رنج گل زدن در پرسپولیس!

 

 

روی خط هجده‌قدم صنعت نفت، سیدجلال حسینی توپ را گرفت و بدون مکث روی زمین پاسی سه متری را به محمدحسین کنعانی‌زادگان دیگر مدافع پرسپولیس داد که مثل یک مهاجم نفوذه کرد بود، نتیجه؟ خطای پنالتی مدافع صنعت نفت.

شاید همین یک پلان برای روایت بازی پرسپولیس و صنعت نفت‌آبادان در عصر شنبه بارانی کفایت کند. برتری پرسپولیس روی زمین، مالکیت توپ، جلو کشیدن مدافعان و لذت شیرین بُرد با ضربه سیامک نعمتی از روی نقطه پنالتی. اما این تمام واقعیت بازی نبود.

برای یک هوادار دو آتشه پرسپولیس این یک عصر دل‌نشین پاییزی است، چون روز قبل استقلال حریف سنتی‌شان 2-1 شکست خورده، شیخ دیاباته ستاره این تیم به دلیل نافرمانی از تمرین محروم شده، سرمربی این تیم به دلیل فحاشی ممکن است محروم شود و از همه مهمتر این پیروزی سه امتیازی به آنها کمک کرد تا بالاتر از آبی‌ها در جدول بایستند اما این تمام واقعیت نیست. پرسپولیس مشکل دارد.

پرسپولیس قادر به خلق موقعیت و گلزنی نیست یا خیلی سخت این کار را می‌کند. خلأ یک بازیکن محوری که قادر باشد مهاجمان را با پاس‌های دقیق تغذیه کند در پرسپولیس دیده می‌شود. مهاجمان مجبورند به عقب برگردند و کمتر پیش می‌آید که آنها رو به دروازه حریف صاحب موقعیت شوند. تجربه نشان داده که توقع گلزنی از بازیکنان ایرانی در یکی-دو موقعیت زیاده‌خواهی است، آنها به فرصت‌های بیشتری نیازمندند. مهدی عبدی در این دو هفته می‌توانست دست‌کم سه گل بزند اما هنوز با ارفاق به فرصت‌سوزی او نگاه می‌شود. اینکه جوان است و زمان لازم دارد قابل درک است اما آیا پرسپولیس و استقلال تیم‌هایی هستند که بازیکنان آنجا باید تجربه کسب کنند؟ عبدی مقابل صنعت نفت درست مثل بازی با سایپا صاحب موقعیت شد ولی آنقدر تعلل کرد که مدافع از راه رسید و مسیر توپ را منحرف کرد. او یک تمام کننده تمام عیار نیست. یک گلزن مادرزاد.

پرسپولیس حتی در خانه و مقابل صنعت‌نفتی که روز سه شنبه در آبادان بازی کرده و بعد خودش را خسته به تهران رسانده بود و نیمه دوم کاملاً باز و رو به جلو بازی کرد هم به سختی قادر به خلق موقعیت و گلزنی بود. تیم یحیی سخت گل می‌زند. انگار برای گل زدن بازیکنان رنج می‌کشند.  پرسپولیس فصل قبل هم تیم گلزنی نبود، قهرمان شدند اما استقلال 9 گل بیشتر از آنها گل زد. 48 گل در 30 مسابقه به ثمر رساندند. میانگین تقریباً 1/5 گل در هر بازی. پر گل‌ترین برد پرسپولیس زدن 5 گل به شاهین‌بوشهری بود که در یک فصل 57 گل خورد!

البته این فقر گلزنی فقط مختص به دستپخت مشترک کالدرون- یحیی نبود. تیم برانکو با همه ستاره‌هایش هم خیلی سخت گل می‌زد. آنها فصل ۹۸-۹۷ فقط ۳۶ گل به ثمر رساندند. آماری ضعیف‌تر از سپاهان، استقلال و حتی تراکتور که با ۴۲ گل زده پنجم شد.

در دو فصل دیگری که پرسپولیس قهرمان شد و حتی ستاره گلزنی مثل مهدی طارمی را داشت هم فقط ۴۶ و ۴۸ گل زدند. اما خط دفاعی در همه این سال‌ها جور خشکسالی خط حمله را کشید.

خط دفاعی و دروازه پرسپولیس هنوز امیدوارکننده هستند اما پرسپولیس اگر به این سبک بخواهد بازی کند و این همه در گلزنی خساست به خرج بدهد بعید است که امسال بتواند در لیگ فرساینده فاتح جام شود. یحیی ‌گل‌محمدی خودش بهتر این را می‌داند و بابت آن عصبانی است وگرنه دقیقاً آخر بازی اگر احساس امنیت بیشتری می‌کرد، خودش را کنترل می‌کرد و اخراج نمی‌شد!