تصمیماتی که برای کادر فنی تیم جوانان ایران گرفته‌اند، بی‌شباهت به تصمیماتی نیست که پیش‌تر برای تیم امید گرفته بودند. مهدی تاج در فدراسیون فوتبال نیست اما تصمیمات مشابه دوران او کم تکرار نمی‌شوند. حمید درخشان و داود مهابادی در موقعیت فنی مناسبی برای مدیریت فنی و سرمربیگری تیم جوانان ایران قرار ندارند اما فدراسیون فوتبال بارها نشان داده است که می‌تواند تصمیمات بی‌مبنا بگیرد. نه درخشان و نه مهابادی در کارنامه دوران اخیر خود که چندان کارنامه‌ای هم در بازار مربیگری ایران به حساب نمی‌آید، تخصصی در کار با تیم جوانان را نشان نداده‌اند. فراموش نکنیم که همکاری سال‌های دور درخشان با تیم‌های پایه و ماجرای صغر سن بازیکنان چه رسوایی ماندگاری بود. در تیم امید نیز ماجرای انتخاب کادر فنی غم‌انگیز بود. آنچه برای تیم امید ایران در راه المپیک ۲۰۲۰ توکیو رخ داد، هرگز غیرمنتظره نبود. از روزی که تیم امید با مدیریت حمید استیلی این دست و آن دست می‌شد و سرانجام حمید استیلی خود را روی نیمکت به سرمربی تبدیل کرد، همه می‌توانستیم عاقبت کار تیم امید را ببینیم. کیفیتی که استیلی در نقش سرمربی می‌توانست برای تیم امید بسازد، از کارنامه خودش و همکارانش پیدا بود. او دستیارانی داشت که هرگز مربیان جدی و موفقی نبودند و خود نیز طی سال‌های مربیگری‌اش جز شکست‌ها و کارهای کوتاه‌مدت و بی‌نتیجه چیز دیگری در کارنامه‌اش ثبت نکرده بود. فدراسیونی که قرارداد گزاف و عجیبی با مارک ویلموتس بست، نمی‌تواند در انتخاب سرمربی تیم امید به مشکلات مالی اشاره و انتخاب یک سرمربی مثل استیلی را توجیه کند. استیلی نه تنها انتخاب خوبی برای تیم امید نبود، بلکه در بازار مربیگری ایران انتخاب یک تیم در لیگ یک هم نمی‌توانست باشد. او اما زیرکانه و در معامله‌هایی عجیب، اول مدیر تیم امید شد و بعد عنوان سرمربی را به نام خود سند زد. آن ماجراهای تیم امید با سناریویی دیگر حالا در تیم جوانان تکرار می‌شود. می‌پرسید چرا؟ پاسخ این است که فدراسیون فوتبال تصمیماتی برای آینده نمی‌گیرد، بلکه فقط می‌خواهد مربی انتخاب کند و توجهی به کیفیت انتخاب‌ها ندارد. از یک فدراسیون که با مدیران موقت اداره می‌شود، انتظار دیگری هم وجود ندارد. اما آینده تیم‌های پایه ملی در خطر است. این نکته کسی را در فدراسیون فوتبال نگران نمی‌کند؟