موحد سامی‌نژاد

 

 در فدراسیونی که رئیسی ندارد و اساسنامه آن همچنان درگیر تأییدهای فیفاست و ساختار مدیریتی فوتبالش آسیب‌دیده و پا در هواست، یک بار دیگر مثل چند سال اخیر بحث میزبانی جام ملت‌های آسیا مطرح شده. اتفاقی چند سال پیش برای میزبانی رقابت‌های جام ملت‌های 2019 هم رخ داده بود اما در نهایت این امارات بود که میزبانی را به دست آورد. حالا ایران به همراه هند، قطر، عربستان و ازبکستان جزو پنج نامزد نهایی میزبانی رقابت‌های جام ملت‌های آسیاست و باید به زودی مدارک نهایی شامل ضمانت‌های دولت و توافقنامه سازماندهی مسابقات را ارسال کند. علیرغم حضور در جمع پنج نامزد نهایی اما سؤال اینجاست که ایران چه میزان قابلیت میزبانی رقابت‌ها را دارد؟ سال‌هاست که تهران پایتخت ایران با دو تیم پرطرفدار صاحب ورزشگاهی است که بیش از چهار دهه قبل در میانه دهه ۵۰ ساخته شده است. برای اینکه بدانید این تنها ورزشگاه پیر و قدیمی پایتخت چه میزان برای برگزاری رقابت‌هایی نظیر جام ملت‌ها آماده است بد نیست به فینال آسیایی پرسپولیس برگردیم. جایی که یک وزارتخانه بسیج شد تا ورزشگاه را به حداقل استادنداردهای برگزاری فینالی آسیایی برساند. در چنین شرایطی چگونه ممکن است خود را نامزد رقابت‌هایی چون جام ملت‌های آسیا بدانیم. در این سال‌ها البته که ورزشگاه‌هایی مدرن در شهرستان‌ها ساخته شده است اما کیفیت این ورزشگاه‌ها حداقل چیزی که تاکنون نشان داده از استانداردهای آسیایی پایین‌تر است. این مسأله غیر از سایر چالش‌هایی است که ایران برای میزبانی با آن مواجه است. مسأله حجاب و نوشیدنی و سایر مواردی که سال‌ها به عنوان منابع جانبی درآمد رقابت‌های فوتبال تلقی می‌شوند همچنان بدون تغییر و مانند گذشته باقی مانده‌اند. به همین دلیل حتی بدون بررسی مدارک هم می‌توان حدس زد ایران کمتر از سایر رقبایش برای میزبانی شانس دارد. دو قهرمانی ایران در آسیا در سال‌هایی کسب شد که ایران میزبان رقابت‌ها بود و شاید فدراسیون گمان می‌کند با یک میزبانی دیگر می‌تواند قهرمانی را سرانجام به ایران بیاورد.