ورود محمدحسن رهنوردی به وزنه‌برداری هم مثل بسیاری از هم‌نسلان خود، به لطف انگیزه‌ای بود که تصاویر و رکوردهای جعفر سلماسی در بین جوانان ایجاد کرده بود.

رهنوردی در محله کوچه باغ تبریز به دنیا آمد. قربانعلی، پدرش ماشینیست (راننده لکوموتیو) بود و با توجه به ارتباط با کارکنان روس راه آهن، همزمان باید مترجمی زبان روسی را برای آنان و کارگران ایرانی انجام می‌داد. حقوق 16 تومان او سبب شده بود که رهنوردی در خانواده‌ای مرفه رشد کند. بعدها پدر به بندرشاه منتقل شد و در سال 1311 به تهران انتقال یافت. دوران کودکی رهنوردی در تهران با آبتنی در جوی‌های خیابان امیریه سپری شد تا آن که همراه خانواده به اندیمشک و دزفول و اراک و مازندران رفت. در هنگام تحصیل در دبیرستان بود که همراه با دوستان خود به تمرینات ورزش باستانی پرداخت. دیدن تصاویر جعفر سلماسی بسیاری از مردم را با هالتر وزنه‌برداری آشنا کرد و رهنوردی هم تمرین با هالتر را آغاز کرد. تمرینات منظم ورزشی، جسم او را که به دلیل مالاریا ضعیف شده بود، قدرتمند ساخت.

زمانی که برای آموختن زبان انگلیسی به تهران و انجمن فرهنگی پروین در چهارراه معزالسطان آمد، این فرصت را یافت که عصرها به تمرین وزنه‌برداری بپردازد. همان جا بود که با منیر و منوچهر مهران از نزدیک آشنا شد و آنها او را مسئول پخش نشریه نیروراستی در ساری کردند. قرار شد محمدحسن به ازای هر مجله 5 ریال برای آنها بفرستد.

هرچند فروش نشریات کار دشواری بود اما این حسن را داشت که او را به خوبی با اخبار و قهرمانان ورزشی آشنا سازد. رهنوردی در سال 1327 به نمایندگی از باشگاه نیروراستی در مراسم مشایعت شاه شرکت کرد که برای تماشای المپیک لندن، راهی بریتانیا شده بود. چندی بعد، رهنوردی در سال‌های 1328 و 1329 در دسته 75 کیلوگرم عنوان قهرمانی کشور را از آن خود ساخت و در سال 1330 هم در دسته 5/82 کیلوگرم، بار دیگر قهرمان ایران شد.

در همین دوران، در هر دسته‌ای که در مسابقات جهانی حضور پیدا کرد، یکی از چهار نفر برتر بود. در سال 1949 در رقابت‌های جهانی شوینگن، در 75 کیلوگرم برنده مدال برنز شد و یک سال بعد در مسابقات جهانی پاریس، یک پله نزول کرد و عنوان چهارم جهان را به دست آورد. در سال 1951 در دسته 5/82 کیلوگرم مسابقه داد و ابتدا عنوان قهرمانی بازی‌های آسیایی دهلی نو را از آن خود کرد. چندی بعد در مسابقات جهانی میلان، مدال برنز جهان را تصاحب کرد اما باز هم بعد از برنز جهانی، در مسابقات بعدی یک پله نزول کرد و چهارم شد؛ این بار در رقابت‌های المپیک هلسینکی. رهنوردی همین رتبه را در مسابقات جهانی وین (1954) مجدداً تکرار کرد. عناوین سینوسی او در مسابقات 1955 مونیخ هم ادامه یافت و او باز هم به مدال برنز جهان دست یافت. با این حال، در المپیک 1956 ملبورن مجبور شد وزنی جدید را تجربه کند. رهنوردی در این رقابت‌ها نماینده ایران در وزن 90 کیلوگرم بود و باز هم یک مقام چهارم دیگر در کارنامه خود ثبت کرد تا در حسرت کسب مدال المپیک باقی بماند.

سرانجام در سال 1957 و در مسابقات جهانی تهران، او به روند عناوین سوم و چهارم خود خاتمه داد و موفق شد مدال نقره دسته 90 کیلوگرم را از آن خود سازد. یک سال بعد او برای دومین بار در بازی‌های آسیایی حضور پیدا کرد و دومین مدال طلای خود را به دست آورد. این بار در توکیو و با بازگشت به وزن 5/82 کیلوگرم.

طی این دوران، چنان مدارج ترقی را در تحصیل سپری کرد که حتی در مسابقات نیز با عنوان «‌دکتر رهنوردی» از او یاد می‌شد. در 1331 از دانشکده دندانپزشکی دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد و هشت سال بعد فوق لیسانس خود را در بهداشت عمومی دانشگاه جان هاپکینز دریافت کرد. دو سال بعد نیز دکترای بهداشت عمومی را از دانشگاه تولین ایالت لوئیزیانای آمریکا گرفت.

او بعدها سه دوره نماینده مجلس ملی شد و مدتی کوتاه سرپرست سازمان تربیت بدنی هم شد. در اواخر دهه 50 راهی آمریکا شد و مدیر یک شرکت بیمه درمانی شد.