تیمی که شاهین‌طبع در اولین مسابقه برابر پورتوریکو به میدان فرستاد، یکی از بهترین نمایش‌های سال‌های اخیر بسکتبال ایران را حداقل در دو سوم بازی ارائه داد.
 او از طرف دیگر با در نظر گرفتن شرایط بازی و برتری ایران، سعی کرد به مرور از اکثر بازیکنانش استفاده و زمان بازی را به خوبی در میان همه‌ پخش کند. از میان بازیکنان روی نیمکت، در این مسابقه به جز مظفری و میرزایی تمام 10 بازیکن دیگر به میدان رفتند که نشان از توزیع خوب زمان بازی بین آنها بود.
اینها نکات مثبت کار شاهین‌طبع در اولین بازی ایران در جام جهانی بود. نکاتی که تیم ایران را تا ثانیه‌های پایانی هم برنده کرد اما لحظات پایانی برد را به حریف داد.
درست است که تیم ایران بازی را در لحظات پایانی واگذار کرد اما نقطه شروع بازگشت پورتوریکویی‌ها به بازی، نیمه دوم بود. نیمه‌ای که شاید شاهین‌طبع برنامه‌ای به خوبی مربی حریف برایش نداشت.
نقطه تاریک کارنامه شاهین‌طبع در این مسابقه اما ثانیه‌های پایانی بود. جایی که بازیکنان در فشار وحشتناک مسابقه بودند و دیگر قدرت چندانی در تصمیم‌گیری نداشتند.
 جایی که او به‌عنوان سرمربی باید می‌توانست روند حریف را کنترل و حربه‌ای برای نگهداشتن بازی برده بیندیشد.
شاهین‌طبع اما نتوانست کار را تمام کند و از مدیریت بازی برده باز ماند. به عبارت بهتر این سرمربی پورتوریکو بود که در جنگ مربیان، رقابت را از او برد و 18 امتیاز اختلاف و بازی باخته را با پیروزی با 2 اختلاف عوض کرد.
وقتی که بازی با پرتاب فوق‌العاده حدادی 81 بر 81 برابر شد، سرمربی پورتوریکو وقت استراحت گرفت و این یعنی شاهین‌طبع هم زمان کافی برای توصیه به بازیکنانش و چیدن برنامه‌ای برای کشاندن بازی به وقت اضافه داشت.
 با این حال حریف آمریکایی ایران در همان 4 ثانیه هم به سادگی به سبد ایران رسید و دو امتیاز حیاتی‌اش را برای پیروزی ایران به دست آورد.