«نبین کی می‌گه، ببین چی می‌گه»؛ علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی با این جمله حمایت تمام‌قد خود از انستیتو کشتی را -که با انتقاد عده‌ای مواجه شده بود- اعلام کرد و حتی گفت آماده است برای اجرایی شدن این چرخه حتی قید همکاری با غلامرضا محمدی سرمربی تیم ملی را بزند؛ اقدامی که به تعبیر بسیاری از آن بوی جنون به مشام می‌رسد؛ اما نه وقتی که پای «حق‌الناس» در میان باشد و قهرمان اسبق المپیک نخواهد فردا روز بابت این گناه بزرگ خجالت‌زده شود، پس باید به او حق داد که بخواهد همه‌چیز عادلانه پیش برود و حق احدی ناحق نشود.
دبیر که اعتماد کامل به طرح حسن یوسفی‌افشار و حسین زارعی دارد، محکم پشت چرخه انتخاب ملی‌پوشان ایستاده و می‌خواهد هرطور شده این مهم را عملی کند تا دست‌کم یک یادگاری ماندگار از خود در کشتی به‌جای بگذارد.
با نگاهی به طرح پیشنهادی انستیتو می‌توان پی به کیفیت بالای این چرخه برد و تردیدی نیست آنان که به این طرح ایراد می‌گیرند، یا آن را مطالعه نکرده یا اصلاً کشتی را نمی‌شناسند، شاید هم از روی بغض و کین دست به انتقاد می‌زنند، در حالی که هر تازه‌واردی که آشنایی اندکی با کشتی داشته باشد هم به‌خوبی می‌داند این طرح می‌تواند حکم آب حیات را برای ورزش نخست ایران داشته و سرآغاز تحولی بزرگ در کشتی کشورمان باشد.
۷۰ سال است کشتی از نبود انتخابی رنج می‌برد. نبود یک چرخه درست همواره حکم به نابودی استعدادهای بی‌شماری داده است، از همین‌رو هر فردی که دل در گرو کشتی دارد و قلبش برای این رشته می‌سوزد باید کمک کند تا این مهم عملی شود، اما کشتی با این همه دوست‌نما چه احتیاج به دشمن دارد وقتی هر روز از سینه‌چاکان خود لطمه می‌خورد و هر آشنا و نا‌آشنایی در شمایل کارشناس حکم به بد بودن آدم‌ها و خوب بودن طرح‌ها می‌دهد.
کاش آنان که انتقاد ناروا می‌کنند خود تحمل یک انتقاد هرچند کوچک و به‌حق را داشته باشند. همه اهالی کشتی باید قبل از نقد هر موضوعی «یک سوزن به خود زده و بعد یک جوالدوز به دیگران بزنند»، هرکس این کار را نکند، بی‌انصاف است، حتی اگر کاردان قابلی باشد.
طرح چرخه انتخابی ملی‌پوشان یکی از ده‌ها طرح اساسی و مدون حسن یوسفی‌افشار به‌عنوان یک استاد تمام‌عیار کشتی است که تمام جوانی خود را برای فراگرفتن و پیاده‌سازی آن فدا کرده، پس باید با دل و جان آن را پذیرفت و کمک کرد تا با اصلاح ایرادات جزئی‌اش تبدیل به نقطه قوت کشتی ایران شود.
امروز معیار کشتی‌دوست بودن هر فردی در ایران بسته به قبول یا رد این طرح دارد؛ مگر می‌شود ادعای عاشقی کرد و با آنچه برای معشوق خوب است مخالفت کرد؟!