تعویق المپیک در خیلی از بخش‌ها، برنامه‌ریزی‌های قبلی در ورزش ایران را به‌هم ریخت. بخصوص در بخش پشتیبانی که قرار بود بودجه خاصی به ورزش اختصاص پیدا کند تا در سال المپیک ورزشکاران با قدرت برای المپیک حاضر شوند، اما حالا تعویق المپیک برای همه دردسر درست کرده است. ستاد عالی بازی‌های المپیک و پارالمپیک متشکل از وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک و پارالمپیک تصمیمات مهمی را برای حمایت از المپیکی‌ها اتخاذ کرده بود و به همین منطور حقوق‌هایی برای المپین‌ها درنظر گرفته شده بود و قرار بود یک سال قبل از المپیک ورزشکاران به‌لحاظ مالی شارژ شوند. به همین دلیل هم تصمیم گرفته شد هر شش ماه یک‌بار 30میلیون تومان به حساب المپیکی‌ها واریز شود. برای شش ماه اول هم 30میلیون تومان به حساب المپیکی‌ها و حتی پارالمپیکی‌ها هم مبالغی را به‌عنوان حقوق دریافت کردند اما برای شش ماه دوم به یکباره با تعویق المپیک برنامه‌ها تغییر کرد.
شیوع کرونا و تعویق بازی‌های المپیک باعث شده مسئولان ورزش هم در برنامه‌ریزی‌های قبلی خود تجدید نظر کنند. کرونا المپیک و پارالمپیک را یک سال به تعویق انداخت و همین باعث شد مسئولان ورزش در اجرای تصمیماتی که قبلاً اتخاذ کرده بودند دچار تردید شوند. آنها باید حقوق شش ماه دوم المپیکی‌ها را پرداخت می‌کردند اما حالا دچار تردید شده‌اند که آیا این پول باید الان پرداخت شود و یا اینکه بماند برای سال بعد؟
آنها ظاهراً اعتقاد دارند این حقوق‌ها فقط برای المپیک درنظر گرفته شده بود و حالا که المپیک به تعویق افتاده یا باید امسال پرداخت و با المپین‌ها تسویه کنند و یا اینکه همین مبلغ را نگه دارند برای سال آینده؟ آنها نمی‌توانند با توجه به تعویق المپیک تعهدات خود را برای دو سال افزایش بدهند، چراکه سال آینده چنین بودجه‌ای در اختیار ندارند که بخواهند این پرداخت‌ها را داشته باشند؛ یعنی با توجه به تعویق المپیک و با توجه به تعطیلی اردوها دیگر نباید پولی برای ورزشکاران پرداخت شود! به پارالمپیکی‌ها هم رسماً اعلام کردند حقوق را با شروع اردوها می‌دهند و در روزهایی که اردو تعطیل است نباید پولی پرداخت شود. وضعیت در المپیکی‌ها هم بهتر از این نیست، مهم نیست که الان المپین‌ها در اردوها نیستند، کجا تمرین می‌کنند یا چه تغذیه‌ای دارند و یا اینکه اصلاً چه درآمدی دارند، مهم این است که المپک به تعویق افتاده و نباید حقوقی برای آنها درنظر گرفته شود!
مهم این است که باید در هزینه‌ها صرفه‌جویی شود و هزینه زیادی انجام نشود. المپیکی‌ها در صورتی می‌توانند به این پول دسترسی داشته باشند که یا در اردو باشند و یا مسابقه داشته باشند و حالا که نه مسابقه‌ای برقرار است و نه اردویی برپا، چرا باید چنین پولی پرداخت شود؟ البته در بین المپیکی‌ها یک تردید بزرگ وجود دارد. این نگاه همه را یاد کارگران روزمزد می‌اندازد که باید کار کنند در غیر این‌صورت پولی گیر آنها نمی‌آید. واقعاً به‌نظر می‌آید که برای مسئولان ورزش فرقی بین کارگران روزمزد و المپیکی‌ها نیست، در حالی که باید این طرح را واکاوی کرد و اجازه نداد که تصمیم‌سازان ورزش چنین وضعیتی را پدید بیاورند. هرچند اگر به وضعیت اقتصادی کشور و برنامه‌ریزی مسئولان ورزش هم نگاه کنیم باید به آنها هم حق داد که مجبور به اتخاذ چنین تصمیماتی شوند.
