جاناتان ویلسون
روزنامه‌نگار
ای کاش جام جهانی فقط درباره فوتبال بود. هفته گذشته فیفا نامه‌ای برای 32 تیم حاضر در مسابقات نوشت و از آنها خواست «روی فوتبال تمرکز کنند» و مطمئن شوند «به سمت دعواهای ایدئولوژیک یا سیاسی کشیده نشوند». این حرف قابل‌ قبول است، به شرطی که شما یک زن، کارگر مهاجر، انسان باوجدان یا یکی از کسانی نباشید که جیانی اینفانتینو در مصاحبه ریاکارانه‌اش خودش را یکی از آنها دانست.
این همان رئیس فیفا است که امسال در اجلاس داووس حاضر بود و هفته گذشته در اجلاس گروه 20 در بالی خواهان آتش‌بس در اوکراین همزمان با جام جهانی شد؛ موضعی بی‌طرف و قابل تمجید، اگر شما مطلع نباشید که اوکراین به تازگی خرسون را پس گرفته، جریان جنگ به نفع آنهاست و هر توقفی به نفع روسیه و ولادیمیر پوتین خواهد بود. اینفانتینو کاملاً به‌صورت اتفاقی در سال 2019 «نشان دوستی» از پوتین دریافت کرد، یک سال بعد از اینکه روسیه میزبان جام جهانی بود.
بیایید حرف او را بپذیریم و روی فوتبال تمرکز کنیم، موضوعی که به هر حال دلیل وجودی فیفا است، ولی تصور اینکه این مقامات در دل‌شان به فکر خیر فوتبال هستند، ساده‌لوحانه است. هر گروه تصمیم‌گیرنده‌ای که به فکر فوتبال بود، تورنمنتی مثل یورو را برگزار نمی‌کرد که پاداش مضحک صعود برای سومین تیم‌های برتر گروه را در نظر بگیرد. این یعنی تعداد زیادی از بازی‌ها حساسیت کافی ندارند و تیم‌هایی که دیرتر بازی می‌کنند با اطلاع از نتایج بازی‌های قبلی می‌دانند که با چه نتیجه‌ای صعود می‌کنند. هنوز مشخص نیست که 48 تیم جام جهانی بعدی با چه فرمولی صعود می‌کنند، ولی به نظر نمی‌رسد که روش مناسبی وجود داشته باشد و احتمالاً باید در این دوره که هنوز فرمول ساده هشت گروه چهار تیمی برقرار است از آن لذت ببریم.
در یک دنیای ایده‌آل تیم‌ها می‌توانستند هماهنگ و شاداب به جام جهانی قطر بروند. تیم‌ها در پایان لیگ‌های داخلی تعطیلات کوتاهی داشتند و بعد از آن چند هفته می‌توانستند برای رسیدن به سیستم ایده‌آل تمرین کنند. بعضی از تیم‌ها توانستند این کار را بکنند، ولی تمام بازیکنانی که در انگلیس، آلمان، ایتالیا، فرانسه، پرتغال و هلند بازی می‌کنند فقط یک هفته فرصت داشتند. واضح است که این زمان کافی نیست. هرگز فاصله بین فینال لیگ قهرمانان کمتر از 16 روز (معمولاً 20 تا 24 روز) نبوده است، یعنی بیشتر بازیکنان چهار هفته برای آماده‌سازی وقت داشتند.
برای بیشتر تیم‌هایی که تابستان گذشته در یورو یا کوپا آمه‌ریکا و در سال‌جاری در جام ملت‌های آفریقا بازی کردند، این تورنمنت‌ها حکم آماده‌سازی را داشت، ولی تیم‌ها بعد از آن فرصتی برای تجربه روش‌های جدید یا اعمال تغییرات نداشتند. انگلیس هم مثل اکثر تیم‌های اروپایی شش بازی آخرش در لیگ ملت‌های اروپا بود که چهار تای آن در ماه ژوئن و در اوج خستگی بازیکنان در پایان فصل برگزار شد.
