ناصر انصافی مقدم
فدراسیون کشتی در روزهای اخیر جلسه‌ای به منظور هم‌اندیشی تعدادی از قهرمانان سال‌های اخیر کشتی آزاد ایران تشکیل داد تا آنها علاقه‌مندی خود را برای اینکه دانش و مهارت‌های فنی‌شان را در زمینه مربیگری در اختیار کشتی‌گیران و مربیان شهرستانی بگذارند، اعلام کنند. از بین نزدیک به 10 قهرمانی که دوره قهرمانی آنها چند سالی است سپری شده، فقط مراد محمدی، صادق گودرزی و سعید ابراهیمی در این جلسه حضور یافتند و بقیه هر یک بنا به دلایلی از حضور در این جلسه سر باز زدند. حسن رحیمی دارنده مدال‌های طلا، نقره و برنز جهان و برنز المپیک از جمله کسانی بود که به نشانه اعتراض در این جلسه حضور نیافت چرا که او خود را محق حضور در کادر فنی تیم ملی کشتی آزاد ایران می‌داند.
«محمدحسن محبی» دارنده مدال‌های نقره و برنز 1985 و 1990 جهان و سرمربی تیم ملی کشتی آزاد ایران در پیکارهای جهانی 2002 جهان در تهران که نزدیک به سه دهه است در شهر خود (کرمانشاه) به کار مربیگری کشتی اشتغال دارد، درباره تفکرات قهرمانانی چون حسن رحیمی می‌گوید: «نظر هر کسی می‌تواند محترم باشد اما اینطور نیست که هر قهرمان مدال‌دار جهان و المپیک بتواند سرمربی و یا مربی خوبی برای تیم ملی کشورش باشد، شما نگاه کنید در تیم ملی کشتی آزاد روسیه، فردی به نام «زامبولات تدیف» که حتی یک مدال جهانی هم ندارد، سال‌های زیادی است که سرمربی این تیم است، در حالی که در کنار زامبولات تدیف دستیاران زیادی دیده می‌شوند که هر کدام دارای مدال‌های جهانی و المپیک هستند و حتی از نظر سنی بزرگتر از تدیف هستند. در مسابقه‌های جهانی 2019 نورسلطان قزاقستان قهرمان بزرگی چون «آرسن فادزایف» اهل جمهوری اوستیای شمالی روسیه و دارنده هشت مدال طلای جهان و المپیک یکی از دستیاران تدیف بود که کار کوچینگ «زائوربک سیداکوف» کشتی‌گیر وزن 74 کیلوگرم تیم روسیه که او هم اهل جمهوری اوستیای شمالی است و سال گذشته در بوداپست مجارستان قهرمان جهان شد و امسال هم در نورسلطان قزاقستان برای دومین بار به مدال طلای جهان رسید، عهده‌دار بود. حقیقتاً شما چنین همکاری و همفکری و اتحاد را در کشتی ایران و در کادر فنی تیم‌های ملی کشتی ایران می‌بینید؟»
حسن محبی صحبت‌های خود را اینگونه ادامه می‌دهد: «متأسفانه قرار گرفتن در کادر فنی تیم ملی کشتی آزاد ایران به همین سادگی‌ها نیست و افراد نباید بلافاصله پس از پایان دوران قهرمانی خود به عنوان مربی و یا سرمربی وارد کادر فنی تیم ملی شوند بلکه باید کار مربیگری را از یک باشگاه در شهر خود شروع کرده و پله پله مدارج ترقی در حرفه مربیگری را طی کنند. این مسأله از گذشته دور تا به امروز در کشتی ایران رواج داشته و همه می‌خواهند مربی یا سرمربی تیم ملی شوند و این درست نیست. البته من با این نظر موافق نیستم که قهرمانان ما به نقاط دور دست و خارج از استان‌های خود هم بروند. برای مثال قهرمانی چون حسن رحیمی که اهل تهران است باید در استان تهران تمرین بدهد و قهرمانانی چون مراد محمدی، رضا یزدانی و کمیل قاسمی که مازندرانی هستند باید در استان مازندران به حرفه مربیگری بپردازند. فردین معصومی هم که اهل استان گیلان است باید در استان خود مربیگری کند. اگر آنها در کار مربیگری خود موفق بودند و توانستند شاگردانی را تربیت کنند، بعدها می‌توانند داعیه حضور در کادر فنی تیم ملی کشتی آزاد ایران را داشته باشند.»
محبی به نکته دیگری هم اشاره می‌کند: «در کشتی ایران بعضی از چیزها حساب و کتابی ندارد از جمله حرفه مربیگری. برای مثال دو سال پیش که رقابت‌های بین‌المللی جام تختی در شهر تبریز برگزار شد، تعدادی از افراد به عنوان مربی در خدمت کشتی‌گیران ایران بودند اما سال بعد که رقابت‌های جام تختی در کرمانشاه برگزار شد، این افراد به جای کار مربیگری و بر تن کردن گرمکن، با کت و شلوار پشت میز کمیته فنی نشسته بودند و رقابت‌ها را تماشا می‌کردند که من به این مسأله اعتراض کردم.»
دارنده مدال‌های نقره و برنز جهان درباره مسأله الگوبرداری هم مواردی را مطرح می‌کند: «کشتی ما در کار مربیگری به الگوبرداری از کشتی روسیه نیاز دارد. قهرمانان زیادی که دارای مدال‌های جهانی و المپیک هستند، دور و بر «زامبولات تدیف» کم نیستند. یا اینکه کشتی ما می‌تواند از فوتبال کشورمان هم الگوبرداری کند. ما در فوتبال دارای لیگ برتر، لیگ دسته‌های یک، دو و سه هستیم. یعنی اینکه این لیگ‌ها به ترتیب دارای مربیان برتر، درجه یک، دو و سه هستند و مربیان کشتی ما هم باید به همین ترتیب دسته‌بندی شوند.»
محبی همچنین می‌گوید: «اعزام مربیان کشتی به استان‌ها و نقاط محروم وظیفه انستیتو کشتی است و نه خود فدراسیون کشتی، بهتر است این کار به انستیتو کشتی محول شود تا قهرمانان کشتی ما معترض نشوند.»