مارک آگدن

 

 اوضاع برای ژوزه مورینیو آنقدرها هم بد نیست. مربی تاتنهام هنوز هم می‌تواند ادعا کند آخرین مربی است که توانسته به شاهکار پیروزی برابر منچسترسیتی پپ گواردیولا برسد. البته این مباهات کمک چندانی به تیم شمال لندنی بعد از باخت حقارت بار 3 بر صفر برابر صدرنشین دست نیافتنی لیگ برتر نمی‌کند.

حالا که تاتنهام چهارمین شکستش را در پنج بازی اخیر لیگ برتر متحمل شده و برای رسیدن به سهمیه لیگ قهرمانان اروپا در فصل آینده با مبارزه سختی روبه‌رو است، خاطره کمرنگ آن پیروزی 2 بر صفر اوایل آذر به مورینیو این حق را می‌دهد که ادعا کند راه پیروزی بر بهترین‌ها را بلد است. غم‌انگیز برای مورینیو، این همه چیزی است که از رقابت جانانه او با پپ گواردیولا باقی مانده: یک خاطره کمرنگ. در حالی که گواردیولا جام‌ها را می‌برد، رکوردها را می‌شکند و به دنبال تکرار افتخارات در سیتی است، مورینیو با خودش درگیری دارد که ثابت کند آدم دیروز نیست. بردهایی مانند برد آذرماه مقابل سیتی هنوز برای مورینیو موضوعیت دارد.

اگر او در فینال جام اتحادیه انگلیس در اردیبهشت، رقیب قدیمی‌اش را شکست دهد (پیروزی یک بر صفر او با منچستریونایتد برابر سیتی در سال 2016 آخرین حذف سیتی از این جام را رقم زده)، مورینیو می‌تواند یک قهرمانی دیگر را جشن بگیرد اما او که روزگاری آقای خاص بود، این روزها وقتی بزرگترین جوایز توزیع می‌شود، جایگاهی ندارد و به بردن جام اتحادیه اکتفا می‌کند. گواردیولا این جام خاص را در سه فصل گذشته برده. دو سال قبل اولین از سه‌گانه داخلی سیتی بود و سیتی در مسیر تکرار این افتخار است. آنها حتی برای بردن لیگ قهرمانان هم شانس دارند و حالا که شانزدهمین برد متوالی‌شان را در رقابت‌های مختلف به ثبت رسانده‌اند، چه کسی جرأت می‌کند در برابر اینکه همه جام‌ها را درو کنند، شرط ببندد؟ اما راه سختی در پیش است؛ جام‌ها و رکوردها هر روز زاویه‌ای پیدا می‌کنند. زمانی مورینیو در همین مسیر قرار داشت، در دوره اول مربیگری‌اش در چلسی و بعد اینترمیلان اما حالا نوبت گواردیولا است. این بیست و پنجمین دیدار دو مربی در رقابت‌ها و باشگاه‌های مختلف بود که گواردیولا به یازدهمین برد رسید در برابر هفت برد مورینیو در حالی که هفت بازی به تساوی انجامیده است. به خاطر مورینیو، بیایید جام‌ها و افتخارات را نشمریم. در بازی شنبه شب در اتحاد، تیم مورینیو از ابتدا تا انتها تحت سلطه بود- به استثنای دقیقه 14 که هری کین ضربه آزادش را به تیر دروازه سیتی زد- و تیم میزبان می‌توانست با نتیجه خیلی بهتری برنده این بازی شود. مورینیو بعد از مسابقه گفت: «یک تیم سرحال برابر یک تیم خیلی خسته که شروع خوبی داشت. خیلی خیلی به کار بازیکنانم افتخار می‌کنم. من بازیکنانی در زمین داشتم که چند روز قبل دو ساعت بازی کرده بودند و تمام توانشان را گذاشتند.» مورینیو حداقل انگیزه‌اش را با انتخاب ترکیب اصلی که چهار مهاجم در آن بودند، نشان داد؛ کین، اریک لاملا، سون هئونگ مین و لوکاس مورا اما فرقی نکرد. او و تیمش هیچ پاسخی به موج حملات سیتی نداشتند و بعد از آنکه رودری گل اول مسابقه را از روی نقطه پنالتی زد، ایلکای گوندوغان مثل بازی هفته گذشته برابر لیورپول دو گل زد. هیچ شباهتی به بازی در استادیوم تاتنهام وجود نداشت وقتی تیم مورینیو با 20 امتیاز از 9 بازی صدرنشین بود. از آن موقع از 42 امتیاز ممکن تنها 16 امتیاز گرفته‌اند و به رده هشتم سقوط کرده‌اند. سیتی اما در 15 بازی بعد از آن باخت، 13 برد و دو تساوی داشته و از رتبه یازدهم به صدر آمده با هفت امتیاز اختلاف نسبت به لسترسیتی برندان راجرز که یک بازی بیشتر انجام داده. سیتی بازی عقب‌افتاده‌اش با اورتون را چهارشنبه برگزار می‌کند و یک پیروزی در گودیسون پارک می‌تواند نشانه‌ای برای پایان رقابت قهرمانی باشد. نگران‌کننده برای تیم‌هایی که پشت سر سیتی در رقابت هستند اینکه آنها خیلی راحت این بازی را بردند، چه در حمله و چه در دفاع. حتی نیاز نداشتند برای بردن مسابقه تخته گاز بروند و پیروزی بدون کوین دبروین به دست آمد؛ روبن دیاس و سرخیو آگوئرو هم تنها آنقدر آمادگی به دست آوردند که توانستند روی نیمکت بنشینند. گل اول را رودری در دقیقه 22 زد بعد از آنکه خطای پیر امیل هویبرگ روی گوندوغان پنالتی اعلام شد. مورینیو گفت: «یک پنالتی مدرن. پنالتی مدرن یعنی با کوچکترین تماس با بازیکن حریف در محوطه جریمه، داور نقطه پنالتی را نشان می‌دهد.» داوینسون سانچس در دقیقه 42 مانع از گلزنی گوندوغان شد اما هافبک آلمانی اوایل نیمه دوم، هوگو لوریس را شکست داد. گل دوم گوندوغان حیرت‌انگیز بود، پاس بلند دروازه‌بان برزیلی، ادرسون به او رسید و با کنترل عالی و عبور از سانچس، یک بار دیگر گلر فرانسوی را مغلوب کرد.

بازی همان موقع تمام شد و کورس قهرمانی هم سرنوشت مشابهی پیدا کرد. سیتی شاید تا آخر فصل ببازد اما سخت است که تصور کنیم هفت یا هشت امتیاز اختلافش از بین می‌رود. سیتی و گواردیولا می‌تازند و اسپرز و مورینیو در جا می‌زنند. مربی تاتنهام در حال حاضر دلیلی برای لبخندزدن ندارد غیر از آنکه آخرین مربی است که گواردیولا را شکست داده.