برد پرسپولیس مقابل پیکان، به‌عنوان هفتمین برد آنها در فصل جاری لیگ برتر، حکم خروج قرمزها از بحرانی را امضا کرد که با از دست دادن قهرمانی آسیا و جدایی ستون‌های تیم سال قبل‌شان ایجاد شده بود. با این حال، این پیروزی یک نقطه اشتراک مهم با پنج برد دیگر آنها داشت؛ نقطه اشتراکی که با برچسب «اقتصادی» توصیف می‌شود.

گل مدرسه‌ای چشم‌نواز شاگردان یحیی گل‌محمدی که به نام احمد نوراللهی ثبت شد، سطحی فراتر از فوتبال ایران داشت اما پس از همین گل، در دو صحنه سرخ‌های پایتخت تا یک‌قدمی پس دادن سه امتیاز شیرین‌شان نیز رفتند. صحنه نخست، والی دیدنی مجید عیدی بود که بر تیر افقی دروازه حامد لک بوسه زد؛ و دیگری، ضربه سر رضا جبیره بود که اگر سیدجلال حسینی آن را از روی خط دروازه باز نمی‌گرداند، پرسپولیس در زمانی گل دریافت می‌کرد که جبران آن چندان ممکن نباشد. مصاف با پیکان نیز نخستین دیداری نبود که پرسپولیسی‌ها در آن تا مرز تعویض برد با تساوی بروند.

البته اگر با استانداردهای لیگ کم‌گل کشورمان بسنجیم، همین تیمی که دو مهاجم هدف تخصصی در اختیار ندارد، با ۱۶ گل زده و به همراه فولاد اهواز در پله چهارم برترین خطوط حمله لیگ قرار دارد. این به این معناست که پرسپولیس لیگ بیستم تیمی نیست که در خلق موقعیت و گلزنی چندان بلنگد؛ حتی اگر عیسی آل‌کثیر و مهدی ترابی را نداشته باشد.

طبیعتاً همین که هافبک‌ها و حتی سیدجلال حسینی در پرسپولیس بار گلزنی تیم را بر دوش کشیدند، به تقویت روح تیمی و جاه‌طلبی آنان کمک شایانی می‌کند. قسمتی از مشکل گلزنی سرخ‌ها با بازگشت ۷۲ فعلی و ۹ سابقشان رفع می‌گردد. با این حال، بخش مهم دیگری از بردهای اقتصادی پرسپولیس نیز به نگرش کادر‌فنی تیم مربوط است. بردهای اقتصادی برای فرار قرمزپوشان از بحران بسیار کاربردی هستند اما ابزاری نیستند که پرسپولیس برای ادامه مسیر قهرمانی‌اش چه در لیگ برتر و چه در لیگ قهرمانان آسیا، به‌تنهایی بتواند بر آن تکیه کند.

درس عبرت دیدار پرسپولیس و پیکان بدون تحمیل هیچ هزینه‌ای بر اردوگاه سرخ‌ها ایجاد شد؛ اینکه گل‌محمدی و دستیارانش باید به این فکر باشند تا همان بازی شاداب و باطراوتی که پیش از گل نخست از پرسپولیس دیده می‌شود، در دقایقی که قرمزها از رقبایشان پیش هستند نیز به‌ نمایش گذاشته شود.