سرانجام لایحه ورزش اجباری در مدارس که از سوی علی اصغرخان حکمت وزیر معارف تقدیم مجلس شده بود، در روز چهاردهم شهریور 1306 به تصویب مجلس ملی رسید. آنهایی که برای ترویج ورزش در کشور تلاش می‌کردند، متوجه اهمیت این موضوع و تأثیر آن روی نسل‌های آینده کشور گشته و شادی خود را بیان کردند. زیرا پیش‌بینی می‌شد که به دنبال ترویج ورزش و اجباری کردن آن برای کودکان، به زودی و پس از یک نسل، کودکان ورزش آموخته تبدیل به جوانانی ورزشکار می‌شوند. جوانانی که خود می‌توانند ورزش را در سراسر جامعه گسترش دهند. به نظر می‌آمد به سرعت می‌خواهند یادگارهای دوران قاجار را پاک کرده و نسلی با جسم و روح سالم پرورش دهند. چنین دورنمایی بود که باعث شد ابوالفضل صدری دبیر مجمع ترقی و ترویج فوتبال در مقاله«‌پیشرفت ورزش در ایران»، اهمیت این لایحه را با «احداث راه آهن سراسری کشور» یکسان بداند. در جلسه دفاع از لایحه، حکمت در توضیح ماده اول آن گفت: این لایحه مربوط به کلیه مدارس موجود در ایران است؛ اعم از داخلی و خارجی.

فیروزآبادی (یکی از نمایندگان) سؤال کرد: آیا در مدرسه اناث هم ورزش هست؛ چون در لایحه در این خصوص چیزی قید نگردیده است؟

وزیر معارف در پاسخ گفت: چه فرق می‌کند از اینکه در مدرسه ذکور باشد یا اناث؟

برخی از نمایندگانی که در دوره ششم (19 تیر 1305 تا 22 مرداد 1307) در مجلس شورای ملی حضور داشتند و موجب تصویب این لایحه شدند، عبارت بودند از: میرزا حسین خان (موتمن‌الملک) پیرنیا (رئیس مجلس)، مصدق‌السلطنه، وثوق‌الدوله، ملک‌الشعرا بهار، سید‌حسن تقی‌زاده، علیرضا احتشام‌زاده، سید‌احمد بهبهانی، میرزا صادق طباطبایی وکیلی، عمادالسلطنه، سیدالمحققین، امیرحسین‌خان ایلخان ظفر، ملک‌التجار، میرزا آقاخان، میرزا یوسف‌خان عدل، حسین اسفندیاری، صادق خواجه‌نوری، محمدتقی اسعد بختیاری، عبدالله وثوق، احمد بدر، قوام‌الملک، ارباب کیخسرو شاهرخ، سهراب ساگینیان، لقمان نهورایی و...

اطلاعات، 17/12/1305، ص 1 و اطلاعات، 6/8/1306، ص 3