او اصرار دارد که نامش در جریان آزادسازی زندانیان به دست ملی‌پوشان برده نشود، چون این، یک حرکت جمعی و تیمی است.  بازیکنان پاداش‌ها را به احسان داده‌اند تا پرداخت‌ها از کانال او انجام شود. حاج‌صفی  که کاپیتان اول تیم است، به نوعی کار هماهنگی بین بازیکنان برای گرفتن شماره حساب زندان‌های شهرهای مختلف و واریز پول برای آزادسازی زندانیان را انجام می‌دهد. قرار است هر بازیکن اطلاعات مربوط به زندانیان استان خود را بگیرد و به حاج‌صفی برساند.
 

کریم انصاری‌فرد به عنوان یکی دیگر از کاپیتان‌های تیم ملی فوتبال ایران در کنار احسان حاج‌صفی ایستاده است و پیگیر وضعیت زندان اردبیل است که تا امروز هم 20 نفر از زندانیان اردبیل آزاد شده‌اند. او البته به اقداماتی که پیش از این هم در اردوی اتریش یا بحرین از سوی ملی‌پوشان برای کمک به نیازمندان در خفا و به دور از اطلاع رسانه‌ها شکل گرفته، اشاره می‌کند. انصاری‌فرد اما معتقد است این بار باید این موضوع رسانه‌ای شود.
 

وحید امیری، دیگر کاپیتان تیم ملی مسئولیت پیگیری زندانیان استان لرستان و شهر خرم‌آباد را برعهده دارد. تا کنون هم 20 نفر از زندانیان استان لرستان با پیگیری و معرفی امیری، از زندان آزاد شده‌اند. زندانی‌های لرستان به نوعی در میان نخستین گروه از زندانی‌هایی هستند که در این حرکت دسته جمعی بازیکنان تیم ملی، آزاد شده‌اند. آزاد شدن زندانی‌های لرستان البته پایان کار امیری نیست و او همچنان در کنار سایر بازیکنان این حرکت را پیش می‌برند.
 

بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران در تصمیمی جمعی، قصد دارند همه پاداش‌هایی که بابت حضور در جام جهانی دریافت کرده‌اند را صرف آزادی زندانیانی کنند که به دلیل مشکلات مالی، امکان آزادی ندارند.
نکته قابل توجه اینکه آزادی این زندانیان قرار نیست تنها مختص به زندانی‌های یکی از زندان‌های بزرگ پایتخت باشد یا به یک شهر خاص محدود شود.
تیم ملی برای همه مردم ایران است و از شهرها و استان‌های مختلفی بازیکنانی را در خود جای داده است و همین موضوع باعث شده که هر یک از بازیکنان به واسطه شهر یا استان محل سکونت خود یا شهرهایی که اعضای خانواده یا آشنایانش در آن‌ سکونت دارند، پیگیر وضعیت زندانیانی باشد که با کمک مالی، سند آزادی آنها امضا خواهد شد.
براساس توافقی که بین بازیکنان تیم ملی انجام شده است، قرار است هر یک از بازیکنان بعد از انجام پیگیری‌های لازم از شهر یا استان خود، این اطلاعات را به همراه شماره حساب زندان در اختیار احسان حاج صفی قرار دهد تا او مبلغ مورد نیاز برای آزادی 15 تا 20 زندانی از هر زندان را به حساب زندان واریز کند و مقدمات زندانی آنها فراهم شود.

حرکتی که بعد از بازی با ولز
آغاز شد
حرکت بزرگی که امروز درباره‌اش حرف می‌زنیم، تصمیمی نیست که بعد از پایان جام جهانی و بعد از ناکامی تیم ملی فوتبال ایران از صعود به مرحله بعد در ذهن ملی‎‌پوشان شکل گرفته باشد. این حرکت با 5 هزار دلاری آغاز شد که هر یک از 25 بازیکن تیم ملی بعد از پیروزی مقابل ولز، روی هم گذاشتند تا به مبلغ قابل توجهی برسند در جهت کمک به مردم ایران.
به طور تقریبی می‌توان گفت که هر یک از بازیکنان تیم ملی قرار است به اندازه 300 میلیون تومان در شهری که حضور دارد برای آزادی زندانیان کمک کند و حالا که این اقدام به یک حرکت جمعی با حضور همه بازیکنان تبدیل شده است می‌توانیم شاهد اتفاق بزرگی باشیم که به آزادی زندانیان زیادی کمک می‌کند و اقدامات مثبت قابل توجهی را در پی خواهد داشت.