دو بازی آخر لیگ ملت‌های اروپا در ماه سپتامبر حکم آماده‌سازی برای جام جهانی را هم داشت. گرت ساوت‌گیت به‌عنوان مثال سر این دوراهی بود که هری مگوایر افت‌کرده را دوباره تست کند یا گزینه‌هایی را برای دفاع مرکزی سمت چپ بیازماید. او ترجیح داد پای بازیکنی که از قبل می‌شناخت بایستد و به همین خاطر فیکایو توموری و مارک گهی جایی در فهرست نهایی انگلیس ندارند، در حالی که مگوایر با‌وجود نمایش‌های ضعیفش با منچستریونایتد خیالش بابت حضور در ترکیب اصلی راحت است.
ساوت‌گیت ترجیح می‌داد دو یا سه بازی دوستانه داشته باشد تا ایوان تونی یا جیمز مدیسون را در سیستم تیم ملی انگلیس ببیند، ولی بدون هیچ تستی اولی را خط زد و دومی را به قطر برد.
آیا این موضوع اهمیت دارد؟ برای تیم‌هایی که هماهنگی خوبی داشتند، شاید نه. آرژانتین قهرمان کوپا آمه‌ریکا شد و روی همان موج ادامه خواهد داد. سنگال قهرمان جام ملت‌های آفریقا شد و در چهار سال آینده با همان تیم پیش خواهد رفت. مصدومیت‌های جووانی لوسلسو و سادیو مانه روی برنامه‌های‌شان تأثیر می‌گذارد، ولی آنها نقشه راه مشخصی دارند. ولی غنا بعد از جام ملت‌های آفریقا کادر فنی جدیدی دارد و برای انتخاب فهرست نهایی تابستان امسال فقط یکی دو بازی دوستانه داشت.
جام ملت‌های آفریقا نمونه خوبی از تأثیر زمان کم آماده‌سازی روی کیفیت تورنمنت است. تیم‌ها به خاطر تقویم فشرده و پروتکل‌های کووید بیش از یک هفته فرصت آماده‌سازی نداشتند و خیلی از آنها بدون تیم کامل تمرین کردند. تیم‌ها در دور اول مسابقات با حداقل ریسک بازی کردند، ترجیح دادند عقب بنشینند و فرصتی برای نمایش تاکتیک‌های هماهنگ نداشتند. میانگین گل زده این دور تنها 1/12 بود، در حالی که در ادامه تورنمنت به 2/06 رسید.
این نشانه‌هایی است که فوتبال بین‌المللی در حال حرکت به کدام سمت است. با یک نمایش نتیجه‌گرایانه و غیرجذاب که شامل فوتبال فشرده و استفاده از ضربات ایستگاهی یا نبوغ مهاجمان بود، پرتغال قهرمان یورو 2016 شد و فرانسه که به فینال این تورنمنت رسیده بود، دو سال بعد به قهرمانی جام جهانی 2018 رسید. ساوت‌گیت هم عموماً از همین مدل بازی که شامل پرسینگ محدودی است پیروی می‌کند.
بقیه مدعیان اما به نظر می‌رسد که از این روش عبور کرده‌اند. اسپانیا و آلمان و حتی برزیل و آرژانتین نوعی از پرسینگ را پیاده می‌کنند، هرچند احتمالاً به پیچیدگی تیم‌های باشگاهی نباشد. شاید حافظه عضلات قوی باشد و آنها بتوانند این سبک را پیاده کنند، در غیر این صورت برتری با تیم‌هایی مثل انگلیس، فرانسه و پرتغال خواهد بود که از فوتبال کم‌انعطاف با بلوک دفاعی در عقب زمین استفاده می‌کنند.
نکته مهم‌تر از اینکه کدام سبک می‌تواند در جام جهانی موفق‌تر باشد، تأثیر تقویم مسابقات روی کیفیت آن است و شاید بتوان گفت که تحول فوتبال را به تعویق می‌اندازد. اگر از مسائل جدی‌تر بگذریم، فیفا در مدیریت و محافظت از فوتبال مردود شده است.
مترجم: آرمن ساروخانیان
 

