سامان موحدی راد

 

همان‌ وقتی که لیورپول بعد از 4 سال در خانه مقابل برنلی شکست خورده باید باید می‌دانست که پایان یک دوره برای این تیم فرا رسیده است. دوره‌ای درخشان که اوج قدرت قرمزهای آنفیلد بود و قهرمانی اروپا و لیگ برتر را برای‌شان به ارمغان آورده بود. این البته به این معنی نیست که لیورپول دیگر به یک تیم معمولی تبدیل شده که واقعاً چنین نیست. بلکه موضوع این است که لیورپول از آن جایگاه دست نیافتنی پایین آمده و حالا به تیمی تبدیل شده که 3 بازی پیاپی شکست خورده و در برابر لسترسیتی در عرض 6 دقیقه 3 گل دریافت می‌کند تا پیروزی را با شکست عوض کند. بنابراین باید رسماً پایان یک دوره را در لیورپول اعلام کنیم. پایان دوره‌ای که آنها بی‌چون و چرا بهترین تیم اروپا بودند اما همانطور که به خوبی شخصیتی چون یورگن کلوپ را می‌شناسیم باید بدانیم که او به راحتی تسلیم نمی‌شود و برای همین باید منتظر احیای ققنوس از خاکسترهای آتشی که این روزها لستر و سیتی و برنلی به جان لیورپول انداخته‌اند باشیم.

بی‌شک بخشی از اتفاقی که این روزها برای لیورپول رخ داده تحت تأثیر از دست دادن ستاره‌هایش به دلیل مصدومیت است. لیورپول چندین و چند بازی است که رسماً با هافبک‌های دفاعی‌اش به جای مدافع میانی بازی می‌کند. نبود ویرجیل فن‌دایک در میانه خط دفاعی لیورپول به تنهایی ضربه محکمی است که با مصدومیت سریالی ستاره‌های دیگر این تیم موجب تضعیف موقعیت لیورپول شده. افت محسوس رابرتسون و آرنولد هم از دیگر عواملی است که به آنها ضربه زده است. سال‌های قبل لیورپول با داشتن دو وینگر عالی در چپ و راست خوشبخت‌ترین تیم لیگ بود و حالا آرنولد با آمار ضعیفش به یکی از معمولی‌ترین بازیکنان فصل تبدیل شده. آرنولد در بازی با لسترسیتی، 2/35 درصد از توپ‌هایی که در اختیار داشت را از دست داد که در فصل جاری پنج لیگ معتبر اروپایی یک رکورد محسوب می‌شود. او در مجموع بازی‌های این فصل لیگ برتر تاکنون 525 بار توپ لو داده است؛ بیش از هر بازیکنی در لیگ برتر!