والیبال زنان و المپیکی در دوردست‌ها

شکوفه موسوی

پای صحبت مدیران ورزش زنان در دهه 60 که بنشینید، خاطرات زیادی از ممنوعیت برای اعزام زنان به مسابقات برون مرزی دارند. اگر امروز دختران تکواندو به راحتی راهی مسابقات بین‌المللی می‌شوند، مدال جهانی می‌گیرند و بر سکوی ارزشمند المپیک می‌ایستند، کافی است سه دهه به عقب برگردید و ببینید که روزی در همین ورزش کسی حاضر نبوده مسئولیت اعزام دختران تکواندو را به رویدادهای بین‌المللی بپذیرد و سرانجام یک روز یک مدیری زیر نامه مسئولیت اعزام را امضا کرده و دختران راهی رقابت با جهانیان شدند و امروز اگر شرایط برابری با پسران نداشته باشند اما بسیار نزدیکند و خنده‌دار است که به مسابقات اعزام نشوند. با این مقدمه می‌خواهم به دو روز پیش بروم. روزی که مسابقات انتخابی المپیک توکیو در قاره آسیا قرعه‌کشی شد و زنان کشورمان از روز 17 دی ماه 1398 در تایلند باید برای کسب سهمیه المپیک با تیم‌های چین‌تایپه، استرالیا و تایلند در مرحله گروهی رقابت کنند. در میان اما و اگرهای اعزام، متین زبردست سرپرست نایب‌رئیسی فدراسیون والیبال در گفت‌وگو با خبرگزاری‌ها گفته: «من تمام رایزنی‌ها را با آقای فتاحی سرپرست فدراسیون انجام داده‌ام و منتظر جواب فدراسیون هستم. سرپرست فدراسیون به ما گفته فعلاً دست نگه داریم! قرعه‌کشی انجام شده اما سرپرست فدراسیون از ما مهلت 10 روزه خواسته است. فکر می‌کنم تا هفته آینده جواب ما را بدهند.» جدا از اینکه دختران به این مسابقات اعزام شوند یا نه، فارغ از اینکه دختران شانسی برای کسب سهمیه المپیک دارند یا خیر، روزی خواهد رسید که زنان والیبال ایران روی سکوی المپیک ایستاده‌اند و نسل‌های بعد به سختی باورشان می‌شود یک زمانی اعزامشان به مسابقات کسب سهمیه با هزار و یک اما و اگر همراه بوده است. مثل همان روزی در چندین دهه قبل، که اعزام دختران تکواندو با اما و اگر همراه بود و امروز نخستین مدال تاریخ ورزش زنان ایران در المپیک به نام دختری تکواندوکار ثبت شده است و کسی حتی یادش هم نیست نخستین بار چه کسی زیر نامه اعزام را با قبول تمام مسئولیت‌ها امضا کرد... . والیبال زنان ایران مسیرش را طی می‌کند و روزی همه‌مان به امروز می‌خندیم. به روزی که دو ماه مانده به مسابقات کسب سهمیه حتی نمی‌دانستیم سرپرست ریاست رضایت می‌دهد به این رقابت‌ها برویم یا خیر!