گرت ساوت‌گیت، سرمربی انگلیس دیروز در نشست خبری پیش از بازی با ایران به سؤالات خبرنگاران پاسخ داد که مهم‌ترین بخش حرف‌های او به شرح زیر است:
 
به تیم ایران احترام می‌گذارم
در شش سالی که سرمربی انگلیس بودم سؤالات سیاسی زیادی از من پرسیده شده است. در موقعیتی که هستم، این را درک می‌کنم. ما به حریف‌مان ایران کاملاً احترام می‌گذاریم، کیفیت بازیکنان آنها را می‌دانیم و به خاطر داریم که در جام جهانی قبلی با کارلوس کی‌روش سازماندهی خیلی خوبی داشتند. ما برای این بازی آماده هستیم، برای یک چالش جدی و باید بهترین خودمان باشیم.
 
به فکر خوشحالی مردم انگلیس هستیم
در سال‌های گذشته با هواداران‌مان دوران فوق‌العاده‌ای را پشت سر گذاشتیم. در حال حاضر کشور ما دوران سختی را پشت سر می‌گذارد. ما گرفتار رکود اقتصادی هستیم و زندگی مردم دشوار شده و می‌خواهیم شادی واقعی به آنها هدیه کنیم.
 
تمرین پنالتی
ما در شرایط بدنی خوبی هستیم. ما تمرین ضربات پنالتی هم داشته‌ایم. هری کین قبل از هر بازی تمرین پنالتی می‌کند. این بخشی از کاری است که ما قبل از هر تورنمنت انجام می‌دهیم.

 

هری کین، مهاجم انگلیس درباره شانس بردن عنوان آقای گلی بعد از کسب این موفقیت در جام جهانی 2018 گفت: «این می‌تواند موفقیت فوق‌العاده‌ای باشد. من در جام جهانی 2018 موفق به کسب این عنوان شدم و می‌دانم که اگر دوباره آقای گل شوم به معنی این است که تیم خوب کار کرده و ما عملکرد خوبی داشته‌ایم. مهم‌ترین نکته این است که بهترین عملکرد را برای تیم داشته باشم.»
کین اضافه کرد: «ما مقابل بهترین تیم‌های جهان بازی می‌کنیم. من خیلی به توپ طلا فکر نمی‌کنم، مهم‌ترین نکته این است که قهرمان جهان شویم و این هدفی است که روی آن تمرکز داریم.»
او درباره نتایج ضعیف انگلیس در لیگ ملت‌های اروپا هم گفت: «می‌دانم که در آن 6 بازی می‌توانستیم نتایج بهتری بگیریم، ولی آن بازی‌ها ما را قوی‌تر و عطش ما را بیشتر کرد. گرت برای ما بازیکنان فوق‌العاده بوده و رکورد او هم این را نشان می‌دهد. فرصت داریم این بار گام بلندتری برداریم.»
 

مراسم افتتاحیه جام جهانی دیروز برگزار شد و چهره ویژه آن مورگان فریمن، بازیگر مشهور امریکایی بود. او روایتگر قسمت‌هایی از تاریخ قطر بود که در بخش‌های مختلف مراسم به آن پرداخته شد. در این مراسم ترانه‌های مطرح جام جهانی در دوره‌های مختلف مرور شد و همچنین عروسک‌هایی از سمبل‌های این بازی‌ها به وسط میدان آمدند. همچنین مارسل دسایی، مدافع سابق فرانسه جام قهرمانی را به ورزشگاه برد.

 

دومین بازی گروه B امشب بین ولز و امریکا برگزار می‌شود؛ مسابقه‌ای که نتیجه‌اش اهمیت زیادی برای تیم ملی دارد. جو آلن، هافبک باتجربه ولز به‌دلیل مصدومیت همسترینگ غایب بزرگ این تیم در بازی امشب است. راب پیج، سرمربی ولز گفت: «می‌توانستیم از او استفاده کنیم، ولی ممکن بود کل مسابقات را از دست بدهد.»

 

لوئیز فان‌خال، سرمربی هلند که تیمش امشب با سنگال روبه‌رو می‌شود، گفت: «فان‌دایک یک کاپیتان عالی است و گروه آماده است که به قهرمانی برسد. تیم جام جهانی 2014 هم به‌دنبال قهرمانی بود، ولی متوسط کیفیت تیم فعلی بالاتر از آن بازیکنان است. البته قهرمانی فقط به مسائل تکنیکی و تاکتیکی بستگی ندارد و به کمی شانس هم نیاز دارید.»

