ورزش نوین ایران به شکلی تقریبی از حوالی دهه 1280 شمسی توسط بریتانیایی‌ها به ایران وارد شد. اولین توپ‌های فوتبال را انگلیسی‌های مقیم تهران و ملوانان بنادر جنوبی وارد ایران کردند. اندکی بعد در پایتخت، اعضای سفارت بریتانیا، بانک شاهنشاهی و تلگراف‌خانه «هند و اروپ» در اوقات فراغت خود، پا به توپ شدند و کمی بعد سه تیم مستقل تشکیل دادند تا نخستین مسابقات خود را در ایران و بدون حضور ایرانی‌ها برگزار کنند. در سال 1286 ش و اندکی بعد از انقلاب مشروطه در ایران «سر سسیل اسپرینگ رایس» (1859-1918) وزیر مختار بریتانیا در ایران، رقابت‌های فوتبال و هاکی روی چمن را برای این سه تیم برگزار کرد و جامی نیز تهیه کرد تا به قهرمان تعلق گیرد. روی این جام نوشته شده بود: «طهران - فوتبال اسوسیاشن کلاب - 1907».

به مرور از ایرانی‌ها نیز در ترکیب تیم‌ها استفاده شد. « کریم زندی» فوتبالیست آن ایام معتقد بود نخستین ایرانی بوده که در تیم‌های انگلیسی به میدان رفته است.

چندی بعد و طی سال‌های 1288 و 1289 نیز آموزش فوتبال در کنار سایر ورزش‌ها در کالج آمریکایی (مدرسه البرز) شکلی جدی به خود گرفت اما از آنجا که فوتبال نیاز به توپ داشت، دکتر ساموئل جردن رئیس کالج آمریکایی از انگلیسی‌ها کمک گرفت و توپ فوتبال تهیه کرد. مدرسه سن لویی نیز از دیگر مدارسی بود که در آن به شکلی جدی ورزش‌های نوین تدریس می‌شد. در این مدرسه ورزشکاران ایرانی و خارجی مختلفی شامل احمد وثوق (وزیر جنگ کابینه دکتر مصدق)، کامیل گازا (پسر طبیب سفارت عثمانی)، الکساندر (پسر آنتوان عکاس)، حسین سیاسی (رئیس آینده فدراسیون فوتبال ایران)، غلامعلی بایگان (معز دیوان) و... به رشته‌های مختلفی می‌پرداختند.

سرانجام تیم کلوب ایران به عنوان نخستین تیم فوتبال در ایران، فعالیت خود را از ابتدای سال 1299 آغاز کرد. این تیم در بازی‌های همان سال با انگلیسی‌ها رقابت کرد و بعد از تیم انگلیسی‌های مقیم ایران، نایب قهرمان تهران شد. این نخستین عنوانی بود که تیمی ایرانی در یک دوره مسابقه به دست 

می‌آورد.