سام ستارزاده

 

زمین‌خوردن تقدیر تقریباً تمام انسان‌هاست اما برخاستن و محکم‌تر از قبل ادامه دادن، هنر قدرتمندترین آنهاست. همین جمله در جهان ورزش و در مورد باشگاه‌های فوتبالی نیز صدق می‌کند. آخرین یکشنبه بهمن‌ماه، می‌تواند روز برخاستن دوباره ارتش سرخ باشد، پس از چشیدن طعم تکراری شکست در قطر و در دیدار نهایی لیگ قهرمانان آسیا. ارزش این بازگشت نیز از آنجا مشخص می‌شود که پرسپولیس یحیی برای رسیدن به این نقطه باید از طرفی با کمبود بازیکن و از طرفی دیگر نیز با حواشی عجیب ساختمان مدیریت باشگاه مقابله کند.

پیکان این فصل تیمی بود که کمی دیر تحویل مهدی تارتار داده ‌شد اما سکان هدایتش به سرمربی‌ای رسید که پیش‌تر در پارس جنوبی جم و نفت مسجدسلیمان نشان‌ داده که سیستم بازی مبتنی بر ضدحمله‌های برق‌آسا را به ‌خوبی پیاده می‌کند. در همین فصل جاری، خودروسازان سفیدپوش با 15 گل زده، رده چهارم برترین خطوط حمله لیگ برتر را به‌طور مشترک با خود پرسپولیس و چند تیم دیگر در اختیار دارد.

نکته قوت شاگردان تارتار در آخرین نمایش نیم‌فصل‌شان، بازیکنان جوانی هستند که بازی با پرسپولیس می‌تواند انگیزه آنان را دوچندان نماید.

 محمد دریس که این فصل از نفت آبادان به پیکان پیوسته، در دیدار مقابل دیگر تیم پرهوادار پایتخت، عامل شماره یک کلین‌شیت تیمش بود. نادر محمدی که محصول آکادمی خود باشگاه است، با پرتاب‌های بلندش حتی مدعیان قهرمانی لیگ را به لغزنده‌سازی محوطه کنار زمین واداشته. امیر روستایی که قرضی از خود پرسپولیس در پیکان بازی می‌کند، در پستی به‌کار گرفته می‌شود که در تیم‌های تارتار کلیدی‌ترین نقش در اختیار وی است؛ هافبک کناری.

برای تقابل با پیکان و سپس گل‌گهر، یحیی همچنان مشکلات تکراری پیشینش را یدک می‌کشد؛ مصدومیت حسین کنعانی، محرومیت عیسی آل‌کثیر و در دسترس نبودن مهدی ترابی اما وی نشان داده که پیروزی با کمترین داشته‌ها را به‌ خوبی می‌داند. 

اگر مهدی عبدی گاهی در پرسپولیس موقعیت می‌سوزاند، در عوض کاپیتان سیدجلال حسینی با کمال کامیابی‌نیا زوج تشکیل می‌دهد و گل‌های پیروزی‌بخش قرمزها را در آغاز 39 سالگی‌اش به ثمر می‌رساند.

شاید بتوان بر بردهای چند هفته اخیر پرسپولیس برچسب «برد اقتصادی» زد و حتی به‌درستی از آنها خرده هم گرفت اما این بردها هرچه بودند، یک نیاز بودند برای خروج از یک بحران موقت که باید به هر شیوه‌ای تأمین می‌شدند. به‌علاوه، آمار دیدار آخر سرخ‌پوشان با مس رفسنجان، تیمی که چندان هم اهل فوتبال دفاعی نیست، حاکی از آن است که زمان بازگشت پرسپولیس به فوتبال مالکانه همیشگی خودش نزدیک است. امید گلزنی 76/1، ارسال 600 پاس با دقت 85 درصد و مالکیت 60 درصدی زمین.

پرسپولیس نیم‌فصل دوم با حضور آل‌کثیر و ترابی در فاز هجومی بی‌شک تیم مخرب‌تر و رعب‌آورتری خواهد بود اما مهم‌تر از جذب بازیکن جدید یا بازگشت این دو، پی‌ریزی تاکتیکی دوباره‌ای است که گل‌محمدی و کادرش در بازی تیم انجام داده‌اند. 

بازی با پیکان برای پرسپولیس روی کاغذ هم حایز اهمیت است؛ ولی از این جهت مهم‌تر است که المان‌های بازی باحوصله، منطقی و جاه‌طلبانه قرمزپوشان مقابل پیکان نیز دیده شود تا طرفداران این تیم را امیدوار به تداوم یکه‌تازی آنان در فوتبال ایران نگاه دارد.