علی مغانی

 

ورود شیخ دیاباته به زمین همان چیزی بود که بدنه هواداران از محمود فکری می‌خواستند؛ هوادارانی که از سال گذشته و بعد از اضافه شدن ارسلان مطهری به استقلال، در لابه‌لای نظرات‌شان، بازی همزمان با سه مهاجم یعنی دیاباته، مهدی قایدی و مطهری را مطالبه می‌کنند. اما نکته مهمی که غالب استقلالی‌ها به آن بی‌توجه‌اند آن است که حضور همزمان سه مهاجم در زمین الزاماً به معنی «بازی تهاجمی» و خلق موقعیت‌های متعدد گلزنی نیست. تیم ملی ایران در جام‌جهانی 2018 را به‌خاطر بیاورید. کارلوس کی‌روش در روسیه از سردار آزمون، مهدی طارمی و کریم انصاری‌فرد در ترکیب اصلی استفاده می‌کرد، اما آیا ایران تهاجمی‌ترین تیم جام‌جهانی بود؟ مهم‌تر از اینکه مربی در زمین از چند مهاجم استفاده می‌کند، این مسأله است که از مردان مهاجمش چه می‌خواهد؟ کی‌روش در جام‌جهانی می‌دانست از مهاجمانش در زمان حمله و در دفاع چه می‌خواهد اما محمود فکری هنوز نمی‌داند دقیقاً چه وظیفه‌ای به دیاباته، مطهری و قایدی محول کند.

اینکه چرا تعویض دیاباته در دربی تا این اندازه به استقلال لطمه زد و پرسپولیس را تبدیل به حاکم مطلق زمین در نیمه دوم کرد، یک دلیل روشن داشت؛ استقلال با یک تعویض، سه جابه‌جایی غیرمؤثر داشت و در تمام خطوط تضعیف شد. در سیستم 1-3-2-4 فکری، در نوک حمله ارسلان مطهری از دیاباته مهاجم دونده‌تری است و فشار بیشتری به مدافعان حریف وارد می‌کند. در وینگر راست، وریا غفوری نسبت به مطهری مهره مؤثرتری است و در خط دفاع، احمد موسوی در قیاس با وریای 33ساله مدافع سختگیرتر و چابک‌تری است. در واقع ورود دیاباته به‌جای موسوی تمام این معادلات را به ضرر استقلال تغییر داد. در نیمه دوم ارسلان مطهری تبدیل به یکی از کم‌اثرترین بازیکنان زمین شد، وریا توان مقابله با احسان پهلوان را نداشت و آقای گل لیگ نوزدهم 45 دقیقه را با سرگردانی در زمین سپری کرد. در واقع همین اشتباه بزرگ کادر فنی استقلال بود که پرسپولیس را به بازی برگرداند. استقلال هم در خط حمله تضعیف شد و همزمان جناح راست تیمش را به‌طور کلی نابود کرد. این نکته را هم به یاد داشته باشیم که دیاباته با وجود ویژگی‌های ممتاز فیزیکی‌اش، برای اینکه تک‌مهاجم تیمش باشد مهره مؤثری نیست و سال گذشته وقتی در استقلال شکوفا شد که استراماچونی در سیستم 2-5-3، مهدی قایدی را در کنار او قرار داد. استقلالی‌ها احتمالاً از شنیدن این جمله خوشحال نمی‌شوند اما فارغ از نتیجه‌ای که به دست آمد، نیمه دوم دربی 94، یکی از یکطرفه‌ترین بازی‌های دو تیم در 30 سال گذشته بود. پرسپولیس علاوه بر دو گلی که زد، سه موقعیت آشکار گلزنی را از دست داد و جالب است بدانید تیم یحیی گل‌محمدی که در دیدارهای گذشته به‌زحمت به دروازه حریفان نزدیک می‌شد، در این فصل بهترین آمار هجومی‌اش در شوت به دروازه و خلق موقعیت گلزنی را در برابر استقلال ثبت کرد! در مقابل تیم محمود فکری در نیمه دوم فقط یک موقعیت آشکار گلزنی داشت که همان هم با خلاقیت و نبوغ ذاتی مهدی قایدی به گل تبدیل شد. این اتفاق پیش از هر چیز نتیجه اشتباه محاسباتی و تحلیل نادرستی بود که مربیان استقلال از حریف و روند بازی داشتند. آنها تصور می‌کردند حضور دیاباته در مرکز و استقرار دو مهاجم دیگر در کانال‌های کناری، مدافعان حریف را در زمین خودی حبس می‌کند و بازی به تعادل کشیده می‌شود اما عملاً هیچ‌کدام از این فرضیه‌ها به حقیقت نزدیک نشد. استقلال در این دربی از خطر شکست گریخت تا تبعات شکست در این بازی حساس، گریبان تیم را نگیرد، اما استقلال اگر می‌خواهد در ادامه فصل همچنان مدعی باشد نیاز به نوسازی در افکار کادر فنی‌اش دارد.