سام ستارزاده
روزنامه‌نگار

رضا شکاری یکی از بزرگ‌ترین استعدادهای چند سال اخیر فوتبال کشورمان است که آن‌گونه که اغلب ما فکر می‌کردیم، شکوفا نشده ‌است؛ هافبک هجومی تهرانی زمانی که تنها ۱۷سال و دو ماه داشت، یحیی گل‌محمدی در شهرآورد اصفهان از وی رونمایی‌ کرد و دو سال بعد نیز راهی روسیه شد. رضا شکاری نتوانست از کازان مسیر موفقیت خود را آغاز کند؛ اما گویا سرنوشت بر این بوده که این اتفاق در این فصل و در سیرجان برای وی رقم بخورد.
رضا شکاری در لیگ بیست‌ودوم در نقش جانشین شایسته سعید صادقی ظاهر شده ‌است. در مقابل استقلال، شکاری با یک حرکت عرضی تکنیکی دفاع آبی‌ها را به هم ریخت و سپس، با یک پاس عرضی مهندسی‌شده، مهدی تیکدری را در موقعیت ثبت تک گل گل‌گهر قرار داد. پیش‌تر، شکاری دو گل تماشایی و یک پاس‌گل دیگر نیز از خود برجای گذاشته ‌بود تا اکنون، روی ۴ گل سیرجانی‌ها در ۷ هفته تأثیر مستقیم گذاشته باشد.
رضا شکاری پیش از پیوستن به گل‌گهر زیرنظر یحیی گل‌محمدی، ساکت الهامی، سیدمجتبی حسینی و سرمربیان خارجی همچون مصطفی دنیزلی، قربان بردیف و رامون شارونوف کار کرده، اما در دو فصل اخیر، بهترین آمار کاری خود را زیر نظر امیر قلعه‌نویی کسب کرده‌. رضا شکاری یکی از مهره‌های کلیدی پروژه بزرگ ژنرال در سیرجان است؛ با توجه به قدرت دریبلینگ، شوت‌زنی و ایستگاهی زنی بالای خود، می‌توانیم بگوییم، اسلحه شکاری ژنرال در لیگ برتر.
اولین واکنش امیر قلعه‌نویی به جدایی سعید صادقی این بود: «اگر لازم باشد، در آینده نیز از بازیکنان معمولی ستاره خواهم‌ ساخت». در ترکیب فعلی گل‌گهر، مرتضی تبریزی احیا شده و اریک باگناگای ناشناس هم می‌توانند از این دست بازیکنان باشند؛ اما رضا شکاری بی‌شک ارزشمندترین محصول امیر قلعه‌نویی در ترکیب این فصل گل‌گهری‌هاست.

آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار
امیر قلعه‌نویی و استقلال دو خط موازی هستند که هیچ وقت به هم نمی‌رسند. امیر قلعه‌نویی تار و پودش در استقلال بسته شده. مردی که اگرچه شاهین خاستگاه فوتبالی‌اش محسوب می‌شود اما در استقلال بود که به فوتبال ایران معرفی شد و نامی دست و پا کرد. امیر در استقلال کاپیتان شد، قهرمان شد، ملی پوش شد و دست آخر مربی و سرمربی شد. امیر تمامی سلسله‌مراتب موجود با استقلال را پشت سر گذاشته و البته به قله رسیده. چه آن روز که در قامت کاپیتان جام‌های قهرمانی را بالای سر می‌برد و چه زمانی که روی نیمکت این تیم نشست و با استقلال تا می‌توانست، جام درو کرد. تا آنجا که بدل به پرافتخارترین مربی لیگ شد.
امیر وام‌‌‌دار استقلال است و البته باشکوه‌ترین دوره استقلال در لیگ با او رقم خورده. بیهوده نیست که او هر کجا باشد، نامش با استقلال گره خورده و همیشه با استقلال نامش شنیده می‌شود؛ حتی اگر سرمربی استقلال نباشد. او با استقلال عجین شده و همین قرابت سبب شده تا قلعه‌نویی برابر استقلال دچار یک ضعف و از پیش باختگی باشد. تکرار نام استقلال در زندگی ژنرال او را در دهه ششم زندگی‌اش هنوز هم دچار هیجان کاذب می‌کند اما این هیجان کاملاً در جهت معکوس و به سود استقلال و به ضرر سرمربی کهنه‌کار لیگ عمل کرده. شاید به همین دلیل سهل و ممتنع باشد که امیر بیشترین ناکامی‌هایش را در برابر استقلال تجربه کرده. گویی او در برابر استقلال سپر می‌اندازد و بدل به شیر بی‌یال و دم و اشکمی می‌شود که شکست دادنش براحتی نوشیدن یک لیوان آب است. او این بار هم برابر استقلال بازنده بود. در حالی که انتظار می‌رفت برابر استقلال پرنوسان این فصل و سرمربی تازه‌واردش حداقل در خانه ناکام نباشد اما باز هم سندروم کابوس آبی به سراغ امیر آمد تا یک شکست دیگر را تجربه کند.