زندانیان کدام شهرها آزاد شده‌اند؟
ملی‌پوشان هنوز در ابتدای راه از حرکت بزرگی هستند که تصمیم به انجامش گرفته‌اند. آزادسازی زندانیانی از زندان‌های شهرها و استان‌های مختلف ایران، حرکت عظیمی است که در چند مرحله انجام می‌شود. تا کنون 20 نفر از زندان اردبیل، 20 نفر از زندان خرم‌آباد و 12 نفر از زندان کرج آزاد شده‌اند. امروز (شنبه) قرار است اطلاعاتی از زندان‌های شهرهای شمالی مثل رشت یا بابل مورد بررسی قرار بگیرد و مبلغ مورد نیاز برای آزاد‌سازی زندانی‌های شمالی هم انجام شود.

مرحله بعد نوبت کدام شهرهاست؟
بوشهر، قزوین، رشت، اصفهان، کاشان و تهران از شهرهایی هستند که در حال حاضر مهدی طارمی، علیرضا جهانبخش، احسان حاج‌صفی و سایر بازیکنان تیم ملی در صدد جمع‌آوری اطلاعات مربوط به زندانیان آنها هستند و قرار است در مرحله بعد زندانیانی از این شهرها آزاد شوند.  

برنامه ویژه برای چابهار و سیستان بلوچستان
کمک‌های ملی‌پوشان البته فقط منحصر به کمک به آزادی زندانیان نمی‌شود. در کنار تمام مبالغی که به آزادی زندانیان در شهرهای مختلف اختصاص داده می‌شود، قرار است مبلغی هم برای اتمام ساختمان نیمه کاره پایگاه جاده‌ای اورژانس در لاتیدان چابهار از استان سیستان و بلوچستان اختصاص یابد تا این ساختمان که نقش مهمی در امدادرسانی‌های جاده‌ای در این منطقه دارد، تکمیل شود.

خیران جام جهانی
حرکت بزرگی که امروز درباره‌اش حرف می‌زنیم، تصمیمی نیست که بعد از پایان جام جهانی و بعد از ناکامی تیم ملی فوتبال ایران از صعود به مرحله بعد در ذهن ملی‎‌پوشان شکل گرفته باشد. این حرکت با 5 هزار دلاری آغاز شد که هر یک از 25 بازیکن تیم ملی بعد از پیروزی مقابل ولز، روی هم گذاشتند تا به مبلغ قابل توجهی برسند در جهت کمک به مردم ایران.
به طور تقریبی می‌توان گفت که هر یک از بازیکنان تیم ملی قرار است به اندازه 300 میلیون تومان در شهری که حضور دارد برای آزادی زندانیان کمک کند و حالا که این اقدام به یک حرکت جمعی با حضور همه بازیکنان تبدیل شده است می‌توانیم شاهد اتفاق بزرگی باشیم که به آزادی زندانیان زیادی کمک می‌کند و اقدامات مثبت قابل توجهی را در پی خواهد داشت.

بخواهیم یا نخواهیم باید این واقعیت را بپذیریم که در جریان اختلاف نظرهای بازیکنان تیم ملی درباره سرمربی تیم ملی و بعدتر آماده‌سازی تیم برای حضور در جام جهانی قطر، رشته محبتی که بین ملی‌پوشان و مردم بود اینقدر سست شد که با ناکامی تیم در قطر این رشته محبت کاملاً از هم گسست. حالا از هر 10 نفری که به طور رندوم مورد پرسش قرار بگیرند، حداقل 8 نفرشان کدورتی از ملی‌پوشان به دل دارند. فارغ از هر اتفاقی که به این کدورت منجر شده، یک جمله در بیان علت آن بیان می‌شود و آن این است که مردم، ملی‌پوشان را در کنار خود نمی‌بینند. استارت این جدایی هم شاید از سال‌ها پیش و جایی خورده باشد که دغدغه‌های آنها با قراردادهای میلیاردی‌شان از مردمی که روز به روز فقیرتر می‌شوند، متفاوت شد.
بازیکنان تیم ملی هم البته در تمام این مدت تلاش کردند تا خود را در کنار مردم قرار دهند اما نه مشاوران خوبی برای پیمودن درست این مسیر داشتند و نه اشتباهات‌شان در این مسیر اجازه می‌داد که تلاش‌های‌شان آنها را به مردم نزدیک‌تر کند.
انتشار عکس‌هایی که از ملاقات ملی‌پوشان با رئیس‌جمهور منتشر شد و درخواست‎شان برای پاداش‌ مالی بیشتر، در شرایط اقتصادی و اجتماعی نامساعد مردم، خشم زیادی را علیه آنها برانگیخت. شاید مردم انتظار داشتند اگر ملی‌پوشان از درد مردم نمی‌گویند، برای جیب خودشان هم چانه نزنند.
واقعیت اما این بود که هیچ یک از ملی‌پوشان نمی‌خواستند این فاصله با مردم تا این اندازه زیاد شود. شاید فقط آنها راه درست قرار گرفتن در کنار مردم را نمی‌دانستند یا حداقل منبعی نبود که بتوانند اقداماتی را هم که در مسیر درست برای مردم انجام داده بودند، به اطلاع آنها برساند.
بازیکنان تیم ملی پیش از این بارها و بارها سهمی از پاداش‌های‌شان را برای کمک به نیازمندانی اختصاص داده بودند که برای درمان بیماری خود یا تهیه جهیزیه دختران‌شان نیاز به کمک مالی داشتند اما هرگز نخواستند این تصمیم‌های جمعی جایی درز پیدا کند.
امروز اما زمان این پنهان‌کاری نیست. مردم نیاز دارند که بدانند ملی‌پوشان‌شان تا کنون برای قرار گرفتن در کنار مردم چه اقداماتی انجام داده‌اند و از حالا به بعد چه اقداماتی انجام خواهند داد؟
با توجه به اینکه هر کسی با بضاعت خود و شرایط اجتماعی‌اش راهی برای همراهی با مردم انتخاب می‌کند، ملی‌پوشان فوتبال ایران هم در تصمیمی جمعی به این نتیجه رسیده‌اند که با آزادی زندانیان در بند، همراهی خود را با مردم نشان دهند و در کنار آنها قرار بگیرند.

