رحیم استرلینگ درباره کودکی سختی که در جاماییکا داشته صحبت کرده است. پدرش در دوسالگی او کشته شد و او را در مدرسه با کمربند می‌زدند.
این مهاجم منچسترسیتی گفته که تنها با چند نفر از هم‌تیمی‌هایش صمیمی است. این مصاحبه قرار است در نشریه GQ منتشر شود و روی جلد این مجله هم تصویر استرلینگ با دو بال سیاه به نمایش درخواهد آمد.
استرلینگ در جاماییکا بزرگ شد و فیلیپ اسلیتر، پدر او زمانی که او تنها دو سال داشت کشته شد. چند سال بعد بود که استرلینگ به لندن مهاجرت کرد. او گفته است: «گاهی واقعا سخت است اما هر چیزی دلیلی دارد. حالا من فرزندان خودم را دارم و می‌خواهم اطمینان حاصل کنم که آنها عشق را از پدرشان می‌گیرند، عشقی که خودم حسش نکردم. به نظرم این تلاش من باعث می‌شود که حس بهتری پیدا کنم.
اوایل زندگی برای من سخت بود. می‌دانید، مدرسه در آنجا متفاوت بود. من در مدارس اینجا راحت‌تر بودم اما در جاماییکا به هیچ وجه هیچ چیز را آسان نمی‌گرفتند. آنجا با کمربند تنبیه می‌کردند. به نظرم دولت جاماییکا این تنبیه‌ها را حذف کرده است اما زمانی بود که آنها دست به این کارهای بی‌رحمانه می‌زدند.»
استرلینگ و پیج میلیان دو فرزند دارند: تیاگو دوساله و ملودی رز هفت‌ساله. استرلینگ توانسته تبدیل به یکی از زهردارترین بازیکنان تهاجمی دنیا شود و بازی او در فصل گذشته یک مرحله دیگر پیشرفت کرد. پپ گواردیولا توانست با کمک بازیکنانی مانند استرلینگ، سه‌گانه داخلی را فتح کند.
استرلینگ درباره رابطه‌اش با مربی‌اش می‌گوید: «او من را به چالش کشیده است. او هرگز اجازه نمی‌دهد راحت باشم. او هر سال یک بال جدید برای تیم خریده است. من به خود می‌گویم: خیلی خب. مشکلی نیست. خوب کار کرده‌ام اما بعد او یک بال جدید می‌خرد.
او انتظارات بسیار بالایی دارد اما این خوب است. این باعث می‌شود بخواهید بهتر کار کنید و نمی‌دانم چطور توضیح بدهم اما باعث می‌شود که بخواهید خود را به او ثابت کنید. هر بار که به زمین می‌روید، می‌خواهید جایگاه خود را در تیم تضمین کنید، چون ما بازیکنان بسیاری داریم که کیفیت بالایی دارند.»
استرلینگ در فصل گذشته در تمامی رقابت‌ها 51 بازی انجام داد و 25 گل زد. به این ترتیب تردیدی در اهمیت او برای سیتی وجود ندارد. او چهره‌ای محبوب در رختکن است و در یک سال گذشته به دلیل مبارزه‌هایش علیه نژادپرستی در فوتبال، طرفداران بسیاری را جذب خود کرده است.
با این حال او می‌گوید که دوستان صمیمی زیادی در میان هم‌تیمی‌هایش در سیتی ندارد و ترجیح می‌دهد با افرادی که خارج از فوتبال هستند، رفت و آمد داشته باشد.
هنگامی که از او سوال شد چند دوست صمیمی در باشگاه دارد، او گفت: «راستش را بگویم، شاید سه یا چهار نفر. فکر نمی‌کنم لزومی داشته باشد با آنها در هر تابستان در تماس باشم. گاه و بیگاه از آنها می‌پرسم: اوضاع چطور است؟ سخت است که با هم‌تیمی‌های خود دوست صمیمی باشید. ما همه یک کار را انجام می‌دهیم و من می‌خواهم نزدیک آن دوستانم باشم که افرادی معمولی هستند. یک چیز که نمی‌توانم تحملش کنم غرور و تکبر است. من افرادی را دوست دارم که فروتن باشند. من نمی‌گویم هر بازیکنی متکبر است اما هر کسی آن لحظات خاص خود را دارد.»
او می‌تواند سال‌های زیادی بازی کند و این بازیکن کوتاه‌قامت احتمالا قهرمانی‌های بیشتری هم کسب خواهد کرد. او که آکادمی کویینز پارک رنجرز را به مقصد لیورپول ترک کرد و بعد در سال 2015 درخواست کرد که از لیورپول برود، همیشه اشتیاق بسیاری برای موفقیت داشته است.
او می‌گوید: «زمانی که به لیورپول رفتم به خودم گفتم اگر تا 21 سالگی فاتح لیگ برتر نشوم، باید به گزینه‌های پیش رویم نگاه کنم و ببینم که چه کار باید انجام دهم. من از سنین پایین این نظر را داشتم. به همین دلیل به سیتی آمدم و برای نخستین بار قهرمان لیگ برتر شدم. این خوب است که بدانم چه کاری باید انجام دهم. ما به‌عنوان یک تیم برنامه‌ریزی کردیم و طبق برنامه پیش رفتیم.»
استرلینگ پس از فصل سختی که پشت سر گذاشت، حالا در تعطیلات به سر می‌برد و پس از استراحت، در تمرینات پیش‌فصل حاضر خواهد شد.