ایمان شیرازی
روزنامه‌نگار
در لیگ چند فصل اخیر ایران دو چیز غیر قابل انکار هست، یک؛ رفت و آمدهای گزینشی کرونا، دو؛ باخت‌های امیر قلعه‌نویی به استقلال! آبی پوشان و قلعه‌نویی در لیگ بیست و دوم در ایستگاه هفتم به هم رسیدند. تقابل استقلال و امیر همیشه جذاب است چه برسد که اختلاف امتیاز دو تیم عدد یک باشد و برد در بازی به معنای صدرنشینی هر کدام از دو تیم باشد.
بازی تا دقیقه ۹۰ برابر پیش رفت. محمد محبی برای استقلال و تیکدری برای گل‌گهر گلزنی کرده بودند، تا اینکه ضربه قیچی برگردان امین قاسمی‌نژاد حجت را بر تیم سابق تمام کرد و ساپینتو را به سکوهای ورزشگاه و استقلال را به صدر جدول رده‌بندی لیگ برتر فرستاد. در هر صورت بازی با پنالتی دقیقه 8+90 یامگا 2 بر یک به نفع استقلال تمام شد و از همه مهم‌تر اینکه قلعه‌نویی بار دیگر سنت شکنی نکرد و مثل ۷ بازی اخیر مقابل استقلال عدد باخت‌های متوالی مقابل تیم سابق را به عدد ۸ رساند! ژنرال آبی‌ها تا‌کنون ۳۰ بار به‌عنوان رهبر رقیب مقابل عشق همیشگی‌اش قرار گرفته که نتیجه این ۳۰ تقابل ۱۵ باخت، ۱۰ برد و ۵ مساوی بوده است.
 

فرخ حسابی
روزنامه‌نگار
استقلال سه امتیاز با ارزش را از سیرجان برداشت و برگشت. این برد می‌تواند برای آبی‌ها در روزهای حساس پایانی لیگ، سرنوشت‌ساز باشد. قابل پیش‌بینی بود که این بازی جنجالی و پرهیجان دنبال شود و همین‌طور هم شد. اما آنچه که اصلاً قابل پیش‌بینی نبود، حرکت امین قاسمی‌نژاد و تقدیم یک ضربه پنالتی به آبی‌ها در آخرین لحظات بازی بود؛ پنالتی‌ای که پیروزی‌بخش و روحیه‌بخش برای آبی‌ها بود و جنجال‌ساز برای داور بازی. قاسمی‌نژاد حرکتی را انجام داد که اکثر مهاجمان در موقعیت گلزنی انجام می‌دهند اما او برای دفع توپ تصمیم به زدن یک ضربه نمایشی با ریسک بالا گرفت و در نهایت خطایی واضح را مرتکب شد که احتمالاً خود گل‌گهری‌ها هم می‌دانند جای اعتراض نداشت.
قاسمی‌نژاد به‌عنوان بازیکن تعویضی به میدان آمد تا تساوی یک-یک را برای گل‌گهر به سه امتیاز تبدیل کند اما برعکس سه امتیاز را از این تیم گرفت. امیر قلعه‌نویی این بار نمی‌تواند از داوری گلایه داشته باشد و بیشتر باید به سراغ بازیکن تیمش و البته خودش که این تعویض را انجام داد، برود. شاید ادامه حضور رضا شکاری که عملکرد خوبی در این بازی داشت بیشتر به نفع گل‌گهر تمام می‌شد تا بیرون کشیدن او و جایگزین کردنش با امین قاسمی، تعویضی که برای قلعه‌نویی حکم تیر خلاص را داشت.
 

هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی
بازی داشت تمام می‌شد که شروع شد! بعد از خطای واضح پنالتی و اعلام آن توسط داور، جنگ شروع شد! جنگی که داور را وادار کرد تا کارت‌های زرد و قرمز را دربیاورد و نظم را به بازی برگرداند! طبیعتاً تارگت اول کارت‌ها هم کسی نیست غیر از مربی عصبی و آماده برای دعوای استقلال که انگار به ایران آمده تا دکمه باز کند و عصبی شود و لب خط برای داور استارت‌های انفجاری بزند و ملت بیایند دور و برش التماس که جان ما، بی‌خیال شو!
در اینکه ساپینتو زود جوش می‌آورد بحثی نیست اما نفهمیدیم وسط آن هاگیر واگیر، چرا داور قرمز نشانش کرد! وقتی داور برای استقلال به درستی اعلام پنالتی کرده، چرا سرمربی‌اش باید برود کنار زمین لات و لات بازی و خواندن کری لیسبونی برای تیم رقیب؟ دقیقاً چه شد و چه گفتند و شنیدند که کار رسید به آن اکشن دقایق آخر؟ در ایرانی که مردم هر روز مشغول تماشای لایو اکشن ناب هستند، نیمکت استقلال و گل‌گهر چرا باید تنش را به جامعه تزریق کنند؟ چرا ساپینتو از این شلوغکاری‌ها دست برنمی‌دارد؟ او آدم خود کنترلی که نیست. فارسی هم که نمی‌داند. چرا نقش اول دعواهای حوالی نیمکت اوست؟ بقیه قاقند؟
چرا سایر نیمکت‌نشین‌های استقلال در دعواهای اینچنینی که تا پایان فصل هم ادامه خواهد داشت، سپر نمی‌شوند و استاد را عقب نمی‌نشانند؟
عصبی و جوشی هستی باش! انگری برد بازی کن، خشمت بخوابد. این همه کارت قرمز را نگه داشته‌ای برای چه؟
می‌خواستم چند سطری هم بنویسم برای سعید الهویی که انگار الگوی فنی‌اش، ساکت الهامی است، بی‌خیال شدم! یادم آمد اتفاقاً در ایران اینطوری باید پیشرفت کرد!