«تیم‌ملی در قطر چه نتایجی می‌گیرد؟» شب پایانی مسابقات ملی که در قالب‌های متفاوت- از لیگ ‌ملت‌های اروپا تا بازی‌های ملی دوستانه- برگزار شد، پیام‌های روشنی داشت. شاید با کنار هم گذاشتن اتفاقات بازی‌های مهم، تا حدودی به پاسخ مناسب برای پرسش ابتدایی برسیم.


تونس در پارک ‌دو‌پرنس در مقابل دیدگان نزدیک به ۴۰ هزار نفر که اغلب‌شان هوادارانی با پرچم و لباس قرمز که از آن‌سوی مدیترانه خود را به فرانسه رسانده بودند، حسابی تنبیه شد؛ حتی تیم‌های بزرگ دنیا هم این روزها جسارت ندارند تا مقابل برزیل پرستاره، جسور و بی‌پروا بازی کنند. به نظر می‌رسید تونس با استراتژی تهاجمی‌اش درپی خلق شگفتی بود. آنها در ۳۰ دقیقه ابتدایی شاید به یک گل رسیدند اما سه گل هم دریافت کردند و در پایان اسکوربورد نتیجه ۵-۱ را به سود برزیل ثبت کرد. این مسابقه نشان داد که بی‌پروا و خیالبافانه بازی کردن مقابل تیم‌های بزرگ دنیا چه عواقب تلخی به همراه دارد. «باز بازی کردن» و فضا دادن به بازیکنان تکنیکی و سرعتی برزیل به دنیا ثابت کرد که یک گل زدن ارزش ۵ گل خوردن ندارد!
در لیگ ملت‌های اروپا پرتغال میزبان اسپانیا بود؛ پرتغال و اسپانیا با احتیاط بازی می‌کردند ولی پرتغال میزبان گارد هجومی‌تری داشت؛ بازی دلچسبی نبود. اگرچه پرتغال صاحب موقعیت‌های خوبی شد اما وقتی رونالدو و هم‌تیمی‌هایش قدر فرصت‌های متعدد را ندانستند، دقیقه ۹۰ روی خلاقیت ویلیمامز و باتجرگی موراتا نقره داغ شدند. این بازی به وضوح نشان داد که باید از اندک فرصت‌ها استفاده کرد و شاید تیمی در قواره اسپانیا هم بیش از یک‌ یا دو موقعیت عالی برای گل زدن پیدا نکند. تیمی که بهتر و دقیق‌تر ضربه آخر را بزند و بازیکنانش باهوش‌تر عمل ‌کنند، به نتیجه دلخواه می‌رسد.
اما مهم‌ترین بازی برای ایران شاید تقابل عربستان آسیایی و امریکا بود. امریکا که در بازی سه‌شنبه شب مقابل عربستان در‌ گل زدن ناکام بود، بدون برد به کشورش بازگشت. آنها چند روز قبل‌ مقابل دیگر تیم آسیایی هم با بحران سختی مواجه شده بود. پیش از تساوی با عربستان، امریکا مقابل ژاپن ۲-صفر شکست خورد. این دو مسابقه نشان داد که تیم‌های آسیایی- از ایران گرفته تا ژاپن، کره و عربستان- توان بردن تیم‌هایی نظیر امریکا را دارند و در جام‌جهانی اگر تیم ما به چیزی جز خود بازی فکر نکند و درگیر حساسیت‌های سیاسی مسابقه نشود، بردن امریکا دور از ذهن نیست.
اما بازی ایران و سنگال؛ ایران برابر قهرمان آفریقا نمایشی خوب و قابل دفاع داشت. تیم ایران در مسابقه‌ای که یک بر صفر با گل به خودی پورعلی‌گنجی عقب افتاد، ورق را برگرداند تا نشان دهد برای بازی باخته پلن B دارد.

نتیجه:
خوش‌خیالی و رؤیابافی را کنار بگذاریم؛ همانطور که خود کوچک‌انگاری و دست‌کم گرفتن تیم‌مان می‌تواند به‌شدت خطرناک باشد. تیم ایران با نمایش‌های اخیر، توان تبدیل شدن به پدیده جام را دارد. به شرطی که رقبا- انگلیس، امریکا و ولز- همان چیزی باشند که در چند ماه اخیر دیده‌ایم.
اگر فرصت‌طلب باشیم، اگر بی‌گدار به آب نزنیم و اگر همین تیمی باشیم که جلوی اروگوئه و سنگال بازی کرد، گرفتن امتیاز از تیم فعلی انگلیس رؤیابافی نیست. البته یادمان نرود که اعتماد به نفس کاذب بواسطه این دو بازی، می‌تواند بلایی که سر مراکش آمد را برای ما به‌دنبال داشته باشد. البته کی‌روش باتجربیات فراوانش بهتر از ما تمام این ماجراها و درس‌ها را بلد است.
با کنار هم گذاشتن نتایج اخیر، شما به ما بگویید: «ایران در جام‌جهانی چه نتایجی کسب می‌کند؟»

آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار ورزشی

مأموریت اتریش جذاب‌تر از آن چیزی بود که تصور می‌شد. برای تیمی که در دقیقه 90 مربی خود را تعویض کرده، این بهترین فرصت برای کارلوس کی‌روش بود تا در یک اردوی تمرینی 10 روزه فارغ از هیاهو و نگاه تیزبین و همیشگی رسانه‌ها و هواداران در یک محیط آرام و بدون تنش از تنها فرصت موجود تا جام جهانی استفاده کند. بویژه اینکه دو دیدار باکیفیت و عالی در حد مارکت فوتبال ایران برای این اردو در نظر گرفته شده بود و همین بهترین فرصت را به کی‌روش می‌داد تا در بدو ورود انگاره‌های ذهنی‌اش را پس از مرور در تمرینات پرفشار، در مستطیل سبز اجرا کند. برنامه همان رویکرد و متد قدیمی بود؛ فوتبال دینامیکی مبتنی بر سیستم آشنا دفاع – ضدحمله که امضای اصلی کارلوس کی‌روش است. یک فوتبال اقتصادی و حسابگرانه که فلسفه اصلی مرد پرتغالی محسوب می‌شود و آن را به بهترین شکل اجرا می‌کند. کی‌روش در این مدل فوتبال براستی یک استاد است و در اردوی اتریش نشان داد که تیمش به بهترین شکل ممکن با این فلسفه خو گرفته. 8 سال حضور در فوتبال ایران و نهادینه کردن این انگاره در تیم ملی بهترین فرصت را به کی‌روش داده که آرام آرام سبک مورد علاقه‌اش را در تیم ملی جا بیندازد. او هر کدام از اجزای تیمش را با حوصله و با نگاه تیزبین از فوتبال ایران انتخاب کرده و در تیم فعلی کسی با او و تفکراتش غریبه نیست.
اردوی اتریش و دو بازی دوستانه تیم ملی ثابت کرد که کی‌روش بیهوده روی این تیم و نفراتش سرمایه‌گذاری نکرده. بازیکنانی که به بهترین شکل ممکن در سیستم انتخابی و مورد علاقه کی‌روش ایفای نقش کردند تا در برابر اروگوئه و سنگال دو غول امریکای جنوبی و آفریقا دو نتیجه امیدوارکننده بگیریم. این اردو نشان داد که انتخاب کی‌روش شاید بهترین تصمیم برای تیمی بود که با مربی قبلی آنارشیسم و شلختگی در آن موج می‌زد؛ چه درون زمین و چه بیرون زمین. تیم کی‌روش شایده ایده جذابی برای بازی کردن نداشته باشد اما نظم و انضباط بیرون و درون زمین زیر سایه اتوریته و کاریزمای کی‌روش در نقطه اعلی قرار گرفته. این مهم‌ترین دستاورد حضور کی‌روش روی نیمکت تیم ملی است؛ آنچه در اردوی وین به عینه اثبات شد تا برای جام جهانی دوباره امیدوار شویم.

ایمان شیرازی
روزنامه‌نگار ورزشی

تیم ملی ایران در مقابل سنگال آخرین محک جدی خود را قبل از جام جهانی 2022 قطر پشت سر گذاشت. شاگردان کی‌روش در مقابل قهرمان قاره آفریقا به نتیجه مساوی یک - یک رضایت دادند و با یک برد و یک تساوی مقابل دو تیم بزرگ اروگوئه و سنگال به ایران باز می‌گردند. سرمربی پرتغالی در بازی اول علیرضا بیرانوند را درون دروازه خود قرار داد و با مصدوم شدن این بازیکن امیر عابدزاده را جایگزین او کرد. عملکرد ضعیف عابدزاده در مدت زمان حضورش در ترکیب تیم ملی مقابل اروگوئه باعث شد که در بازی با سنگال کارلوس کی‌روش به سید حسین حسینی اعتماد کند. حسینی مقابل سبز پوشان سنگال عملکرد فوق‌العاده‌ای از خود به جای گذاشت و در حد و اندازه‌های یک گلر شماره یک برای جام جهانی ظاهر شد. حالا شاید بتوان با قطعیت گفت که علیرضا بیرانوند و سید حسین حسینی دو دروازه‌بان قطعی کی‌روش در قطر هستند و رقابت برای ماندن در لیست نهایی فقط بین پیام نیازمند و امیر عابدزاده خواهد بود. حسینی که همیشه نشان داده بازیکن سختکوشی است مزد تلاشش را گرفته و بالاخره به یک مهره قابل اعتماد برای ملی‌پوشان ایران تبدیل شده است. حالا شاید پس از جلب اعتماد کی‌روش، رویای حسینی تنها حضور در جام جهانی نباشد و بازی در بزرگترین تورنمنت ملی دنیا سقف آرزو‌های پسر شیرازی باشد.
 

