مازیار گیلکان

 

این جلال حسینی که این ‌روزها همچنان مرد اول پرسپولیس است و تیمش را در سخت‌ترین بازی‌ها نجات می‌دهد، حکایتی دارد که شاید خیلی زود فراموش کرده باشیم.

وقتی گابریل کالدرون در نیم‌فصل اول فصل گذشته تصمیم گرفت جلال حسینی را روی نیمکت بنشاند، تصمیمش مورد انتقاد قرار گرفت اما پیش از او، کارلوس کی‌روش در تیم ملی تصمیم اصلی را گرفته بود. کی‌روش در کمال احترام ترجیح داد بدون جلال حسینی راه تیمش ادامه پیدا کند و ترکیب جوان‌تری را برای دفاعش بسازد. کالدرون نیز کمی بعد همین تصمیم را با نیمکت‌نشینی حسینی تکرار کرد. کالدرون در باشگاه مربیگری می‌کرد و کاپیتانش را نمی‌توانست بی‌هزینه خط بزند اما کی‌روش در تیم ملی مجاز بود از قلم قرمزش آسان‌تر استفاده کند.

مدتها گذشت و یحیی گل‌محمدی نیز پیرو تصمیم آنها شد. یحیی نیز ترجیح داد تیمش را بدون جلال حسینی بچیند و این البته حق بدیهی او بود و حتی لازم نبود مورد پرسش قرار بگیرد. پرسش دراین‌باره یحیی را مجبور می‌کرد که شاید بر خلاف میلش و بر اساس سیاست‌های مربیگری، بگوید: «اینکه من با سیدجلال صحبت کنم، چطور این حرف باید به بیرون درز پیدا کند و چطور فهمیدند؟ مگر می‌شود من با سیدجلال صحبت کنم و همه بفهمند؟ این چیزها خنده‌دار است. در مورد سیدجلال گفتم اگر قصد بازی کردن داشته باشد قدمش روی چشم ماست و از او حمایت می‌کنیم. اولین بازیکنی که برای سال بعد با او همکاری خواهیم کرد سیدجلال حسینی خواهد بود.»

پیش‌فرض یحیی گل‌محمدی این بود که جلال حسینی قصد ادامه دوران فوتبالش را ندارد اما با احترام به کاپیتان تیمش گفت اگر قصد بازی کردن داشته باشد، قدمش روی چشم ماست.

جلال حسینی مرداد ماه ۹۷ که دو دوره مدیریت گرشاسبی قراردادش را تمدید کرد، زمان قراردادش را به باشگاه و هواداران واگذار کرد و گفت: «تا زمانی که بتوانم در پرسپولیس بازی کنم، در خدمت باشگاه خواهم بود و فوتبال خودم را در باشگاه پرسپولیس به پایان می‌رسانم.»

حالا اما تمام آن حرف‌ها فراموش شده‌اند. کسی از خداحافظی جلال حسینی حرف نمی‌زند. او همچنان می‌درخشد و می‌گوید: «سن یک عدد است.» اگرچه دیگران بگویند برای پرسپولیس زشت است که همچنان جلال حسینی گره‌های بازی‌اش را باز کند.