علی کمانگری

نامزد‌های نهایی رقابت‌های جام‌ ملت‌های آسیا ۲۰۲۷ اعلام شدند و‌ نام ایران در کنار هند، عربستان، ازبکستان و قطر قرار گرفت. به همراه اعلام این اسامی، AFC  یک جزوه ۲۸ صفحه‌ای را در مورد شرایط میزبانی رقابت‌ها به کشور‌های مذکور ارائه کرده که کشور‌های کاندیدا را ملزم به داشتن امکانات جالبی‌ کرده است؛ از جمله داشتن حداقل ۸ استادیوم با ظرفیت ۲۰ هزار نفر، ۲۴ زمین تمرینی با کیفیت چمن ورزشگاه‌های اصلی و دارای رختکن مجهز که حداکثر ۳۰ دقیقه با محل اقامت تیم‌ها فاصله داشته باشند و ۳۰ هتل ۵ ستاره در سراسر کشور. اینها تنها بخشی از امکانات ذکر شده در آن ۲۸ صفحه هستند که کشورمان در همین‌ها هم نقوص جدی دارد. در کشور ما، به سختی می‌توان‌‌ یک‌ زمین تمرینی مناسب پیدا کرد و حتی تیم‌های استقلال و‌ پرسپولیس هم مدام از این مسأله شاکی هستند، فاصله هتل محل اقامت تیم‌ها در موارد بسیار محدودی کمتر از ۳۰ دقیقه با زمین تمرین است و حتی ۸ استادیوم استاندارد با ظرفیت ۲۰ هزار نفر هم در کشورمان وجود ندارد و تنها استادیوم‌های. با توجه به شرایط موجود ‌و‌ کاندیدا شدن کشور‌هایی چون عربستان و قطر که فرسنگ‌ها در زمینه امکانات سخت‌افزاری از ما جلوتر هستند، به نظر نمی‌رسد ایران شانسی برای میزبانی این رقابت‌ها داشته باشد. حال پرسش اینجاست که فدراسیون فوتبال ایران با چه هدفی درخواست میزبانی این رقابت‌ها را داده است؟ آیا آنها تضمینی از نهاد‌های بالادستی گرفته‌اند که در صورت کسب این‌‌ میزبانی، امکانات فوق ظرف ۷ سال برای فوتبال کشورمان ایجاد خواهد شد؟ یا تمام‌ اینها یک نمایش تبلیغاتی هستند؟ حتی اگر فرضیه دوم را به عنوان فرضیه محتمل‌تر در نظر بگیریم، باز هم‌ هیچ استدلال منطقی پشت آن وجود ندارد، زیرا فوتبال‌دوستان ایرانی به‌ خوبی از ضعف ساختاری فوتبالمان آگاه هستند. بنابراین آنها حتی با این نمایش احتمالی فدراسیون فوتبال سرگرم هم نشده‌اند، چون هرگز به تماشایش برنخاسته‌اند! شاید هم عجب از ماست که همچنان از تصمیمات نابخردانه و غیرمنطقی آقایان شگفت‌زده می‌شویم و دنبال ذره‌ای درایت و تدبیر در نهاد مهمی چون فدراسیون فوتبال کشورمان می‌گردیم!