 

اکوادور 2 – قطر صفر
آبروریزی میزبان در بازی افتتاحیه
قطر در بازی افتتاحیه جام جهانی 2022 نمایش فاجعه‌باری داشت و با دو گل مغلوب اکوادور شد. شاگردان فلیکس سانچز مدت‌ها در اردو بودند تا برای این جام جهانی خانگی آماده شوند، ولی بازی را با اضطراب زیادی شروع کردند و کیفیت‌ بازی‌شان پایین‌تر از انتظار بود.
اکوادور در عوض شروعی طوفانی داشت و در دقیقه سوم توسط کاپیتانش انر والنسیا به گل رسید، ولی بازبینی ویدیویی نشان داد که این گل آفساید بوده. انتظار والنسیا برای باز کردن دروازه قطر طولانی نشد و در دقیقه 16 ضربه پنالتی را بر خلاف جهت حرکت سعدالشیب به تور دروازه رساند.
والنسیا که بهترین بازیکن زمین بود در دقیقه 31 این بار با یک ضربه سر دیدنی گل دوم تیمش را زد. کاپیتان اکوادور هرچند در دقیقه 77 به دلیل مصدومیت تعویض شد ولی بهترین بازیکن بازی افتتاحیه بود.
قطر در نیمه دوم با آشفتگی کمتری بازی کرد و اکوادور هم که به سه امتیاز رسیده بود، بیشتر به دنبال کنترل بازی بود. در نهایت این نیمه گلی نداشت تا اکوادور به سه امتیاز راحت برسد. نکته جالب اینکه تعدادی از هواداران قطر در بین دو نیمه ورزشگاه را ترک کردند و این نیمه را ندیدند.
این اولین بار در تاریخ جام جهانی است که میزبان در بازی افتتاحیه شکست می‌خورد و با نمایش ضعیفی که در بازی افتتاحیه داشت، انتظار می‌رود در دو بازی بعدی مقابل هلند و سنگال لحظات سخت‌تری در انتظار آنها باشد.


سرمربی امریکا:
هدف ما صعود از گروه است
 گرگ برهالتر، سرمربی امریکا در نشست خبری پیش از دیدار امشب تیمش مقابل ولز گفت: «می‌دانیم ولز تیم خوبی است و رقابت خوبی با آنها خواهیم داشت. خیلی مهم است که بازیکنانم از نظر ذهنی در شرایط خوبی قرار داشته باشند، چون آمادگی ذهنی تعیین‌کننده صعود کردن یا نکردن آنها از گروه است.»
برهالتر اضافه کرد: «دومین تیم جوان در این جام بعد از غنا هستیم. در طول ۳ سال و نیم حضور من در تیم ملی امریکا، شاهد رشد و تجربه در تیمم بودم. دوست داریم به دور حذفی راه پیدا کنیم. تیم امریکا ظرفیت و پتانسیل بالایی دارد و دوست داریم تیم را به موفقیت برسانیم. اعتماد زیادی به این تیم دارم و مطمئن هستم این تیم می‌تواند به موفقیت‌های زیادی برسد چون خیلی از بازیکنان ما در بازی‌های بزرگ بازی کردند.»
سرمربی تیم ملی امریکا گفت: «فکر می‌کنم که ولز دست‌کم گرفته شده است. این تیم در خط دفاع تیم خیلی خوبی است و بازیکنان باتجربه زیادی دارد. به همین خاطر بازی دشواری در انتظار ماست. ولز در خط دفاع خیلی با نظم است و هوشمندانه فوتبال بازی می‌کند.»
او با اشاره به مصدومیت مک‌کنی و سرجینیو دست، گفت: «هر دو بازیکن مصدومیت جزئی داشتند، ولی می‌توانند مقابل ولز به میدان بروند.» او همچنین گفت که تصمیم گرفته بازوبند کاپیتانی تیمش را به تایلر آدامز، مدافع لیدز بسپارد.