امیر اسدی
مجری برنامه سلام صبح بخیر در شبکه سه، حرف‌های عجیبی به زبان آورد که همه آن را شنیده‌ایم؛ همان ماجرای لوگو و کری‌هایی که نه‌تنها هواداران استقلال را ناراحت و عصبانی کرد بلکه سایر مخاطبان را هم تحت تأثیر قرار داد. بلافاصله بعد از این صحبت‌ها، سیل انتقادها آغاز شد و باشگاه استقلال هم به‌رسم معمول به دفاع از خود پرداخت و بیانیه‌ای صادر کرد. نکته مهم این بیانیه تهدید صدا و سیما بود، البته به‌شرطی که این ارگان و مجری آن برنامه به‌صورت رسمی عذرخواهی نمی‌کردند. مخاطبان عذرخواهی هم مشخص بودند، مثل همیشه هواداران باشگاه؛ یک اتفاق تکراری که البته از سوی باشگاه استقلال بجا بود اما یک نکته جالب را در دل خود جای داد.
نکته مهم و کلیدی همان تهدیدی است که باشگاه استقلال انجام داد و صدا و سیما به آن عظمت را مجبور به عذرخواهی کرد. هواداران بعد از این عذرخواهی راضی شدند و باشگاه استقلال هم دیگر بیانیه‌ای صادر نکرد. اینها همه خوب، اما مگر همین صدا و سیما در ماجرای حق پخش، پول استقلال یا سایر باشگاه‌ها را پرداخت کرده؟ یعنی نمی‌شد یک‌بار هم مانند همین بیانیه، استقلال خواستار دریافت مطالباتش بابت حق پخش تلویزیونی شود؟
استقلال و سایر باشگاه‌های لیگ برتری -بخصوص پرسپولیس– چشم‌شان همیشه به جیب دولت است که آیا هزینه آنها را تأمین می‌کند یا نه؟ همیشه هم بحث درباره کمک‌های وزارت ورزش به این دو تیم مطرح بوده و گاهی خبرساز هم شده. استقلالی‌ها معتقدند وزارت ورزش هوای پرسپولیس را بیشتر دارد و در سوی مقابل هواداران رقیب نیز چنین موضعی دارند. این مسأله را بارها و بخصوص طی یک ماه اخیر و پیرامون جذب مربیان خارجی برای دو تیم دیده‌ایم. یکی دستمزد استراماچونی را لطف وزارت به استقلال می‌داند و دیگری کالدرون را مربی میلیون دلاری معرفی می‌کند که وزارت ورزش برای پرسپولیس آورده و او را جانشین برانکو کرده. اینها بخش کوچکی از هزینه‌های استقلال و پرسپولیس است که فقط وزارت ورزش می‌پردازد، اما این مدیران که کوچک و بزرگ، سیاسی و غیرسیاسی و ریز و درشت هم بوده‌اند، یک‌بار برای همیشه صدا و سیما را تهدید نکرده‌اند که چرا حق پخش را پرداخت نمی‌کند. چرا این طلب که حق واقعی باشگاه‌ها و بخصوص استقلال و پرسپولیس است، به حساب آنها واریز نمی‌شود؟
در ماجرای حق پخش، سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال هم بی‌تقصیر نیستند. آنها به‌عنوان مرجع اصلی اداره فوتبال ایران، هرگز اراده‌ای برای پایان موضوع حق پخش نشان نداده‌اند. امیر عابدینی درباره این مسأله می‌گفت: «مهدی تاج با صدا و سیما است و هرگز برای دریافت حق باشگاه‌ها تلاش نمی‌کند. او به ما حرفی می‌زد و وقتی به صدا و سیما می‌رسید، حرف‌هایش را جور دیگری به گوش مسئولان می‌رساند.» وقتی فدراسیون فوتبال بی‌اعتنا به دریافت حقوق باشگاه‌ها است، آنها می‌توانند دست به کار شوند و از مسیری دیگر صدا و سیما را تحت فشار قرار دهند؛ مسیری که وجود دارد اما مدیران استقلال و حتی پرسپولیس هرگز تصمیمی برای تهدید، جنگ و یا دعوا در این زمینه ندارند. استقلال هم حالا که دیده هواداران از صحبت‌های مجری برنامه صبح بخیر ناراحتند، سعی کرده از حق باشگاه دفاع کند تا مبادا طرفداران آبی ناراحت شوند و از باشگاه بابت عدم پیگیری انتقاد کنند. از باشگاه استقلال این سؤال را داریم که چرا بیانیه‌ای تهدیدآمیز برای دریافت حق پخش صادر نمی‌کنند؟ شاید آنجا هواداران نیستند که برای‌شان کف بزنند و هورا بکشند، اما اینجا هستند و از بیانیه استقلال تقدیر هم می‌کنند. این دو موضوع البته تفاوتی با هم ندارند و صدور بیانیه در هر حالتی به سود استقلال خواهد بود؛ آنجا برای حمایت از لوگوی باشگاه و هواداران میلیونی و اینجا برای دریافت پولی که می‌تواند در بخش‌های مختلف هزینه شود. هر دو به سود استقلال، به سادگی نوشتن یک بیانیه تا همه بدانند باشگاه دست از رفتارهای عامه‌پسند برداشته و پیگیر دریافت حق پخش هم هست.