محمد قراگزلو

 

پرسپولیس پیکان را برد و یک قدم به قهرمانی نیم فصل نزدیک شد اما در تعداد موقعیت‌های گلی که تیمی یحیی ایجاد کرد یک پسرفت دیده می‌شد. 

تیمی که مقابل تراکتور 9 موقعیت گل ایجاد کرد و در دیدار با ماشین‌سازی 8 شانس گل داشت مقابل مس رفسنجان 5 شانس گل ایجاد کرد، مقابل پیکان کلاً 7 شوت به دروازه حریف زد که چهار تایش در چارچوب بود.

همچنین اگر بخواهیم شانس‌های مسلم گلزنی پرسپولیس در این بازی را برشماریم به عدد ناامید کننده چهار می‌رسیم که دو تا در نیمه اول و دو تا در نیمه دوم اتفاق افتاد و یکی از آنها گل شد. در سایر موقعیت‌های پرسپولیس ضربات نهایی یا آنقدر بد نواخته شد که می‌شود اسمش را شانس گل دانست یا ضربه آخر اصلاً نواخته نشد تا اندک حرکات ترکیبی و تاکتیکی تیم عقیم بماند.

البته شاید بخشی از این ناکارآمدی پرسپولیس در فاز حمله را بتوان توجیه کرد. پیکان با همان سیستم و روشی که پیش‌بینی می‌شد با 5 مدافع جلوی پرسپولیس صف کشید و هیچ روزنه‌ای برای نفوذ باز نگذاشت تا بازیکن همیشه موفقی مثل وحید امیری در این بازی ناکارآمد باشد و آنقدر عصبی شود که در دقایق آخر خطا کند.

 یا از سیامک نعمتی تنها یک صحنه دیدیم که پاس تودر را برای عالیشاه مهیا کرد و در گل نقش داشت وگرنه انگار در جریان بازی گم شده بود. این مسأله در خصوص احسان پهلوان بیشتر نمود داشت. پهلوان در چپ به بن‌بست خورده بود و در فاز حمله کاملاً خنثی و منفعل به نظر می‌رسید و حتی یک بار هم که فضا داشت با خودخواهی ضربه ضعیفی به توپ زد و یک تنه شانس دو گله شدن تیمش را گرفت.

مقابل پیکان هر دو مدافع کناری پرسپولیس هم از کار افتاده بودند و می‌توان گفت نقشی در حرکات تهاجمی و پیشروی تیم در فاز حمله نداشتند. مهدی شیری که هرگز نتوانست با سیامک نعمتی زوج سازی کند و در حمله ناموفق بود و آن سو با وجود تحرک بیشتر آقایی و پهلوان بارها در بن‌بستی گرفتار شدند که هیچ راهی جز بازگشت به عقب یا عرض دادن به بازی نداشتند و اینطوری هیچ موقعیتی خلق نمی‌شد.

در این شرایط امید عالیشاه که تحرک زیادی در نیمه نخست داشت در نیمه دوم بعد از پانزده دقیقه از تک و تا افتاد و عملاً او نیز مثل امیری، پهلوان و نعمتی ناکارآمد نشان می‌داد اما یحیی اعتقادی به تغییر در فاز حمله تیمش نداشت و باز هم دیر تعویض کرد. 

در حالی که پرسپولیس از دقیقه 65 به بعد به وضوح نیاز به تعویض را در کناره‌های خط میانی و خط حمله خود احساس می‌کرد یحیی تا دقیقه 83 تعویض نکرد و سرانجام دو مهاجمش را از بازی بیرون آورد تا کمی شرایط تیمش در خط حمل بهتر شود و موقعیت‌هایی برای رسیدن به گل و فشار روی دفاع حریف به وجود بیاید.

باید پذیرفت که پیروزی مقابل این پیکان تدافعی کار راحتی نبود و در هم شکستن صفوف در هم فشرده این تیم در فاز دفاع در دقایقی غیر ممکن به نظر می‌رسید اما یحیی و تیمش باز هم برای رسیدن از یک به دو مشکلاتی جدی داشتند و با خوش شانسی از گل مساوی حریف جستند و سه امتیاز را به جیب زدند.

قبل‌تر برخی مسابقات اینطوری بود که پرسپولیس در دقایق آخر برد را از دست می‌داد و این را به بدشانسی و موقعیت نشناسی مهاجمان در گل کردن موقعیت‌های پرتعداد ارتباط می‌دادیم اما برخی مسابقات هم شانس به کمک این تیم آمده تا همان امتیازهایی که از دست داده بود را به دست بیاورد و اینطوری خودش را دوباره به عنوان یک مدعی نشان دهد.

پرسپولیس حالا مدعی اول قهرمانی نیم فصل است و می‌تواند در نیمه راه دوباره به قالب اصلی خودش برگردد و عنوان مدافع قهرمانی را مال خود کند اما مشکلات فنی تیم یحیی همچنان پابرجاست و برای آنهایی که دنبال تیم ایده‌آل می‌گردند و تیمی که حریفانش را در نیم فصل دوم جا بگذارد خیلی چیزها باید در این تیم تغییر کند.