یکی از کمبودهای مشترک اغلب تیم‌های لیگ‌برتری در چند فصل اخیر، داشتن یک مهاجم کامل است؛ بازیکنی که بتواند روی زمین با دقت بالا ضربۀ بغل‌پا بزند، در محوطه جریمه حریف پیروز نبردهای هوایی باشد و با بهره‌وری از هوش محیطی خود، با بازی بدون توپ خود را در موقعیت‌های گلزنی قراردهد. بیشتر باشگاه‌های ما از مهاجمی که هرسه را با هم داشته‌باشد محروم بودند؛ ولی پرسپولیس به‌لطف حضور مهدی طارمی و علی علیپور چنین احساسی را تجربه نمی‌کرد. حال، در لیگ بیستم شرایط طور دیگری رقم خورده و یحیی گل‌محمدی ناچار است با این چالش آشنا دست و پنجه نرم کند.

آمار فنی دیدار سرخ‌پوشان با صنعت نفت گویای احوال آنهاست. مالکیت توپ، نزدیک به 70 درصد. بیش از 600 پاس که با دقت 83 درصد رد و بدل‌ شده‌اند. 11 بخت گلزنی خلق شده در ازای یک فرصت نصفه ‌و نیمه که در اوقات تلف‌شده نیمه دوم به همتای آبادانی دادند.

البته این را هم باید در نظر داشت که سیدسیروس پورموسوی ناگریز تیمی متشکل از تازه‌واردهایی را به زمین فرستاد که برای اولین‌بار پیراهن طلایی جنوبی‌ها را بر تن می‌کنند و طبیعتاً شاگردانش برای رسیدن به هماهنگی مطلوب به زمان نیاز دارند اما اگر به‌طور نسبی خطوط  گوناگون پرسپولیس را با یکدیگر مقایسه کنیم هم، متوجه پاشنه‌آشیل می‌شویم. جایی که اسکوربورد نهایی، برای پنجمین مرتبه متوالی در رویارویی‌های دو تیم، برد خفیف و یک‌گله قرمزها را اعلام‌کرد.

نکته مثبت و به‌شدت امیدوارکننده، همانی است که انتظارش را داشتیم. در تدابیر فنی گل‌محمدی در دفاع و حمله که در سطح داخلی و بین‌المللی به‌خوبی جواب داده‌اند، ثبات قابل‌لمس است. طرح‌ریزی حملات عمدتاً با حفظ توپ در یک‌سوم میانی و سپس، فشار از کناره‌ها صورت می‌گیرد. تنها تغییر، شیوه تغذیه مهاجمان است؛ توپ‌های زمینی دقیق برای عیسی آل‌کثیر (که روی زیرکی و چابکی‌اش حساب ویژه‌ای باز شده‌ بود) در قطر، در تهران بیشتر جای خود را به ارسال‌های هوایی برای استفاده از قدرت سرزنی مهدی عبدی دادند.

البته روزی که مهدی عبدی هوشیارانه به عقب خیز برداشت و با پرش خیره‌کننده‌اش، سانتر بشار رسن را تبدیل به پاس گل کرد تا ارتش سرخ گام اول را برای فتح غرب آسیا بردارد، همه اندیشیدیم که این پرسپولیس غم فقدان طارمی، علیپور و آل‌کثیر را با وجود وی نخواهد خورد. با این حال، پرده‌های تیره پدیده پرسپولیس در دو دیدار ابتدایی لیگ برتر، تردیدی از جنس حقیقت را به‌نمایش گذاشتند. موقعیت‌سوزی‌های عبدی مقابل سایپا و نفت، این پیام را رساند که وی علی‌رغم استعداد درخشانی که دارد، هنوز یک مهاجم کامل نیست؛ بازیکنی نیست که خط آتش سرخ‌ها را در چهار فصل گرم نگاه دارد.

حقیقت تلخ‌تر این است که پرسپولیس می‌تواند در یک تورنمنت فشرده، با اتکا به یکدلی و تعصب بازیکنانش حتی تا فینال آسیا پیش ‌برود که شایستگی آن را هم بی‌شک دارد اما در طول یک فصل فرسایشی، آثار خروج علیپور، ترابی، شجاع و شاید در زمستان، بشار نمایان‌تر می‌شوند. تفاوت در ضریب اشتباهات ابرستاره‌های جداشده سرخ با جایگزینانشان بخصوص در فاز هجومی و بخصوص در نوک پیکان مسلسل بی‌گلوله قرمزها، ناخواسته پررنگ‌تر هم خواهد شد و یحیی برای مقابله کوتاه‌مدت با این معضل، چاره‌ای جز سرمایه‌گذاری روی داشته‌های کنونی‌اش ندارد.