‌شان در خدمت تیم‌های دیگر هستند. پس واضح است که از ابتدا تیم‌ها دنبال بازیکنانی می‌روند که کیفیت خاص و ویژه‌ای داشته باشند و بتوانند نتیجه رقابت‌ها را نه حتماً تعیین اما حداقل تغییر دهند. کاری که بازیکنانی نظیر امینو و سامرز کردند و توانستند در بخش امتیازآوری و هم ریباند بهترین‌های میدان شوند.

این دو بازیکن دقیقاً در تیم‌های برنده حضور دارند. شهرداری گرگان و مهرام که در بازی‌های اول نیمه نهایی پیروز شدند. در مقابل هم دو تیم بازنده یا مثل نفت خارجی ندارند و یا مثل شیمیدر بازیکن خارجی‌شان یا روزش نبوده و یا آن کیفیت لازم را در خود ندارد.

پس واضح است اگر نگوییم بازیکنان خارجی با کیفیت تعیین کننده نتایج هستند، بدون شک یکی از عوامل مهم و تأثیرگذار روی نتیجه هستند.

با تمام اینها آخرین جشن قهرمانی در بسکتبال ایران را همین تیم نفت گرفت که بدون خارجی با تیم‌ها رقابت کرد و حتی به اندازه امسال هم بازیکن خوب ایرانی در خدمت نداشت. پس هنوز هم در بسکتبال آن هم به عنوان یک رشته تیمی، کار گروهی و تاکتیک تیمی حرف اول را می‌زند و به همین خاطر هم رقابت‌های آتی این مرحله می‌تواند محل وقوع اتفاق‌هایی باشد که خیلی در معادلات و پیش‌بینی‌ها جایی ندارد.