باید شأن و کرامت قهرمانانی که یک سال دیگر باید پرچم ایران را بالا ببرند حفظ شود؛ برخوردی در شأن ایران و فرزندان برومندی که امید مردم خواهند بود. البته نباید یک نکته را فراموش کرد که در ورزش حرفه‌ای چیزی به‌عنوان دستمزد به ورزشکاران ملی پرداخت نمی‌شود و ورزشکاران باید به‌حدی درآمدهای جانبی داشته باشند که دیگر برای حضور در رده ملی نگاه و نیاز مادی نداشته باشند، اما ورزش آماتور ایران سال‌هاست با این معضل روبه‌رو است و مشخص هم نیست چه زمانی به پایان برسد.
تصمیم راهبردی وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک
حالا باید منتظر روزهای آینده ماند و دید در این باره چه تصمیم کلیدی از سوی ستاد عالی بازی‌های المپیک و پارالمپیک اتخاذ می‌شود. وزارت ورزش و جوانان و همچنین کمیته‌های ملی المپیک و پارالمپیک در روزهای آینده احتمالاً یک تصمیم راهبردی را اتخاذ می‌کنند. شاید ورزش هم مثل بسیاری از بخش‌ها که شامل طرح‌های حمایتی دولت شدند، بهتر است مشمول حمایت‌های اقتصادی شود. به هر حال بسیاری از لیگ‌ها نیمه‌کاره مانده و اندک درآمد قهرمانان هم از بین رفته است. شاید مسئولان ورزش هم چاره‌ای جز قطع کردن حقوق المپین‌ها یا منتقل کردن آن به سال آینده نداشته باشند، اما می‌توانند در راه دریافت کمک‌های اقتصادی مهم برای ورزشکاران پیشقدم شوند تا ورزشکاران بدون دغدغه بتوانند این روزهای سخت را سپری کنند. یکی از راه‌های مهم که می‌تواند این معضل را رفع کند، برگزاری مراسم اهدای پاداش قهرمانان به‌واسطه حضور در مسابقات جهانی و قاره‌ای از سوی وزارت ورزش و جوانان است. همین حالا ورزشکاران زیادی هستند که موفق به دریافت پاداش‌های مدال‌آوری خود در مسابقات مختلف جهانی و آسیایی نشده‌اند و همین یک دغدغه بزرگ برای برخی ورزشکاران است. به هر حال زمان زیادی از برگزاری آخرین مراسم اهدای پاداش‌ها می‌گذرد و پاداش مسابقات جهانی و قاره‌ای روی هم انباشته شده و شاید حالا در چنین وضعیتی برگزاری این مراسم بتواند هم از تعهدات وزارت ورزش کم کند و هم اوضاع مالی ورزشکاران را بهبود ببخشد.
شیوع بیماری کرونا وضعیت نامشخصی را به‌وجود آورده و معلوم هم نیست تا کجا قرار است این وضعیت ادامه پیدا کند. باید در این شرایط حواس مسئولان و تصمیم‌گیرندگان ورزش بیش از گذشته به این قهرمانان باشد، چراکه آنها سرمایه‌های ورزش هستند. اگر بازی‌های المپیک سال آینده برگزار شود که باید حمایت‌ها پایدار باشد و امکان اینکه این افراد به حال خود رها شوند وجود ندارد.
سردرگمی که کرونا ایجاد کرد
حالا شاید اگر وضعیت ورزش دنیا با وجود شرایطی که کرونا به‌وجود آورده مشخص می‌شد، تصمیم‌گیری هم آسان‌تر می‌شد؛ یعنی اگر همین امروز هم مسئولان ورزش بخواهند تصمیم بگیرند نمی‌دانند برای کدام وضعیت باید تصمیم بگیرند؟ برای المپیکی که باید در 2020 برگزار می‌شد و حالا قرار است در 2021 برگزار شود و یا المپیکی که اصلاً شاید برگزار نشود و برای 2024 برنامه‌ریزی کنند؟ اتخاذ تمامی تصمیمات درست و خوب نیاز به تحلیل و بررسی دارد؛ موضوعی که حالا امکانش وجود ندارد. هیچ‌کس نمی‌داند آیا باید با این بیماری کنار آمد و یا باید منتظر رفتنش ماند؟ اینها در تصمیم‌گیری تأثیرگذار است ولی هرچه هست باید منتظر یک ماه آینده بود تا مشخص شود که ستاد عالی بازی‌ها چه تصمیمی را اتخاذ می‌کند.