شانس سعید رضا کیخا ژیمناست در آستانه 33 سالگی ایران برای کسب مجوز حضور در المپیک سی و دوم اندک است و اگر او اسفندماه در تورنمنت انتخابی قطر به سهمیه نایل‌ آید، واقعاً شق‌القمر کرده است.

توصیف کامل‌تر و بهتر قضیه این است که بگوییم فاصله او با این مجوز بسیار زیاد و در عین حال به غایت کم است. کم است زیرا او فقط در صورتی المپیکی می‌شود که در قطر در وسیله تخصصی‌اش (خرک حلقه) اول شود و ژیمناست‌های نخبه چین و ژاپنی که آنها هم به دنبال سهمیه‌اند، هر دو در رنکینگ جهانی از کیخا پیش هستند و با اینکه این ژیمناست شیرازی پیشینه یکی دو بار تفوق بر هر یک از این دو رقیب ویژه را دارد اما اگر این مردان شرق آسیایی در روز مقرر در شهر دوحه در بهترین شرایط خود ظاهر شوند با احتساب امتیازاتی که از قبل اندوخته‌اند، امکان رسیدن سعیدخان به آنها اندک‌تر از آن خواهد بود که به وصف آید. فاصله کیخا با سهمیه المپیک 2021 در عین حال به این سبب کم و شانس پیروزی او به این دلیل قابل توجه است که مثل هر ورزش انفرادی دیگری هر ورزشکار زبده‌ای روز خوب و روز بد دارد و اگر ژیمناست‌های چینی و ژاپنی‌ قدری بلغزند و یکی دو فرود بد در پای «خرک» داشته باشند و کارشان گره بخورد و سعید در اوج ظاهر شود، این پتانسیل و امکان وجود دارد که نماینده ما بالاتر از این حریفان ظاهر شود و در تنها تورنمنت باقی‌مانده انتخابی المپیک توکیو کاری کارستان کند و مسافر ژاپن شود. این در حالی است که شایعات لغو این تورنمنت و ارجاع آن به زمانی دیگر هم به سبب مشکلات کرونایی شنیده می‌شود که تبعات خاص خود را خواهد داشت.

توفیق کیخا نه فقط مختص او بلکه فرآیندی بزرگ برای کل ژیمناستیک کشور و از بزرگترین دستاوردهای ورزش ایران در سال‌های معاصر خواهد بود. اگر در کشتی المپیک ده‌ها مدال تازه بگیریم یا رزمی‌کاران ما در توکیو درخششی تازه داشته باشند و چنانچه سهراب مرادی فارغ از درد مزمن دو سال اخیرش دومین طلای متوالی المپیکی‌اش را در رشته وزنه‌برداری صید کند یا علی داوودی در دسته فوق سنگین همین ورزش لاشا تالاخادزه «ابر غول» گرجستانی را ناکام کند، نیز کارهای با ارزشی شکل گرفته اما این موارد احتمالی در ورزش‌هایی شکل می‌گیرد که به قولی مال ما است و ایران ریشه‌ای عمیق و کهن در آنها دارد. ژیمناستیک‌ مثل شنا و دوومیدانی به چنین تبار و جمعی تعلق ندارد و به رغم نقره صید شده سال 2012 احسان حدادی در پرتاب دیسک المپیک لندن، در این ورزش‌های «مادر» ما نه صاحب سبکیم و نه جزو قدرت‌های سنتی یا حاکمان نوین بوده‌ایم و برعکس فرسخ‌ها با نوک قله آنها فاصله داشته‌ایم. تا همین 10 سال پیش اگر یک ژیمناست ایرانی در وسیله تخصصی‌اش و در رقابت با بزرگان شرق آسیایی که مدال‌داران جهانی هم هستند، صاحب رتبه بیستم هم می‌شد برپایی یک جشن ملی الزامی می‌گشت اما پس از اوجگیری نسلی تازه که کیخا و هادی خناری‌نژاد (اینک بازنشسته) سرآمدان آنها بوده‌اند، حالا ژیمناستیک ما به درجه‌ای از کارآیی و خودباوری رسیده که پیکارهای قهرمانی آسیا و قهرمانی جهان را با امید رسیدن به فینال وسایل تخصصی و حتی کسب مدال آغاز می‌کند. درست است که در این لحظه خاص و همین حالا فقط کیخا در اندازه‌های چنین کاری است اما وجود همین تک ستاره تأیید و تأکید آشکاری بر این واقعیت شیرین است که ژیمناستیک ایران دیگر در ته صف انتظاری عبث برای جهانی شدن قرار ندارد و بسیار جلوتر آمده و به مدارجی عالیه رسیده است. چیزی که با توجه به مقوله «همچنان حیاتی تلقی نشدن» ورزش‌های پایه و مادر در ایران واقعاً جای تعجب و سپاس و البته حیرت دارد و بهترین توصیف برای آن همان مثال قدیمی و آشنای شنا در جهت خلاف جریان آب و موفق شدن در چنین روند بسیار دشواری است.

ژیمناستیک ایران اینک مهدی احمدکهنی و عبدالله جامعی را هم دارد که در سطوحی بالا ایستاده‌اند اما نه امتیازات‌شان در جداول جهانی برای کسب سهمیه المپیک پیش رو کفایت می‌کند و نه میدان‌های انتخابی باقی مانده آنقدر زیاد هستند که این دو و نظایر ‌آنها قادر به اندوختن امتیازات لازم و پر کردن فاصله موجود باشند. با این حال حضور صرف و قدرتمندانه این ژیمناست‌ها در صحنه هم کافی است تا باور کنیم ژیمناستیک پس از سال‌ها انتظار به درجه‌ای از قدرت و امیدواری به خویش رسیده که وقتی سمبل‌هایش روبه‌روی فوق ستاره‌های کره و ژاپن و چین هم می‌ایستند، اصلاً حالت یک «پیش باخته» را ندارند و می‌آیند تا بجنگند و برنده شوند و حتی در صورت باخت، چنین نگاه و منزلتی یک پیروزی بزرگ و محکم‌کننده پله‌های بعدی صعود است. اردیبهشت 1400 مسابقات قهرمانی ژیمناستیک آسیا هم در قطر برگزار خواهد شد اما در چنان میدانی هم فقط نفرات اول تا سوم قسمت «مجموع انفرادی» سهمیه المپیک را خواهند گرفت که چنین چیز با ارزش و سختی به کلی از توان عمومی ژیمناست‌های شاخص ایران و حتی کیخا دور است و اگر این ژیمناست صف‌شکن می‌خواهد المپیکی شود، باید در همان تورنمنت قطر و یا تورنمنتی که جانشین آن خواهد شد، برای خود راهگشایی کند. کورسی که حتی یک حضور قدرتمندانه منجر به شکست از جانب کیخا هم شروع‌کننده موج بزرگی از امیدواری و نگاه خوشبینانه به المپیک‌های بعدی خواهد بود. زمانی که نفوذ منفی کرونا در ورزش جهان کمتر شده و جایگاه و منزلت ژیمناستیک‌ ایران در چنین عرصه‌ای به درجاتی متعالی‌تر رسیده است.