میعاد نیک

 

لیگ بیستم در شرایطی به نیمه راه رسیده که مانند 4 سال اخیر، فوتبال ایران شاهد حکم‌فرمایی سربازان ارتش سرخ است و سایر تیم‌ها هم به‌دنبال نزدیک شدن به پرسپولیس. در واقع فونداسیونی که تئوریسین کروات در باشگاه پرسپولیس بنا نهاد، از چنان استحکام و مقاومتی برخوردار است که رفتن‌ها و آمدن‌ها هرگز نتوانسته خدشه‌ای دائمی به روند نتیجه‌گیری قرمزها وارد سازد. فرقی نمی‌کند گابریل کالدرون و یا یحیی گل‌محمدی؛ هر سرمربی دیگری هم که وارد این باشگاه و وارد رختکن تیم پرسپولیس شود، در بدترین شرایط هم قهرمانی لیگ را در جیب خود دارد و تنها به عناوینی نظیر حضور در فینال لیگ قهرمانان آسیا و موفقیت توأمان در مسابقات جام حذفی و سوپرجام خواهد اندیشید.

در ابتدای مسابقات لیگ برتر فصل جاری و در حالی که تعداد قابل توجهی از ستاره‌های تیم پرسپولیس راهی لیگ‌های اروپایی و یا عربی شده بودند، شاید سخت به‌نظر می‌رسید که پرسپولیس را در زمره مدعیان قهرمانی نیم‌فصل بدانیم. شاید با توجه به تجربه و ثبات می‌توانستیم پرسپولیس را یکی از اصلی‌ترین شانس‌های قهرمانی در پایان فصل متصور شویم اما یحیی گل‌محمدی پس از شکست در فینال لیگ قهرمانان آسیا که به شوک روحی بزرگی برای اردوگاه سرخ منجر شد و همچنین بدون یک سنترفوروارد شش‌دانگ، با این صدرنشینی کاری کرده کارستان.

در روزهایی که استقلالی‌ها ستاره می‌خریدند و تراکتوری‌ها به‌دنبال بستن قدرتمند تیم برای درخشش در مسابقات آسیایی بودند، پرسپولیس بی‌سر و صدا به ریکاوری پرداخت تا با حداقل گل و امتیاز ممکن به بالاترین جایگاه برسد. پرسپولیس در ماراتنی به صدرنشینی رسید که البته رقبایش محلی از اعراب در مسائل بنیادین و سرنوشت‌ساز نداشتند؛ استقلال با پرمهره‌ترین اسکواد لیگ بیستم رؤیای قهرمانی‌اش را به محمود فکری و کادرفنی تماماً منفعل‌اش باخت و تراکتور هم به سوءمدیریت‌های محمدرضا زنوزی، قافیه را واگذار کرد. حالا از آن همه مدعی یک سپاهان مانده که اتفاقاً خوب هم بازی می‌کند و از جذابیت‌های لیگ ماست. 

نیم‌فصل دوم آوردگاه رقابت طلایی‌ها و سرخ‌ها خواهد بود؛ استقلال و تراکتور با این شرایط فنی در جنگ ستارگان جایی ندارند.