وصال روحانـی
روزنامه‌نگار
بازی عصر امروز پرسپولیس با گل‌گهر که از جالب‌ترین مسابقات هفته چهاردهم لیگ برتر فوتبال کشور است، می‌تواند نقطه شروعی برای عودت فوتبال پژمرده ما به شرایطش در پیش از زمان برگزاری جام جهانی بیست و دوم باشد.
ناکامی‌های تیم ملی ما در آنجا سبب شد بازگشایی لیگ ما که از 28 آذر با برگزاری هفته دوازدهم لیگ تحقق یافت، با دلسردی‌های آشکاری همراه شود و حتی انجام دربی پرطرفدار تهران در دل بازی‌های آن هفته به سبب همان دل‌مُردگی‌ها و حضور نداشتن تماشاگران در استادیوم سردی‌های موجود را نزدود. امروز این امید وجود دارد که برگزاری پیکاری پایاپای بین تیم‌های تحت هدایت یحیی گل‌محمدی و امیر قلعه‌نویی که هر دو از مدعیان قهرمانی هستند، به‌رغم خالی بودن دوباره استادیوم از تماشاگر گرمایی را خلق کند که شروع‌کننده روند زدودن افسردگی از «فوتبال ملی دوباره ناکام شده» ما باشد و با چنان حرارتی، شور فوتبال باشگاهی‌مان را بر بی‌رونقی امورات تیم ملی فائق گرداند.
البته حاکمیت سرمای زمستانی در اکثر شهرها و استان‌های شمالی و مرکزی کشور و زمین‌هایی که بر اثر خشکی و عدم لطافت هوا در این موقع از سال رو به تحلیل بیشتری رفته و کیفیت نازل‌تری یافته و حتی بر میزان آسیب‌رسانی‌شان افزوده شده، از بعد فنی و به ‌تبع آن زیباشدن مسابقه امروز در سیرجان جلوگیری می‌کند اما حساسیت و هیجان یک مسابقه فاکتورهایی نیستند که بر اثر عوامل منفی مورد اشاره زایل شوند. مسابقه‌ای که مدعیان و بزرگان را روبه‌روی هم قرار می‌دهد، حتی در بدترین شرایط اقلیمی و در سرمای شدید هوا و در دل کویر و موقعی که ارائه یک فوتبال فنی و چشمنواز عملاً غیرممکن است، هیجان و اشتیاق ویژه خود را دارد و شوق‌آفرین است و شور را به صحنه فوتبال یک کشور بازمی‌گرداند، حتی اگر آن کشور به تازگی از حضوری ناامیدکننده در یک دوره جام جهانی فراغت یافته باشد و همچنان افسوس آن را بخورد و غم آن در دلش تلنبار شده باشد. دربی تهران چون در همان هفته اول بازگشایی لیگ برگزار شد، نتوانست عملیات احیای فوتبال ضربه خورده ما را آغاز کند اما گذشت 11 روز از آن تاریخ امکان انجام نسبی این کار را برای مسابقه امروز شهر سیرجان بیشتر کرده است. بله، این می‌تواند یک نقطه عودت برای فوتبال باشگاهی ما باشد.

در تساوی بدون گل مس رفسنجان مقابل استقلال مهاجمان میهمان فرصت‌های خوبی را از دست دادند. ربیعی برای این بازی از زوج شیمبا و امامعلی استفاده کرده بود، ولی آنها در باز کردن دروازه حسینی ناموفق بودند.
مس رفسنجان با جذب گادوین منشا، آقای گل فصل قبل حساب زیادی روی مهاجم نیجریه‌ای باز کرده بود، ولی او به قدری ضعیف بازی کرد تا ربیعی قید او را بزند و این روزها هیچ خبری از او نیست؛ مهاجمی که این فصل حتی یک گل هم نزده.