سینا فتوت
روزنامه‌نگار
اردوی 10 روزه اتریش به دور از هیاهو و دو بازی دوستانه مهم با دو تیم باکیفیت درست همان چیزی بود که کارلوس کی‌روش می‌خواست. این بازه زمانی و دو فیفادی در آن مهم‌ترین پروسه آماده‌سازی و محک تیم‌های جام جهانی پیش از قطر 2022 به شمار می‌رفت و کی‌روش درست در بزنگاه کلیدی روی نیمکت تیم ملی نشست تا از این فرصت مهم و البته تنها فرصت استفاده کند. تغییر سبک بازی تیم ملی و البته تفاوت در سیستم بدیهی‌ترین اتفاقی بود که پیش‌بینی می‌شد در این دو بازی اتفاق بیفتد. چه آنکه کارلوس کی‌روش سبکی کاملاً متفاوت اما آشنا در تیم ملی پیاده می‌کرد که با دوران اسکوچیچ کاملاً تفاوت داشت. حضور دیرپای کی‌روش در فوتبال ایران و البته تیمی که تقریباً تمامی نفراتش شاگردان خود او بودند، این شیفت و تغییر را ساده‌تر کرد اما در این اردوی کوتاه‌مدت و دو بازی دوستانه کی‌روش تقریباً توانست ترکیب اصلی خود را برای جام جهانی شناسایی کند.
در حال حاضر با قاطعیت می‌توان گفت که کی‌روش حداقل در 7 پست بازیکن اصلی خود را شناخته و تقریباً این شناخت بر پایه تفکرات و شناخت قبلی اوست. در حقیقت او در این اردو و در دو بازی دوستانه به همان نفراتی اعتماد کرد که پیش از این و دوره نخست حضورش به آنها میدان داده بود. نتیجه این تفکر یک خروجی قابل قبول بود و همان چیزی شد که کی‌روش می‌خواست. صرفنظر از اشکالات و ایراداتی که باید در اردوی متصل به جام جهانی کی‌روش آنها را رفع کند و برای حل آنها برنامه کاربردی زودبازده داشته باشد، کیفیت تیم ملی در قالب جدید و استفاده از نفرات امتحان پس داده مثبت بود.

 

هومن جعفری
روزنامه‌نگار

دومین بازی تدارکاتی ما در اتریش، کمی دشوارتر از چیزی بود که تصور می‌شد. اگر اروگوئه ذهنیتی از تاکتیک و روش بازی کی‌روش در ذهنش نداشت و ناچار بود در زمین تاریک و مه‌آلود، با ایران بازی کند، سنگال دست‌کم یک بازی تیم کی‌روش را دیده بود و بیشتر می‌دانست با چه چیزی طرف است. سابقه تقابل‌های سال‌های اخیر کی‌روش با سنگالی‌ها هم البته نباید از ذهن دور بماند. از طرف دیگر سبک بازی سنگال با اروگوئه نیز تفاوت داشت. سنگالی‌ها فیزیکی‌تر، تخریبگرتر و درگیرانه‌تر بازی می‌کردند و این قصه کار را کمی برای ملی‌پوشان ما دشوارتر هم کرد.
تیم ایران در بازی دوم خود در اتریش و مقابل چشمان تیزبین و موشکاف گرت ساوت‌گیت، سرمربی انگلیس، باز هم توانست نتیجه مقبولی بگیرد. ایران اگرچه در فاز دفاعی همچون بازی قبل، بدون اشتباه نبود و ایرادهایی داشت که باید سریع‌تر برطرف شود، با این همه نمایش نسبتاً مطلوبی را از آنها دیدیم.
در فاز تدافعی، ما هنوز هم در دفاع فردی مشکل داریم و هم در دفاع گروهی. ایرادها نگران‌کننده نیست و آنکه باید، حواسش هست. قطعاً کی‌روش و دستیارانش با حواس جمع، فیلم این دو بازی را بارها و بارها بازبینی می‌کنند.
از طرف دیگر، آمادگی بالای سنگربانان ایران در دو بازی اخیر هم خودش یکی از نکته‌هایی است که نباید از ذهن کسی دور بماند. حسینی در بازی مقابل سنگالی‌ها درخشش دلنشینی داشت و نشان داد که می‌توان روی او برای جام جهانی حساب کرد. او و بیرانوند رقابت خوبی را برای پوشیدن شماره یک خواهند داشت. دست کی‌روش اینجا هم باز است.
تیم ملی یک روحیه تهاجمی خوب دارد که شکست را نمی‌پذیرد. عقب بیفتیم با تمام وجود حمله می‌کنیم و به آب و آتش می‌زنیم تا به گل برسیم. این روحیه را برای قطر نیاز داریم.