بوکس ایران در دهه‌های 20 و 30 شمسی از جمله رشته‌های پیشرو در بین ورزشهای نوین ایران بود و گسترش آن در کشور را می‌شد با رشته‌هایی چون وزنه‌برداری مقایسه کرد. هرچند که در ادامه، بوکس هرگز نتوانست موفقیت‌های رشته‌هایی چون کشتی و وزنه‌برداری را به دست بیاورد و از آنها جا ماند. 

ایران در المپیک 1952 دومین حضور خود را در بوکس المپیک تجربه کرد و نماینده ایران در وزن سوم (60 کیلوگرم) یکی از نفراتی بود که هرچند در المپیک توفیقی کسب نکرد اما بعدها برای مدتی طولانی، نامش با مشت زنی عجین شد. 

پطروس نظربگیان در 15 اردیبهشت 1306 متولد شد و در المپیک هلسینکی همراه با فضل‌الله نیکخواه این شانس را آورد تا در مرحله اول با قرعه استراحت رو به رو شده و به جمع 16 بوکسور برتر المپیک برسد. در این مرحله در برابر« ارکی اولاوی پاکانِن» فنلاندی قرار گرفت و در هر سه راند مغلوب او شد تا با رتبه نهمی المپیک به کار خود خاتمه دهد.

چندی بعد او برای گذراندن یک دوره پیشرفته مربیگری راهی ایالات متحده شد و از سال 1334 به عنوان مربی و سرپرست تیم ملی بوکس، کار خود را آغاز کرد. هرچند عدم حضور بوکسورهای ایرانی در بازی‌های آسیایی مانیل و المپیک ملبورن، عملاً در روند رو به رشد این رشته، تأثیر منفی گذاشت، با این حال شاگردان نظربگیان در بازی‌های آسیایی 1958 توکیو عملکرد قابل قبولی داشتند و سه نقره توسط وازیک غازاریان، سورن پیرجانیان و قاسم امیریاوری به دست آمد. ازاریا ایلخانوف، لئون خاچاطوریان و اکبر خوجینی هم سه برنز به دست آوردند تا بوکس ایران از نظر کمیت، بهترین عملکرد خود را برجای گذارد. او که تا سال 1343 نایب رئیس فدراسیون بوکس بود، در سال 1346 داور بین‌المللی بوکس شد؛ عنوانی که تا آن زمان نصیب هیچ ایرانی نشده بود. به این ترتیب مسابقات المپیک رم (1960)، بازی‌های آسیایی بانکوک (1966) و دو المپیک مونیخ (1972) و مونترآل (1976) دیگر تورنمنت‌هایی بود که وی در آنها حضور داشت؛ چه به عنوان مربی و مسئول فدراسیون، چه به عنوان داور. وی در 22 آبان 1394 در کالیفرنیا از دنیا رفت.